Onlangs besloot ik in een opwelling om nog eens verder te gaan in de House of Night-boeken. Zeker geen favoriet van me (ik geef ze doorgaans 3 sterretjes), maar ik wou graag iets lezen dat deel uitmaakte van een langlopende serie die ik nog moet afwerken en kwam dus uit op het 5de deel van het verhaal van Zoey Redbird: Hunted.

Ik moet zeggen dat ik dit denk ik wel het leukste boek zo far vind! De personages kennen we intussen natuurlijk al allemaal megagoed, dus dat in combinatie met de vlotte schrijfstijl (vlot maar irritant) maakt ervoor dat ik eigenlijk 3,5/5 sterretjes wil geven. Toch blijven er veel ergerpuntjes zijn. Zoey overdrijft echt wel op gebied van mannen. En ik heb een hekel aan de ‘brave’ scheldwoorden die ze gebruikt zoals ‘poopie’ of whatever, want dat vind ik net veel viezer dan gewoon shit zeggen. Ook qua mentaiteit naar slutshaming toe terwijl ze zich echt wel gedraagt als een sloerie (sorry maar er een viertal venten op nahouden is er écht wel over) moest ik soms hard met m’n ogen rollen.

Soit, qua verhaal vond ik dit dus wel een leukerd. De ondergrondse gangen, Kalona, de red fledglings enzo … Jep, zeker geen onaangenaam leesvoer. Meer heb ik er eigenlijk niet echt over te zeggen. Euhm. Dat was het!