Een serieus leesdipje veroorzaakt door Ontworteld en daarvoor al ingeleid door Offergave (Blood of Eden) EN een zeer onaangename buikgriep, wat is daar de remedie voor? Een geweldig boek, natuurlijk. #Lezenisgenezen. Terwijl iedereen aan het fangirlen was over het arriveren van The Crown, nam ik dan eindelijk The Heir uit de kast, stiekem toch wel dankbaar dat ik dit boek bewaard had voor een moment dat ik een supervlot leesbaar boek nodig had waarin ik mijn zieke zelve helemaal kon verliezen.

Ik vond het geweldig om met dit boek tegelijkertijd in een vertrouwde en toch een nieuwe wereld te arriveren. De herkenbare elementen en personages (maar dan ouder) gecombineerd met enkele leuke verrassingen (bv. dat ze zo veel kinderen hebben!) maakte het echt een zeldzaam perfecte mix voor mij. Meteen werd ik in het boek gezogen en genoot ik van elke bladzijde. Ondanks het feit dat ik als een slappe vod in de zetel hing en mezelf echt rot voelde, zat mijn hoofd heerlijk afgeleid in The Selection met mooie jurken, fancy dinners, spannende dates en BOYS BOYS BOYS. Haha.

Laten we het eerst over the main girl hebben. Op voorhand had ik van veel mensen gehoord dat hoofdpersonage Eadlyn zeer unlikeable was, dus dat maakte me wel een beetje bang – een hatelijk hoofdpersonage kan een boek voor mij echt onherstelbaar verpesten. Gelukkig vond ik Eadlyn helemaal geen irritant wicht, maar een meisje met pit en karakter. Oké, ze is soms wat bitchy, maar zolang in haar innerlijke stem wordt uitgelegd waarom ze bepaalde gedragingen vertoont vind ik dat méér dan prima. Ik heb liever een personage dat een dikke trut is die je begrijpt, dan zo’n saai mormel dat niet meer is dan de spreekbuis voor het verhaal. Hoewel Eadlyn veel verantwoordelijkheid draagt, is ze op een bepaalde manier wel puberaler dan America. Gezien de omgeving waarin ze opgegroeid is – lekker verwend – vind ik dat echter vrij logisch. Haar obsessie met tiara’s bevoorbeeld: heerlijk oppervlakkig maar oh zo begrijpbaar! Haar stem beeldde ik me tijdens het lezen trouwens in als Adelaide Kane van Reign (Mary, Queen of Scotts) 😀 Zij heeft zo’n perfecte queen voice!

WARNING: Vanaf hier wordt het een tikje spoilerig, dus ik raad niet aan verder te lezen als je het boek zelf nog niet gelezen hebt. Sorry maar fangirlen en non-spoilerish recenseren gaan bij mij dus NIET samen 😀

En dan de jongens … Ik moet zeggen dat ik niet meteen head over heals was voor één van hen, maar dat Kile toch wel het meeste mijn hart gestolen heeft. Ik vond het best verfrissend dat hun relatie meteen al iets fysieker wordt, wat bij Maxon en America dan net suuuuperlang geduurd heeft. Ja hoor, ik ging er schaamteloos helemaal in op *swoon alert*! Als ik nu moet gokken is dat ook gewoon bij wie ze eindigt volgens mij, maar Kiera weet mij wel regelmatig te verrassen dus ik durf er nog geen geld op in te zetten, haha. Verder waren er behoorlijk wat dickheads en vond ik Eadlyn daar prima mee omgaan eigenlijk. Veel mensen vinden haar arrogant, maar fuck it, die idioten verdienden het gewoon 😀 Girl power, Eadlyn! (Al mocht je wel iets minder vaak herhaald hebben “Nobody is as powerful as I am” blabla).

Wat uiteraard ook geweldig was, is hoe we een glimps opvangen in de mature relatie van Maxon en America. Seriously, you guys: all. The. Feels. Op een bepaald moment noemt hij haar heel casual ‘dear’ en als je de vorige boeken gelezen hebt is dat toch wel een ultiem zwijmelmomentje. Ik ben echt een sucker voor dit soort dingen like aaargh, het is erg, I know: ik ben een volwassen vrouw (wel … leeftijdsgewijs tenminste) maar deze boeken doen me als een puber voelen :’) Ook andere personages uit de vorige boeken spelen natuurlijk een klein bijrolletje zoals Aspen (<3), May en Marlee. Echt heel heel fijn om de weinig overlevenden van de eerste boeken (dat is mijn grootste kritiek op de boeken: te veel onnodige doden) terug te zien.

Oké, en dan moet ik het nog even hebben over het einde van dit boek want OMG! Ik zweer dat dit me – zover ik me herinner – nog nooit gebeurd is, maar ik heb op een bepaald moment letterlijk mijn boek losgelaten en mijn hand voor mijn mond geslagen omdat ik zo verbijsterd was. Keira, wat doe je ons aan??? Ahren vond ik overigens het hele boek een erg leuk personage, maar op het einde heeft hij het echt voor me verpest. Wat een rotstreek. Hope you feel real bad now, Ahren!

Natuurlijk heb ik nu onmiddellijk The Crown besteld en kan ik niet wachten om de ontknoping te lezen (NO SPOILERS PLEASE) maar wellicht wordt dit weer zo’n boek waarvan ik het lezen eindeloos uitstel omdat ik simpelweg niet wil dat het voorbij is. Heel jammer dat er geen drie delen aan dit verlengde van The Selection zitten …

GEEF.

ME.

MEER!