Toen ‘Stuk van jou’ aankwam als recensie-exemplaar was ik zowel terughoudend als nieuwsgierig. Het was allereerst een mooie kans om iets te lezen dat ik van mezelf noooooit of te nimmer zou kopen (ik, een seksboek lezen, haaaaahaa neen), maar langs de andere kant vreesde ik dat dit erotische verhaal over een gevangene en zijn lerares zo hard niets voor mij zou zijn dat ik het na een paar pagina’s zou moeten wegleggen. Toen ik ongeveer 40 pagina’s ver zat, heb ik dat ook effectief overwogen. Maar ik ben blij dat ik toch heb doorgezet want het boek heeft me in de tweede helft zeker wel aangenaam weten te verrassen – in zulke mate dat ik op Goodreads toch maar heb afgerond naar boven! (****).

Twi is the new black?

Van Lisa en Femke hoorde ik dat dit boek geïnspireerd is op Twilight – nog meer reden om toch tegen beter weten in benieuwd te worden naar Stuk van jou! Maar buiten de link met the Merchant of Venice heb ik geen enkele connectie weten te ontwaren met mijn lievelingsboeken. Teleurstellend en best gek, want in de film van 50 Shades (het boek heb ik niet gelezen) kon ik net héél scherp de paralellen met Twilight trekken. Hier was naar mijn gevoel geen enkele connectie aanwezig, om nog maar te zwijgen van de sticker “Voor fans van Orange is the New Black-fans” die op de cover kleeft.

Serieus, voor die paar hoofdstukjes dat het over een gevangenis gaat, of wat? Dit slaat de bal volgens mij echt mis. OITNB bestaat tenslotte voor 80% uit lesbische seks en 20% uit andere NSFW-situaties die een vrouw ervaart wanneer ze zélf in gevangenschap leeft. De gevangenis speelt verrassend genoeg maar een zeer kleine rol in dit boek. Hierin lagen nochtans zo veel kansen om het spannend te maken. Niet dat het nu niet spannend was, maar toch, ik had graag wat langer in die setting vertoefd.

Rode oortjes

Toen ik de achterflap las, dacht ik eigenlijk meteen dat dit iets voor mijn kleine zusje zou zijn. Met lezen heeft ze niets, maar ze heeft wel een professionele fascinatie voor het gevangeniswezen. Na het lezen echter, wil ik denk ik toch niet dat mijn zus dit leest 😀 Jeetje, die euh, erotiek gaat wel ver hé? Daar krijgt een YA-lezer als mezelf toch wel rode oren van. Ik heb ook keivaak echt walgende gezichten getrokken :’)

Oké de manier waarop de seksuele spanning tussen de personages beschreven wordt is zeker sexy en hoe dat dan tot uiting komt op papier is op z’n minst gezegd explosief, maar dear lord, voor mij mag het echt een stuk minder grafisch hoor! Dit boek bevat echt minstens 100 woorden die ik liever niet zwart-op-wit gedrukt lees. Na een tijdje raak je er wel aan gewend, maar ik wil er eigenlijk totaal niet aan wennen: dit is zooooo hard niets voor mij!

Geef mij maar een blanco strafblad

Persoonlijk herkende ik me dan ook niet in het hoofdpersonage (al is Kat zeker geen onprettig of vervelend hoofdpersonage), maar wel in haar omgeving – vooral dan Kat’s moeder Eva. Ik zou het net als haar absoluut nooit van mijn leven goedkeuren dat iemand waar ik om geef een relatie begint met een ex-gevangene. Zelf zat ik al in een situatie waar ik het lief van een familielid echt niet goedkeurde en dat heeft voor zo veel drama gezorgd, mijn god. Ik zou persoonlijk mijn date al dumpen als ‘ie een papiertje op de grond gooit in plaats van in de vuilbak, dus laat staan dat ik zoiets zou hebben van ‘oh ja, een strafblad, geen probleem!’ Ik geloof slechts zeer beperkt in tweede kansen en je daden vormen wel degelijk een groot deel van je persoonlijkheid.

Toch toont dit boek wel goed dat de buitenwereld nooit écht kan begrijpen hoe je relatie in elkaar zit, en dat buitenstaanders dus eigenlijk niet zouden mogen oordelen. Maar het instinct van Kat’s moeder begrijp ik dus prima. Kunnen mensen veranderen, waarschijnlijk wel – but why take the risk? Ik zwijmel toch liever weg bij een man met een blanco strafblad, die niet rookt, die niet agressief is en die genoeg zelfrespect heeft om er geen verkeerde vrienden op na te houden.

Roken is niet cool 😦

De moraalridder in mij kan het overigens echt niet goedkeuren dat roken in dit boek walgelijk hard geromantiseerd wordt. Roken is niet sexy, roken is idioot – auteurs mogen wel een keertje stoppen met zelfmoord per sigaret aan te moedigen tenzij ze bereid zijn om de opbrengsten van hun boek te doneren aan longkankeronderzoek of zo. En zelfs dan: have a brain, have a conscience. Alleen door de publieke opinie omtrent roken te veranderen, beetje bij beetje, kan er een noemenswaardige awareness shift plaatsvinden. Ook auteurs spelen hierin een rol en dienen hun verantwoordelijkheid op te nemen. Met volwassen boeken of New Adult is het minder problematisch dan met YA, vanzelfsprekend, maar toch halen dergelijke boeken het bloed een beetje van onder mijn nagels vandaag.

Pluspuntje was het feit dat in de epiloog kort vermeld wordt dat hij ermee stopt, maar wat onthouden je lezers het meeste denk je, Sophie Jackson: die 400 pagina’s verheerlijking of die ene vermelding op ‘t eind? Ik had het dus veel meer gewaardeerd als Kat tegen roken was en hij voor haar stopt doorheen het boek. Toch verraste het einde mij over het algemeen in zeer positieve zin, waardoor ik mijn rating last-minute wel heb opgetrokken van 3 naar 3,5 en zelfs afrond op 4!

Conclusie

De schrijfstijl is zeker en vast van bovengemiddelde kwaliteit, de spanningsopbouw zit helemaal goed en de personages kennen een interessante, realistische evolutie. Maar … vulgariteit is niet aan mij besteed en tegen de goede smaak zondigde dit boek (enigszins naar trouwe NA-traditie, mijn inziens) toch wel een tikkeltje te hard, vooral in de eerste helft. Hoort gewoon bij het genre, wellicht, maar het is iets waar ik me aan blijf storen. Ik bedoel, ik lees ook geen Herman Brusselmans voor een reden – toch?

Moest deze auteur ooit iets in een minder criminele en erotische setting schrijven, zou ik het zeker wel lezen, want ze heeft duidelijk veel in haar mars naar verhaalontwikkeling, literaire diepgang én zelfs romantiek toe. Zo veel elementen in dit boek vond ik top! Ik zie het ook zeker wel een film worden. Kat beeldde ik me alleszins in als een iets jongere en iets slankere Christina Hendricks. Hoe dan ook is het zeker een aanrader voor fans van het genre. Maar voor deze preutse YA-lezeres ging het allemaal net een stapje te ver! Beter dan verwacht, maar het blijft m’n ding niet.