Ze stonden al eeeeuwen op mijn TBR-lijstje, en afgelopen weekend dook ik dan ein-de-lijk in een boek van Jen Minkman – immers één van dé YA fantasy queens van de Lage Landen! Ik keek er onwijs naar uit om me in haar wereld onder te dompelen en zag Het Laatste Licht al helemaal zitten als mijn eerste leesvoer uit haar oeuvre. De Welshe elementen en het liefdesverhaal zouden me sowieso aanspreken. En dat deden ze ook!

Toch is het altijd even bang afwachten wanneer je een boek leest van een auteur waar je ook persoonlijk contact mee hebt. Stel dat ik er een hekel aan had? Dan was deze recensie een pak onaangenamer om te schrijven 😉 Gelukkig was ik al heel snel gerustgesteld wat dat betreft, en wel om deze reden: op het moment dat ik Het Laatste Licht begon te lezen was ik eigenlijk aan het twijfelen of ik Tiger’s Quest niet gewoon zou herlezen (ik voelde me niet zo lekker en had nood aan een lekker doorleesboek met queestes en romantiek om helemaal in te verdwijnen), maar van zodra ik het eerste hoofdstuk van Het Laatste Licht gelezen had en mijn focus fixeerde op het woordje ‘tempel’ dat daarin voorkwam, wist ik gewoon dat dit een boek voor mij zou zijn. Ik hou er zo immens veel van om onbekendere mythologie/religie verweven te zien in een romantisch YA-verhaal, en dat was precies wat dat eerste hoofdstuk me beloofde. OEF!

Tot mijn verbazing was het hoofdpersonage meer van NA-leeftijd en is ook haar leefwereld wat volwassener dan je misschien zou verwachten van een boek dat als YA in de markt gebracht wordt. Gelukkig beviel me dat prima! Ik vond het erg interessant hoe hoofdpersonage Moira worstelde met die ‘coming of age’ in haar kunststudies, haar ADHD (boeiend extraatje aan haar persoonlijkheid!), haar job en dan vooral haar relatie. Dit was echt superrealistisch gebracht en je leeft als lezer helemaal mee met de relatieperikelen van Moira en Patrick. Patrick vond ik trouwens echt een eikel, al is het in dit boek niet zo zwart-wit omdat het complexe en goed uitgediepte personages zijn. Het lag vooral in kleine, subtielere dingen, maar toch kreeg ik de kriebels van die gast – and not in a good way! (PS: Patrick deed me ergens wel denken aan Patrick Verona uit ‘10 Things I hate about you’, maar dan dus helaas minder perfect).

Andere randpersonages wisten me helemaal te charmeren. De Llewlyn-familie voelde zo hartelijk dat ik er dolgraag deel van zou uitmaken! Ik kreeg er – mede door hun rosse haarkleur – een beetje een Weasley-gevoel bij 😀 De broer (Dai) en zus (Tabitha) van Moira zijn echt perfecte siblings. De manier waarop ze met elkaar omgaan is gewoon superprettig om over te lezen, waardoor je als lezer haast geadopteerd wordt door dit warme, creatieve, hechte gezin. Broer Dai was wat mij betreft ook helemaal fictional crush-worthy. Tja, what can I say – I like the good guys! Dan heb je ook nog Holly, Moira’s beste vriendin en het vriendinnetje van haar broer, die ook een interessante toets toevoegt aan de mix van personages. Ik vond hen echt allemaal leuk! Squad goals, anyone? 😉

Maar misschien moeten we het ook even over de échte love interest in dit verhaal hebben: Hayko, de jongen die opduikt in Moira’s levensechte dromen. Ik had één probleempje bij dit personage – en bij Moira, helaas – waar ik later op terugkom. Maar dat ter zijde: de dynamiek tussen Moira en Hayko was echt heel cute. Je voelt de diepe connectie van het eerste moment dat ze elkaar ontmoeten en dat groeit alleen maar zodra ze samen allerlei spannende, mythische avonturen beleven in de droomwereld.

De indeling van de hoofdstukken is erg origineel, al moet ik zeggen dat ik met de ‘Londen’-hoofdstukken wel even op het verkeerde been gezet was door mezelf, want ik was er somehow van overtuigd dat het de toekomst van Moira was die sprak, en pas op 3/4^de van het boek kwam ik achter de ware toedracht. Oeps, toen voelde ik me best wel even stom, want het lag echt aan mijn tunnelvisie. Verder vond ik het moment dat de titel verklaard wordt – altijd een magisch moment in een boek! – echt perfect impactvol getimed.

Kort samengevat: ik vond dit boek GEWELDIG en ben zooooo blij dat iets in dit genre gewoon van een schrijfster van bij ons komt. Het was eigenlijk nog beter dan ik verwacht had en het had gerust een dikker boek mogen zijn. Ik had dan ook dolgraag vijf sterretjes gegeven! Maar maar maar, zoals ik eerder al op ‘iets’ over de hoofdpersonages zinspeelde: een ethische gewetenskwestie weerhoudt me daarvan. Roken romantiseren in boeken kan ik immers écht niet waarderen en/of goedkeuren. Mijn innerlijke moraalridder briest dan van verbolgenheid en vermoordt meteen één van de sterretjes die ik anders met zeer veel liefde gegeven had. Het is mijn allergrootste turn-off en gezien beide hoofdpersonages roken zonder dat dit bijdraagt tot het verhaal (een nuance), wijk ik helaas ook voor dit topboek van een straffe madam niet van mijn eigen, meest heilige recensieregel af: rokend hoofdpersonage en/of love interest = -1. Ik ben superstreng, ik weet het 😀

Maar verder is het een dikke aanrader, dat mag duidelijk zijn! Go Dutch Venture Publishing! ^_^