Wauw, wat ben ik boos op dit boek. Boos en teleurgesteld! Ik had er zo’n leuke verwachtingen van de Darkest Powers-trilogie dat ik meteen alledrie de boeken kocht – tweedehands weliswaar, gelukkig. Niet alleen leken ze erg populair te zijn binnen mijn favo genre, de cover en flaptekst beloofden ook niets dan goeds. Ik had zo’n zin in een lekker cliché bovennatuurlijk YA-verhaal … Helaas kwam daar niets van in huis en heb ik me dood verveeld tijdens het lezen van dit ongeïnspireerde staaltje BLAH.

Op basis van de cover en flaptekst verwachtte ik bovennatuurlijke avonturen in een soort van gothic gesticht met wat Vampire Academy-sferen: een sexy heldin met een awesome powerful necklace (again, zie cover), inclusief – de achterflaptekst speelde er echt op in! – een lekker sappig liefdesdriehoekje met veel puberaal/magisch drama. Dat was nu toch niet veel gevraagd, zeker?

Ik kreeg helaas niet meer dan een suffe 15-jarige die in een zonnig tehuis met gele muren terecht komt en dan een beetje beschrijft hoe ze de was doet terwijl één of andere puisterige papzak haar lastigvalt. Kinderachtig, langdradig en vooral SAAAAAAI! Raar genoeg lijkt de auteur dan ook nog te verwachten dat ik naar het einde toe sympathie voel voor die puisterige papzak, wat helaas niet het geval bleek – neen, ook niet toen hij zijn te grote hoodie uit deed en opeens een gespierde bast bleek te hebben. WEL HEB JE OOIT. Nee. Daarnet krabde hij nog aan puistenkorstjes. Bah.

Andere personages? Simon was saai, Tori was cliché, Rae was mehhhh, de volwassenen waren flat characters. Kortom: alles aan dit boek was meh – de setting, de verhaallijn. De schrijfstijl las dan weer wel vlot, maar speciaal was het zeker niet. Net als het hoofdpersonage. De auteur dacht ‘nou, ik geef haar een passie voor film, en dat is wel genoeg character building, toch?’. Nou, mooi niet.

Ik had heus nog wel meer te klagen om de twee magere sterretjes die ik Bezwering gaf te rechtvaardigen, maar ik heb het schrijven van deze recensie een beetje uitgesteld en al wat me er nu nog van bijblijft is de immens saaiheid – een beetje als gras zien groeien of door een woestijn strompelen. Ik heb me echt verveeld en werd elk hoofdstuk weer teleurgesteld door het gebrek aan ontwikkelingen, aan vibrante personages, aan boeiende dialogen, aan onverwachte wendingen.

Conclusie: Ik kan niet anders dan dit boek beoordelen als een verschrikkelijke teleurstelling. Het enige goede eraan is de cover, die dan nog eens megamisleidend blijkt te zijn en totaal niet past bij de sfeer van het boek. I’m gonna say it: Bezwering was het slechtste boek van het jaar so far en volgens mij gaat dat nog wel even zo blijven …