Om helemaal in de vakantiesfeer te blijven, koos ik toen ik in Spanje was voor De Perfecte Man als leesvoer. Dat boek had ik een week ervoor gekocht op het Boekenfestijn voor € 3,99. Maar was het dat geld waard? Lees snel mijn recensie and find out!

De Perfecte Man was niet wat ik ervan verwacht had. Ik dacht: dat wordt  lekker zwijmelen bij een stelletje perfecte male specimens op een cruiseship, yum! Helaas was niets minder waar. Het eerste deel van dit boek speelt zich wel degelijk af op een cruiseship, dat klopt, en heeft wel de nodige holiday vibes. Mooi weer, veel luxe … Maar verder, eh, een beetje saai. Vooral op liefdesvlak dan. Waar blijven die vlinders en bonzende hartjes?

Als je net als mij daar op aan het wachten was, kom je nadat de laatste pagina uit is echt van een kale kermis thuis hoor. Wat een teleurstelling op romantisch vlak zeg! Geen epische romance, zelfs geen gewone normale ‘oh leuk nog hoor’ romance. Gewoon … Ken je zo van die spranklers voor op nieuwjaar of op een verjaardagstaart? Dit hele boek was zo’n beetje als de laatste, treurige seconden vanzo’n sprankler. Gewoon … meh.

En dat was jammer, want een boek dat zich op een gesloten locatie afspeelt zoals een cruiseship in dit geval, heeft zo veel potentieel! Je kan daar zooooo’n leuke en romantische dingen mee doen! Aargh, waarom gebeurde er nu niets romantisch! Ik wou mezelf haast overboord smijten van frustratie, maar tja IK zat dus niet op een boot. Nochtans was het deel dat zich op de boot afspeelt wel het beste, want alles wat daarna komt, irriteerde me.

Britt (de oudste zus, de schrijfster) vond ik een zeer oké personage, maar Mia (de jongere zus, single mom) vond ik zeker naar het einde toe gewoonweg een domme trut. Ook hun zussenrelatie is erg vreemd. Zelf ben ik ook de helft van een zussenduo, maar die typische sister dynamic voelde ik hier totaal niet in. Misschien heeft de auteur geen zus? Of alleen een heel vervelende? Hoe de meiden elkaar soms met hun volledige naam noemden vond ik erg onrealistisch en tegelijkertijd cliché.

Wat ik wel leuk vond aan dit boek … Tja, het potentieel. Zolang ik nog dacht dat er IETS ging gebeuren, vond ik het zeker een vermakelijk boek. Het leest erg vlot. Maar eenmaal je weet dat het allemaal naar een nogal teleurstellende conclusie leidt … Spijtig. Ook de manier waarop de verledens van de personages gaandeweg naar boven komen vond ik wel knap geschreven, maar opnieuw: op het einde had ik geen gevoel van voldoening, dus hoewel ik die dingen tijdens het lezen wel waardeerde, kijk ik toch vooral met een teleurgesteld gevoel terug op De Perfecte Man. Een aanrader kan ik dit dus niet noemen, maar omdat ik het (op het einde na) zeker niet met tegenzin gelezen heb, geef ik toch een zeer nipte drie. Nou ja, 2,5 eigenlijk.

PS: Ook een dikke HAAT voor de cover, want Britt is blond en Mia heeft roodachtig haar, dus die trut op de cover is gewoon het meest random stockmodel ooit! They didn’t even try 😦 #atleastgetthehaircolourright