Ik heb nooit gesnapt waarom het hele internet Nickleback verafschuwt en begrijp al helemaal niet wat er zo geweldig is aan Adele dat je meer dan 100 euro voor een kaartje zou neertellen. Maar één van de grootste muziekmysteries is toch wel het feit dat Panic! At The Disco na al die jaren awesomeness nog steeds niet aangeschreven staat als één van de beste bands allertijden.

Ik bedoel … Brendon Urie, halloooooo? Oké, hun stijl is – net als die van Taylor Swift, één van mijn andere favo’s – heel erg verandert sinds de beginjaren, maar ze blijven gewoon verrassen in eender welke vorm. Ze blijven gewoon steengoed!

Waarom ik hier nu opeens over begin? De laatste dagen ben ik een tikje verslaafd aan één van de nieuwere P!ATD-liejdes The Emperor’s New Clothes dat ik gek genoeg pas recent ontdekte. Het (bovenstaande) clipje is een ware traktatie voor fans van fantasy en horrorsituaties en de muziek is op de één of andere manier even geschikt om maniakaal op te ‘bouncen’ als mee te kwelen.

Dan is er van het nieuwe album ook nog Hallelujah, met alweer een zeer inventieve clip boordevol optical iullusions in de hel (met Helena van Troje?) en één zalig zinnetje “And being blue is better than being over it”. Victorious is meer een puur popnummer met ook naar videostijl toe eerder die invalshoek. Eerst was ik er niet zo gek van, maar na enkele keertje luisteren is het ook gewoon weer een toffe meezinger. En tja, Brendon Urie Brendon Urie Brendon Urie.

Die man slaagt er in elk nummer in om zo veel emotie over te brengen met zijn stem en alles wat hij zingt druipt gewoon vab de verleiding. Hun lyrics zijn zeker niet meer zo gek als in hun begindagen (jammer) maar blijven een zeldzaam baken van originaliteit in een wereld waar: “Hello from the other side, I must’ve called a thousand times” blijkbaar het hoogtepunt van muzikale inventiviteit is geworden.

Geef mij dan maar: “Sycophants on velvet sofas, Lavish mansions, vintage wine, I am so much more than royal, Snatch your chain and mace your eyes, If it feels good, tastes good, It must be mine, Heroes always get remembered, But you know legends never die!”

En ja, Panic! At the Disco is en blijft zo’n legend voor mij ❤