Zoals ik al een paar keer eerder verkondigd heb, probeer ik dit jaar meer chicklit te lezen om me dieper in dit genre in te werken. Een doel dat ik al aardig waar heb gemaakt de afgelopen maanden met o.a. Lisette Jonkman, Elsbeth Witt, Eva De Wit … Een boek van Gillian King – nochtans één van de queens van de Nederlandse ‘chicklitscene’ – had ik echter nog niet gelezen. Toen ik de kans kreeg om een recensie-exemplaar aan te vragen van haar nieuwste feelgoodroman ‘Alles of Niets’, was ik dan ook laaiend enthousiast! Want aaah, de cover is PRACHTIG!

Prachtig, ja, maar helaas ook enorm misleidend. Dit is immers geen zwijmelboek om bij weg te dromen en de hoofdpersonages lijken ook niet op het covermeisje. Dit is 0,0% romantiek. Tenzij je de bedriegcultuur echt super cute vind of zo, in which case ik je enkele jaartjes therapie aanraad.

Er is niets romantisch aan bedriegen en bedrogen worden. Mensen die dat verheerlijken en bestempelen als ‘feelgood’, hebben echt een schroefje los. Sorry, maar het is zo. Ik zie de wereld vrij zwart-wit, maar dit speelt zich af in een major gray zone. Dat wil niet zeggen dat ik in lectuur nooit begrip kan hebben voor een boek waarin iemand zijn wederhelft bedriegt. In een andere chicklit die ik dit jaar las (ik zal niet verklappen welke, ivm spoilers), gaat het ook over een buitenechtelijke relatie. Vond ik een heel leuk boek! Maar in ‘Alles of niets’ was het wat mij betreft meer op niveau van een thriller geschreven, dan een chicklit! Ik zou ‘Alles of Niets’ daarom eerder omschrijven als en Nederlandse vrouwenthriller over obsessief gedrag en social media-stalking binnen de hedendaagse bedriegcultuur dan als “heeeerlijke feelgoodroman” zoals het aangeprezen wordt.

Het boek gaat over Nikki en Roos. En Thijs. Ik haatte hen allemaal. Brrr wat een crazy bitches in dit boek man, ik had echt schrik van Nikki! Zeker dat laatste hoofdstuk, oh my god, die meid heeft een persoonlijkheidsstoornis, dat kan niet anders. To be continued in de krant: ‘Gestoorde vrouw vermoordt ex-vriendje in zijn slaap met 39 messteken’, of zo. Tja, met dit gevoel wordt het natuurlijk al moeilijk om van een boek te genieten binnen het chicklitgenre, jammer maar helaas … Ook vond ik dat de meiden niet echt een individuele stem hadden in de afwisselende hoofdstukken uit hun POV’s. Hun background is ook te gelijkaardig: allebei een administratieve job (over dat casino wordt verhaalkundig namelijk weinig uitgeweid, een gemiste kans), allebei 1 BFF maar geen andere vriendinnen in beeld, allebei al 10 jaar samen met hun vriend – of ex. Ik had graag een sterker onderscheid gevoeld tussen hen, zeker in de eerste hoofdstukken. Naar het einde toe was dit wel beter gedaan. Omdat Roos nog wel wat normaal is en Nikki echt full on psychopath gaat.

Wat ik ook niet begreep, is waarom er voor elk hoofdstuk een zinnetje ‘teaser’ stond. Vreselijk irritant, want je kan het niet niet-lezen. Wat mij betreft geen meerwaarde: ik lees heus wel verder hoor, met of zonder die pushy teaser. Verder zitten er aardig wat typisch Hollandse elementen in die voor een Belg nogal foreign aandoen. Hier zou een tikje meer op gelet mogen worden door de eindredactie. De eerste keer dat GTST vermeld werd, had ik geen idee waarover het ging en las ik er dan maar over. De tweede keer werd vermeld dat het om een soap gaat … Hmmm … Aha! Hebben ze in Nederland niet zoiets ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’? Bestaat dat nog? Dat moet het zijn! Oh ik was echt supertrots op mezelf dat ik daar zelf achter kwam! Maar soit, de eindredactie mag dan toch wel even zeggen van het minstens één keer voluit te schrijven, zodat Belgen ook meekunnen. Er wordt ook ergens de Bijenkorf vermeld. Ik denk dat dat een groot winkelcentrum is of zo? Maar ik kan me er niets bij voorstellen, dus ja, wel jammer. (Maar geen dealbreaker hoor, eerder een kleine randopmerking).

Conclusie … Tja, ik vind het echt heel jammer en pijnlijk – zeker omdat het om een recensie-exemplaar gaat – maar ik vond ‘Alles of niets’ een boek dat een bittere nasmaak heeft achtergelaten op mijn leespalet. De schrijfstijl van Gillian King vind ik echt superleuk, maar naar verhaal en personages toe voelde ik een sterke afkeer. Ik voelde me tijdens het lezen ook bedrogen, net als alle personages. Ik versta denk ik gewoon iets anders onder ‘feelgood’ dan de meeste lezers in deze categorie? Iets totaaaaaaal anders. Misschien ligt dat dus gewoon keihard aan mij!

Toch ga ik zeker nog wel een kans geven aan andere boeken van deze auteur, zolang het verhaal iets totaal anders is dan dit. 🙂