Jullie hebben mijn tweets en Facebookposts misschien al zien passeren vorige week, maar ik heb mijn chicklitmanuscript dus eindelijk weten af te werken! Nu ja, de first draft tenminste. That’s a looooong way from finished zoals de schrijvers onder jullie weten, maar het is wel de belangrijkste eerste stap, zeker aangezien ik niet zo’n herschrijver ben. Zilveren Vleugels bijvoorbeeld is echt amper veranderd wanneer je die vergelijkt met de first draft, dus ja, what can I say: ik ben een luie auteur die héél hard probeert om het van de eerste keer min of meer fatsoenlijk te doen zodat ze niet te veel moet revisen want daar heb ik een hekel aan XD

Even een throwback naar de beginperiode van dit project – trouwens een project dat me zeer nauw aan het hart ligt. Nu denk je misschien: liggen dan niet al je manuscripten nauw aan je hart? Wel, nope. Vleugels Trilogie: JA! Maar de 2 manuscripten die ik daar tussenin nog geschreven heb: meh. Hoe dan ook, ik begon eraan in januari 2015 toen ik in een vervelende job zat die me zwaar deprimeerde (echt, als ik daar nu aan terugdenk, wat een rotperiode!). Ik had ’s avonds een stukje schrijven en wegdromen toen echt nodig om me erdoor te sleuren, hoe zielig dat ook lijkt. En dus begon ik aan iets nieuws, iets wat ik nog nooit eerder gedaan had: een chicklit. En dat terwijl ik zelf nog maar een handjevol in dit genre gelezen heb, fantaysmeid die ik ben!

Ik ging goed van start, maar een tijd lang lag de ‘productie’ van dit boek ook wel gewoon volledig stil. Deels omdat ik even mijn interesse erin verloor (ik wist even niet hoe ik van A naar B moest, verhaalgewijs) en ook omdat ik meedeed aan de wedstrijd van Storm Publishers en ik mijn verhaal daarvoor eerst nog wat moest finetunen. Bleek achteraf nogal een waste of time gezien ik de selectie helaas niet haalde, maar ik ben toch blij dat ik mijn chicklit een paar maandjes rust heb gegeven, want ditzelfde einde had ik er toen echt niet uit gekregen. Gek hoe dat gaat, op die manier.

Anyways, ik was de laatste weken al een hele tijd naar het einde aan het toewerken, maar het duurde nog best lang eer ik daar eindelijk aanbelande. Tijdens m’n laatste schrijfsessie moest ik nog één hoofdstuk schrijven. En dat werd opeens iets helemaal anders dan het einde dat ik vroeger in gedachten had. Het ‘oospronkelijke’ einde schreef ik namelijk helemaal ‘in den beginne’ en dat paste nu niet meer. Niet bij het boek, niet bij de personages, niet bij mij. Dus ik gooide het over een totaaaaaal andere boek. Of ik goed gedaan heb aan die switch weet ik eerlijk gezegd nog steeds niet helemaal – daarvoor ga ik op de expertise van mijn proeflezers vertrouwen, denk ik.

Aanvankelijk was ik NOT HAPPY met het einde. Het stond op papier, ja, dus ‘dat was het’, maar ‘dat was het niet’. Snap je? Ik was teleurgesteld in mezelf en wou het eigenlijk zo laten (I’ll deal with this shit later), maar vond het sneu om mijn geliefde project met zo’n gevoel af te sluiten. Ik had namelijk verwacht me euforisch te voelen! Wat een anti-climax dan joh, haha. Het einde was gewoon té melig, te meh. ROTEINDE! *smijt computer door het raam* Gelukkig vond ik voor ik met m’n apparatuur begon te smijten ergens in mijn notities nog één heel belangrijke clue. Een soort van mopje dat alles met een mooie strik samenbond en de evolutie van het hoofdpersonage ook goed weergeeft. Ik herschreef de laatste helft van het hoofdstuk een tikje en opeens wist ik dat het goed zat. Nu ja, beter. Het is nog steeds hartstikke melig, maar voor een chicklit mag dat misschien wel, neen?

Alleszins gaat het boek nu naar mijn beta-readers (mijn boyfriend en BFF) en ga ik hen het alternatieve einde ook voorleggen ter vergelijking. Ik ben best bang wat ze ervan gaan vinden, want dit boek voelt veel persoonlijker op de een of andere manier. Er zit minder plot in natuurlijk, maar veel meer ontwikkeling van het hoofdpersonage en zelfs een vleugje psychologie. Dat is iets nieuws voor mij. Can I pull it off? Geen idee. Maar ik heb al bij al heel veel geleerd van dit schrijfproject. Het voelde weer als het schrijven van een ‘eerste boek’. Ik hoop zo hard dat ik ermee naar een uitgeverij kan stappen dit jaar en dat er dan voor de verandering eens geen afwijsbrief mijn richting uitkomt. Fingers crossed en bedankt iedereen voor de steun en aanmoediging tijdens het schrijven wanneer ik aan het klagen was op social media. ❤

PS: Finale wordcount: bijna 105K! Inkorten gaat dus wel nog even nodig zijn …