Ik denk dat het officieel is na het lezen van Offergave: Julie Kagawa en ik gaan geen vriendinnen worden. Na geen fan te zijn van de Iron Fey-boeken, wist het eerste boek in de Blood of Eden-trilogie me wél heel aangenaam te verrassen. Ik gaf zelfs vijf sterretjes! Helaas zakte deel 2 naar een rating van drie, en is deel 3 zelfs naar twee sterretjes gedropt … Wat er mis ging in mijn initiële liefde voor Allie, Zeke, Kanin en Jackal lees je hier!

Ik vond dit slotdeel van de Blood of Eden-trilogie eerder aanvoelen als een slabakkend middeldeel dan een epische finale. Vooral de eerste 140 pagina’s lang heb ik echt overwogen om het gewoon op te geven. Maar ja, dat is natuurlijk behoorlijk belachelijk in het laatste deel van een trilogie, dus ik zette door. Na een trage start kwam dan eindelijk de behoorlijk voorspelbare plottwist waar ik al een tijdje op zat te wachten. Hierdoor kwam er iets meer spanning in het verhaal, maar ik bleef het gevoel hebben dat het – ondanks veranderende omstandigheden – heel veel herkauwing was. Been there, done that.

Rabdo-aanval, Jackal maakt dode baby-moppen (niet grappig trouwens, ik was hem echt zat en zijn evolutie had echt beter uitgewerkt moeten zijn want hij is wél een interessant personage), Kanin silently judges everyone (terecht) en hééééél veel wandelen. Dit boek bevatte naar mijn gevoel gewoonweg veel te weinig verrassingen. Sarren de hele tijd achternazitten was voor mij niet genoeg. Een behoorlijk magere queeste. Waar de morele bekommernissen van Allie in deel 1 me nog een goede band gaven met haar als hoofdpersonage, was ik het nu gewoon allemaal een beetje zat. Altijd maar dat zelfde gemekker … Ik begon bijna te hopen op NOG een rabdo-aanval (wauw, zo origineel altijd) en dan ‘The End’.

De laatste honderd pagina’s waren weer iets interessanter, maar over het algemeen kijk ik terug  op deze leeservaring alsof ik me op handen en voeten door een bloederig, modderig parcours heb gesleept. Ik keek er daadwerkelijk tegen op om verder te lezen en daardoor vind ik dat zelfs een drie nog te veel is. Is Blood of Eden een slecht boek? Neen hoor. Maar het was wel teleurstellend en kon mijn Honger (pun intended) niet stillen. Ik had meer verrassingen verwacht, maar helaas kabbelt Blood of Eden gewoon verder op dezelfde manier als deel 2. De slechterik was hoogstens ‘meh’ op de schaal van scariness en Jackal’s opmerkingen kwamen me echt mijn strot uit. Er zit helaas dus niets anders op dan dit boek een jammerlijke tweesterrenrating te geven! Bummer!