Normaal gezien lees ik dus echt geen tear jerkers, dat weet je misschien wel. Om boeken zoals Me Before You ga ik doorgaans dan ook met een grote boog heen, maar na het zien van de trailer van de verfilming was ik toch behoorlijk benieuwd geworden. Een knappe cast, mooie beelden, een ietwat eigenzinnig hoofdpersonage … Misschien was dit dan toch mijn type boek! Ik bestelde ‘m op Book Depository en begon met lezen.

Me Before You was zeker geen onaangename leeservaring, maar wees wel gewaarschuwd: als je ‘m in het Engels leest komt je best wat onbekende termen en woorden die typisch Brits zijn tegen. Nu ben ik wel iemand die houdt van de Britse cultuur, maar je moet er wel een beetje voor zijn natuurlijk. In de vertaling zal dat wellicht minder hard opvallen. Verder vond ik de schrijfstijl erg leuk omdat je je voelt alsof je echt in het hoofd van Lou zit. De hoofdstukken uit andere perspectieven brachten dan weer weinig toegevoegde waarde aan.

De personages kwamen goed tot leven in mijn hoofd, maar dat ligt dus wel deels aan het feit dat ik de trailer eerst gezien had. Ik denk immers dat ik zowel Lou als Will veel minder sympathiek gevonden had moest ik enkel hun boekversie kennen. Maar nou ja, als je dan inbeeldt dat je Emilia Clarke en Sam Clafin voor je hebt, vallen die minder fijne kantjes opeens reuze mee. Toch vond ik Will nogal een Mr. Grey-achtig personage. Dat betuttelende vond ik nou niet echt charmerend, thank you very much. Hij heeft zijn leuke momentjes en zijn positieve kanten, zeker en vast, maar verder vond ik hem geen personage dat mijn hart veroverd heeft.

Wat ik het fijnst vond aan dit boek, waren de beschrijvingen van Lou’s familie en de interacties tussen de familieleden. Die voelden mij heel realistisch aan, inclusief frustraties. De setting in het algemeen was ook best leuk, al heb ik het gevoel dat er meer gedaan zou kunnen worden met het kasteel in de achtergrond van hun leven. Daar mankeerde ik net die ervaring alsof ik er zelf bij was. Verder ben ik heel benieuwd hoe Neville Longbottom het er in de film van gaat afbrengen als de zeer onsympathieke Patrick! De castingkeuze van Nathan vind ik dan weer jammer: ik had me hem ongeveer 5 keer breder voorgesteld. Nou ja, Finnick en de mother of dragons in de hoofdrollen zullen dat vast wel goedmaken.

Conclusie: Me Before You is zeker een boek dat me gaat bijblijven, maar het voorspelbare einde had niet de impact waar ik op gehoopt had. De opgewekte narratief van de leuke, eigenzinnige Lou en de aangename Britse schrijfstijl van Jojo kunnen helaas niet opboksen tegen het feit dat dit voor mij als een negatief boek in een positief jasje aanvoelt – een soort van The Fault in our Stars voor volwassenen: puur geschreven om de lezer tot tranen te brengen, als je dat type lezer bent, tenminste. Want tranen heb ik dus niet gelaten.

SPOILERCONCLUSIE: Het zou toch veel tragischer geweest zijn als hij besloot toch te willen leven en dan alsnog sterft aan een longonsteking. Bam, dat zou nog al eens right in the feels zijn. Momenteel heb ik geen begrip voor de timing van zijn keuze en had ik zoiets van ‘what a waste’ en ‘fucking doei dan’.