Oh man, ik heb het schrijven van deze recensie véél te lang uitgesteld. Maar oké, ik ga m’n best doen om voor jullie nog even terug te duiken in de bloederige, gruwelijke wereld van ‘Endgame 2: de Luchtsleutel’. Ik heb erg genoten van dit tweede deel! In het begin duurde het even eer ik weer mee was met alle vreemde namen en afkomsten van de vele hoofdpersonages. Maar eenmaal ik er weer inzat, wou ik er niet meer uit! Stiekem heb ik nog altijd een beetje een book hangover van dit boek en wil ik meteen verder in deel drie, iets dat ik niet zo snel voor heb.

Naar het einde toe wordt het behoorlijk spannend en worden de hoofdstukken ook korter, waardoor je er als een trein doorheen raast. Poef, en de pagina’s zijn opeens op! Slim trucje van de auteur(s) om je het gevoel van chaos, snelheid, actie te geven. Toch vond ik het einde ietwat teleurstellend en eigenlijk, tja, zeer onrealistisch. Enkele personages slagen er namelijk niet in de “eindtaak” zeg maar (ik probeer het spoilervrij te houden maar skip best naar de volgende paragraaf als je het niet wilt riskeren – it’s a thin line) tot een goed einde te brengen en dat vond ik niet logisch: dus je zit hier met een bende killer kids, en dat ene weigeren ze te doen? Hmm, I’m not buying it.

Kortom: ik ❤ ancient aliens en ik ben opnieuw onder de indruk van de manier waarop dit verhaal in elkaar steekt. Zo veel detail, zo veel research, zo veel culturen die samen komen. Dit boek is daarin toch een tikje uniek volgens mij. Verder wordt het niveau van de eerste Endgame aangehouden in ‘Endgame 2: de Luchtsleutel’, maar niet echt overtroffen. Ik geef daarom opnieuw vier sterretjes! Geen vijf, want stiekem ben ik dan toch geneigd om die eer voor te behouden aan boeken die je hart gelukkig maken (love, peace, enzo!), eerder dan boeken die je doen walgen over de onvoorstelbare dingen waar mensen toe in staat zijn.

Als je overweegt om deze boeken te lezen maar je een beetje afgeschrokken wordt door de dikte van de boeken (zoals bij mij vaak het geval is, ben niet zo’n ‘I like big books’-persoon) wil ik je hier wel nog even geruststellen:  doordat er tussenin illustraties instaan en er vaak van perspectief geswitched wordt waardoor je niet met lange hoofdstukken zit.

Vergeleken met Endgame is The Hunger Games voor mietjes, dus als je wel wat gore en wtf aan kan, is dit een boek dat je MOET gelezen hebben.  Ik ben alleszins schaamteloos fan en kijk uit naar deel 3.

Koop dit boek op bol.com en steun Mijn B.I.E.B. door het via deze link te doen!