Wanneer het eerste boek dat je van een bepaalde auteur leest geweldig is, koester je bij het tweede boek ook bepaalde verwachtingen. Hoewel Vitro zich afspeelt op een andere locatie met andere personage, vertoeft het wel in dezelfde wereld en na Origin dacht ik echt dat het een topper zou worden. Helaas was dat niet het geval … Het is echt lang geleden dat ik me nog zo verveeld heb tijdens het lezen. Meestal ben ik oftewel aan het fangirlen oftewel gefrustreerd, maar dit was gewoon één langgerekte blaaaaaah. En dat is echt zo spijtig.

In de eerste hoofdstukken probeert de auteur heel fel om mysterie en spanning op te bouwen. Wat ze daarbij totaal vergeten lijkt te zijn, is dat haar lezers deel 1 in de Corpus-serie hoogstwaarschijnlijk al gelezen hebben, en dat ze dus al een kader hebben om de gebeurtenissen in te plaatsen. Weg mysterie, hallo ‘komt er nu wat vaart in’? Tegelijkertijd voelde ik me naar de hoofdpersonages toe te zeer in het verhaal gesmeten. Je leert Sophie niet echt kennen vanuit haar eigen leefwereld, waardoor ze als ze terugkeek op haar oude leven als een verwende drama queen over kwam. Hierdoor was ik totaal niet geëngageerd met haar verhaal, en hetzelfde gold voor Jim. Hierdoor kon het me weinig schelen hoe het met hen zou aflopen. Zonder connectie is elke gram spanning eigenlijk maar een halve.

Ik verveelde me ook een beetje in de setting, die de hele tijd hetzelfde is. Maar dat was nochtans ook relatief zo bij Origin, en daar ging ik net helemaal op in de setting en de sfeer van de jungle. Dit eiland daarentegen ging me echt snel vervelen. Tja, ik weet ook niet precies wat het was, maar dit was voor mij echt één van de saaiste leeservaringen van de afgelopen jaren! Heel gek, want de schrijfstijl van Jessica Khoury is zeker wel leuk (iets té gedetailleerd beschrijvend soms, misschien) en het verhaal op zich klinkt ook wel helemaal iets voor mij. Maar het was dus gewoon nét niet. Net niet realistisch genoeg, net niet spannend genoeg, net niet genoeg connectie met de personages … Het werd naar het einde toe een ietsie pietsie beter, maar toen had ik er al echt genoeg van en wou ik dat het boek uit was.

Toch verdient dit boek nog een kleine drie sterretjes, want slecht is het zeker niet. Het was gewoon een beetje blah. Een beetje smaakloos. En tot slot opnieuw: waarom waarom waarom lijkt het hoofdpersonage totaaaaaal niet op het meisje op de cover? Of eigenlijk andersom natuurlijk. Zucht, hier kan ik me zo aan ergeren. Er zijn stockfoto’s genoeg van blondjes met groenblauwe ogen, en anders is er nog steeds a little thing we like to call Photoshop. Er is geen enkele reden waarom je een rosharig meisje met bruine ogen op de cover zou zetten. Hopelijk komt er ooit een dag dat ik deze opmerking niet meer moet maken, want ik erger me er dooooood aan!

Oké, dat was het zowat over Vitro :-p Als je zin hebt in een rustig boek dat zich afspeelt op een eiland kan ik het je wel aanraden, maar verwacht gewoon geen episch avontuur, broeierige romance of nagelbijtende spanning! Toch benieuwd geworden dankzij mijn recensie, al is het maar om mijn negativiteit het tegendeel te bewijzen? Rep je dan als de bliksem naar Bol en koop Vitro in de mooie hardcover-editie van Clavis!

Ik wil de uitgeverij dan ook graag bedanken voor het recensie-exemplaar ❤