Vorige zondag ging ik met een vriendin naar The Intern, een aandoenlijke film over hoe de generatiekloof gedicht wordt door een warme vriendschap tussen Ben (Robert DeNiro) en Jules (Anne Hathaway).

De tijd dat Robert DeNiro vooral als stoere maffiabaas gecast werd, is duidelijk voorbij. Tegenwoordig is de rol van opa hem veel beter op het lijf geschreven. Dat bewijst hij op hartverwarmende manier in The Intern waar hij een zeventiger speelt die als stagiair aan de slag gaat bij een hip e-commercebedrijf in de modebusiness. Een start-up met typische start-upproblemen. Hoe staat de ervaring van deze ancien daar tegenover?

 

 

In het visualiseren van die immense generatiekloof ligt zowel humor als vertedering. Hoe schattig vond ik het wel niet om te zien hoe Ben zijn bureau inrichtte! Ik kreeg er echt heimwee van naar mijn (helaas al tien jaar geleden overleden) opa. Het contrast met onze generatie is zo groot dat het bijna grappig wordt, maar ook een nostalgische, connecterende waarde heeft. Hoe zeer we ook verschillen in onze methodes, een raakvlak tussen oud (zeg maar ‘ervaren’) en jong (zeg maar ‘fris’) is er altijd. Als je de moeite neemt om in beide richtingen een effortke te doen, that is.

Net zoals Robert DeNiro geen maffiosi meer is, is Anne Hathaway geen “lelijk eendje” in prinsessenjurk meer. Haar onbeholpenheid heeft ze ingeruild voor een zelfzekere uitstraling, maar haar aandoenlijkheid is ze daarmee gelukkig niet verloren. Ze is eigenlijk nog steeds even toegankelijk als ze was in de rol van Mia Thermopolis. Hoewel ik haar als celeb-persoonlijkheid nu niet meteen de sympathiekste vind, is ze toch gewoon een fijne actrice om naar te kijken op het grote al dan niet kleine scherm.

Het verhaal knalt zeker niet van de actie en plottwists, maar er zitten genoeg lijnen en verrassingen in om het de volledige duur van de film boeiend te houden. Deels dankzij de dynamiek tussen de hoofdpersonages, maar ook gewoon dankzij de fijne mix tussen humor en drama. Geen extreme uitschieters naar de ene of de andere kant, maar ook geen vlakke vanillepudding. Het ritme neemt je gewoon mee ‘op tsjok’ doorheen de twee levens van Ben en Jules.

Wat mij betreft is The Intern dus zeker een aanrader! Ik vond er genoeg vertederende momenten in zitten, maar het werd niet melig. Het is zeker niet de meest originele film, maar toch vervalt hij absoluut niet in clichés. Het is niet de grappigste film aller tijden, maar ik heb hier en daar toch gegrinnikt. Het einde vond ik misschien een tikje abrupt en ook in het verhaal zat soms opeens een moment dat wat van de hak op de tak spring, maar eigenlijk houdt het dat ook wel interessant in zekere zin.

Vier sterretjes waard!