Toen ik onlangs naar de Leesclub van De Fixer (door WPG en The Confessions of a Book Nerd) ging, nam ik een fonkelnieuw recensie-exemplaar mee op mijn lange tocht. Nu ja, het boek lag feitelijk al een paar weekjes klaar om gelezen te worden nadat ik er in de kerstvakantie toch geen zin/tijd voor had gehad, maar dus nieuw in de zin van dat ik er nog niet in begonnen was.

Gezien ik zo’n 5 uur op de trein zou spenderen, was het mijn missie om dit relatief dunne boek op één dag uit te lezen. En daarin ben ik geslaagd! Maar nu niet omdat het zo interessant was, jammer genoeg … ‘Vergeten’ was soep zonder peper en zout, dieetkoekjes die naar karton smaken. Dat gevoel heb ik er zo’n beetje bij.

Oubollige boel

In het begin had ik vooral héél erg de neiging om er een rode pen bij te nemen en wat eindredactie uit te voeren op de extreem houterige zinnen. De dialogen waren geforceerd en onrealistisch qua taalgebruik en je merkt eigenlijk doorheen het hele boek dat dit door een iets oudere auteur geschreven is. Niet dat ik iets heb tegen iets oudere auteurs hé! Ervaring en skills, en zo, hoera! Maar het oubollige taalgebruik was voor mij soms toch wel een beetje een afknapper.

Hoewel het 29-jarige hoofdpersonage maar een paar jaartjes ouder dan me is (JA IK BEN OUD OKE) is de schrijfstijl daar niet echt op afgestemd naar mijn gevoel. Bovendien is het een nieuw boek. Was dit nu iets uitgegeven in 1972 of zo zou ik het wellicht niet zo opvallend gevonden hebben, maar dit soort taalgebruik is in een hedendaags vrouwenromannetje toch vrij ongewoon. Nu ja, sommige mensen vinden dat vast leuk, maar ik dus niet zo.

Voorbeeldje: iets googlen en zeggen dat je gebruik maakt van “het fenomeen internet”. Nou, als je het internet nog steeds als een fenomeen beschouwt kan je even goed naar een vliegtuig wijzen en uitroepen: “Mensen vliegen rond in een metalen doos, what a world to live in!”

Een minne streek

De auteur gebruikt ook  hele gekke uitdrukkingen. Natuurlijk kan je niet elke uitdrukking ter wereld kennen en is het net fijn nieuwe taaldingetjes te leren kennen als je leest, maar als eindredacteur had ik er persoonlijk toch voor gezorgd dat die verwoordingen dan maximum één keer in het boek voorkwamen. Voorbeeldjes: “iemand een minne streek leveren” (rare uitspraak want ‘minne’ is normaal toch iets positief dacht ik XD Ik kan er online ook geen uitleg voor vinden), “met je ziel onder de arm iets doen” (hé?) en “doopceel” (gewoon je naam en toenaam of zo denk ik, haha). Al die dingen worden 2x gebruikt. Da’s dus 1x te veel.

Mijn idee is dan: zoek eens lekker een alternatief – het is maar een dun boekje dus afwisseling qua verwoordingen moet zeker mogelijk zijn. Ongewone uitspraken gebruiken = leuk. Altijd dezelfde ongewone uitspraken gebruiken = tikje lui en je lezer (ik althans, haha) voelt zich dom. In de innerlijke monologen van het hoofdpersonage wordt ook héél veel gebruik gemaakt van vraagstellingen. Vaak herhalend, zelden nodig die vragen luidop uit te spreken. Gevalletje foute verhouding show/tell misschien?

Liefdesverhaal

Qua (liefdes)verhaal was de start echt heel heel … saai. Je leert niet eerst het hoofdpersonage kennen (jammer) maar wordt meteen in een langdradig gesprek met haar potentiële love interest geduwd. De manier waarop ze elkaar ontmoeten is dan nog eens extra saai. Oké, realistisch misschien, maar in een boek lees ik liever over ontmoetingen die ‘larger than life’ zijn of dat tenminste worden door de manier waarop ze beschreven zijn. Dat was hier niet het geval. De zogenaamde vonk sloeg bij mij niet over.

Was dit überhaupt wel een liefdesverhaal? Neen, niet echt. Beide venten zijn immers weinig aantrekkelijk. De één is een bemoeizuchtige slapjanus, de ander een kwal met hoofdletter K. Eigenlijk is het erder een soort van familiaal detectiveverhaal met een liefdesdriehoek, maar in die zin is het dan wat fout in de markt gebracht door de promotie en achterflap en zo te focussen op “de twee mannen in haar leven”.

Eigenlijk vond ik alleen de stiefvader van het hoofdpersonage leuk. Dat was nog eens echt een aardige vent – met zo’n vader als rolmodel zou Silvie toch echt betere smaak in mannen mogen hebben, hah!

Plot … twist?

Tja of het echt een plot twist is, durf ik niet zeker zeggen. Maar op pagina 200 van de 240 gebeurt er opeens iets belangrijks maar schijnbaar random. Toen had ik echt zoiets van ‘huh, hoe zit dit verhaal toch in elkaar’? Snapte er niets meer van. De titel werd me wél eindelijk duidelijk. Maar verder voelde ik me als lezer meer verward dan ooit.

En toen was het boek uit en daar was ik zeker niet rouwig om. Eigenlijk was ik stiekem extra laat opgebleven om het uit te lezen zodat ik mijn zondag kon spenderen met een leuker boek (Red Queen <3). Ik kan dus niet zeggen dat ik Vergeten een aanrader vond. Jammer, want ik had dit recensie-exemplaar aangevraagd met het idee dat het echt een tofferd zou worden in mijn nieuwe ambitie om meer dit genre te lezen … Het blijft een moeilijke zoektocht, de search for awesome chicklit/vrouwenromans/feelgoodverhalen!

Sorry lieve uitgeverij! Toch bedankt voor het recensie-exemplaar!

Voetnoot: waaaaaarom staat er op de cover een model met blauwe ogen als het net een belangrijk element in het boek is dat Silvie bruine ogen heeft aaaaargh. Dat duurt letterlijk 3 minuten om te Photoshoppen. Oké, dan waren de kleuren op de cover niet meer zo mooi samengaand maar kom op, dit was echt belangrijk voor ‘t verhaal. Bal misgeslaan, 100%.