Het is alweer een hele tijd geleden dat ik bezig was met ‘Gekochte Dagen: Wie betaalt de Lazarusprijs?’, een kort Dark Romance-verhaaltje dat ik vorig jaar gratis aanbood op Halloween via Smashwords en Wattpad. Omdat ik er verder niet veel mee gedaan heb, leek het me wel leuk om wekelijks een hoofdstuk hier op de blog te smijten. Want hé, waarom niet. Geen interesse? Skip gerust en no hard feelings! Wel zin om te ontdekken wat Delani Wilfrieds ontdekt over Hugo Winters? Dan ben je van harte welkom om mee te lezen!

We gaan meteen van start met hoofdstuk één: veel leesplezier!

——————–

1

“No way, dat lieg je.”
“Lieg ik ooit?”
De duivelse grijns die zich daarop over Alvadors gezicht verspreidt, is er teken van dat hij wel degelijk liegt – frequent en met een hoge succesrate – maar de blik van Dorian wil evenzeer zeggen dat hij hem desondanks gelooft.
Ik neem een oranjegeglazuurde donut met chocoladehagelsag uit de van vet verzadigde kartonnen doos en geef ‘m door aan Milly, die naast me zit en met haar ogen rolt naar Alvadors hoge praat: “En wie zou dat dan wel betaald hebben, hé Sherlock?”
Alvador – uitgedost met een haarband die het doet lijken alsof er een mes door z’n kop steekt – haalt zijn schouders op: “Mijn broer zegt dat ze een rijke tante hebben, of een groottante, whatever, één of ander oud rijk mens alleszins. Ze heeft de Lazarusprijs voor hen allemaal betaald zodra ze het nieuws hoorde.”
“Ooooh”, staat Milly recht, kauwend op haar eigen donut. Ze zet haar heksenhoed die steeds afglijdt weer snel even rechtop. “Dus je broer is die mysterieuze, alwetende bron van jou? Specificeer eens even welke broer: de weedjunkie die in je kelder woont omdat je moeder te laf is om hem buiten te zetten of degene die hem van die drugs voorziet? Wacht neen, broertje nummer twee zit in de jeugdgevangenis voor dealen, last time I checked.”
Als Alvador niet zo vastberaden was om nog dit schooljaar de onvangbare Milly Ipsum op zijn lijstje van veroveringen te zetten, had hij vast met haar op de vuist gegaan – meisje of niet. Terwijl de andere twee jongens in kano ‘Burn!’ roepen, de volgende altijd wat luider dan de vorige, moet Alvador flink z’n best doen om zijn smoel in de plooi te houden.
“En waarom was het dan niet in het nieuws, huh?” eist Ty.
Ty heeft zich niet verkleed en ik wou dat ik dat ook niet gedaan had: die kattenoren waar Milly me heeft opgezadeld zodat ik kon doorgaan voor haar sidekickkat, knellen rond mijn slapen.
“We zouden er heus wel iets van gehoord hebben, als je ’t mij vraagt. Klein dorp, grote roddelmolen.”
Ik knik instemmend, maar Alvador heeft natuurlijk al een repliek klaarliggen: “Als ze rijk genoeg zijn om de Lazarusprijzen af te dokken, is een handjevol journalisten en politici omkopen om het uit de media te houden klein bier, denk je ook niet?”
Getriggerd door de term ‘klein bier’, spoel ik de vettige homp donut in mijn mond door met een teug kriekenbier van het ene flesje per avond dat ik mezelf toesta op get-togethers als deze. Door de alcohol erin voel ik me al snel warm en dapper en dom. Vooral dat laatste, eigenlijk, alsof mijn hersencellen met elke slok die ik neem in kluitjes op non-actief springen. Ik laat ze maar.
Voor ik me kan bedenken ga ik naast Milly de heks staan: “Er is maar één manier om erachter te komen.”
Met een opgetrokken wenkbrauw daag ik hen stuk voor stuk uit. We voelen ons intussen misschien te oud om durven-of-doen te spelen wanneer we samenkomen zoals vanavond op Halloween, maar een goeie uitdaging durven de jongens niet uit de weg gaan – en Milly al helemaal niet.
“Hoor ik dat goed?” maakt Alvador een schelp rond zijn oor met z’n linkerhand, blij dat de aandacht weg is van hem en zijn loserbroers. “Is het wel degelijk Delani ‘maximum één biertje per avond’ Wilfrieds die dat voorstelt? Neeeee, kan niet joh! Mijn oren bedriegen me!”
Iemand van de jongens roept: “Je oren zijn thans groot genoeg!” en de lachsalvo’s breken los.
Ik ga weer zitten.

Oké, dus misschien ben ik niet in mijn normale doen. Misschien is het de alcohol uit mijn ene biertje die al naar mijn hoofd gestegen is, of het feit dat ik vanochtend mijn acceptatiebrief van de Universiteit Vrijsdene gekregen heb – mijn eerstekeus unief.
Misschien voel ik me overmoedig en destructief en dapper en dom allemaal tegelijk, omdat het nu nog even kan. Omdat ik nu nog even Delani Wilfrieds, middelbare scholiere met een gemiddelde van 91,3% ben, en niet Delani Wilfrieds, eerstejaarsstudente Biochemie die de druk van een volledige studiebeurs moet waarmaken en haar ouders niet teleur wil stellen.
Zichzelf niet teleur wil stellen.
Ik heb nog niemand verteld over mijn acceptatie, zelfs Milly niet, dus vandaag is de enige dag dat ik roekeloos kan doen zonder de consequenties daarvan al te zwaar te laten doorwegen op mijn nieuwe identiteit.
Met die gedachte in het achterhoofd sta ik net op het punt een tweede biertje uit de koelbak te nemen – want fuck it, het is een feestdag, soort van – maar voor ik dat kan doen neemt Milly mijn rechterhand vast en trekt ze me weer omhoog: “Verdorie, kameraden, ons Delani-banani heeft hartstikke gelijk! Het is niet voor niets Halloween! De goden van Samhein of euh, de ongoden, weet ik veel hoe het werkt voor die heidenen, hebben ons deze unieke kans in de motherfucking schoot geworpen! We gaan er gewoon naartoe om het met onze eigen ogen te zien. Hup, opstaan, opstaan”, begint Milly dan mensen recht te trekken uit de sofa.
“Ik dacht dat jij het niet geloofde?” oppert Ty terwijl hij wordt rechtgetrokken aan zijn welgevormde arm. Ik kan het niet helpen te staren naar de plek waar Milly’s met zwarte nagellak gemanicuurde meisjeshand die van hem ontmoet.
“Zien is geloven, kameraad. Zijn we weg, of hoe zit het? Neem die koelbak maar mee”, wijst ze naar mij, alsof ik opeens de koelbakverantwoordelijke ben. Ik wil protesteren, maar iemand is me voor:
“No way, Milly, wat als we …” begint Dorian, die kunstig gemaquilleerd is als een Mexicaanse Sugar Skull-doodskop.
Maar hij wordt onderbroken door de ‘pokpokpok’-geluiden die Milly maakt en het duo van mannelijk hoongelach dat hij daarop moet incasseren.
“Oh, héél volwassen”, rolt Dorian met z’n ogen. Maar intussen is iedereen al van z’n plek gekomen en volgen we Alvador, die zich natuurlijk meteen opwierp als gids van onze nachtelijke excursie, naar buiten: “Eén, twee drie, allons-y!” roept hij.
Milly zwiert met haar heksenhoed en keelt er doorheen: “Op visite bij de Lazarussen. Guh-zelluuuuug!”
En ik sleur de koelbak dan maar mee.

(Nu al verder lezen? Dat kan op Wattpad!)