Het is vrijdag de dertiende … Perfecte dag om het over een vloek te hebben, denk je ook niet? 🙂

“Wat fijn dat je zo veel fantasie hebt!” horen jullie vast ook wel eens. Uhu, soms is het inderdaad een zegen, bijvoorbeeld wanneer je bij de dokter in de wachtkamer zit en je in je hoofd een verhaal schrijft over een meisje dat òòk bij de dokter in de wachtkamer zit EN DAN KOMT ER EEN VAMPIER BINNEN DIE NET EEN BLOEDZAK HEEFT GESTOLEN EN EN EN …

Maar de medaille heeft zeker en vast ook een keerzijde. Meerdere keerzijden, om precies te zijn, maar is het dan nog een medaille? Misschien eerder een medaillon dat open klapt om verborgen lagen van awesomeness én awfulness te onthullen.

Te veel inspiratie, te weinig tijd is natuurlijk de meest gehoorde ‘klacht’ in het leven van een fantasierijk persoon. Hoe komt het toch dat verbeeldingskracht zo oneven verdeeld lijkt te zijn onder de menselijke populatie? Maar soit, deze (her)kennen jullie wel, en daar wil ik het dan ook niet echt over hebben. Wel wil ik even mijn licht werpen op een persoonlijkere ‘klacht’, omdat ik me afvraag of ook deze vloek meerdere creatievelingen in de ban houdt.

Wat voor mij een groot nadeel is aan mijn rijkelijk bedeelde fantasie, is dat ik me erge situaties veel te levendig kan voorstellen. Want naast een leuke mentale ‘getaway’ met een vampierenclan die de wachtkamer bij de dokter binnenstormt, kan ik me net even levendig voorstellen wat er zou gebeuren als de dokter nu zegt dat ik nog maar één dag te leven heb. Of dat ik zwanger ben (ja hoor, ook nachtmerrievoer!). Of dat mijn been geamputeerd moet worden, of dat ik kanker heb, of of of …

Rijden we met de auto over een spoorweg? Ik kan me haarfijn inbeelding hoe de crash gaat verlopen, de ziekenhuisscènes in navolging ervan, begrafenissen en verdriet. Jep, allemaal op die twee seconden dat de wielen over de sporen rollen. Babysitten? Let me tell you, ik kan je wel 100 horrorscenario’s uitschrijven over hoe DAT allemaal mis kan gaan, terwijl ik het zo graag gewoon zou willen durven. Misschien als ik me de erge dingen niet zo minutieus kon voorstellen, had ik wel meer lef om leuke dingen te doen?

Mijn verbeelding heeft indrukwekkende krachten der creatie, waar ik dankbaar voor ben, maar soms denk ik ook: moet dat nu echt? Moet ik me nu inbeelden hoe het vliegtuig van een geliefde neerstort? Hoe het eruit zou zien als de trein ontspoort terwijl ik op het perron sta, of wat ik zou doen als een gek met een machinegeweer de cinema binnen stapt? Mijn fantasie lijkt gewoon altijd en overal op zoek naar drama, naar actie, naar extreme hoogtes en laagtes.

Gelukkig is mijn leven over het algemeen erg saai – en mijn leven op papier des te spannender! 🙂

Herken jij je in dit blogje, of heb je hier totaal geen last van?