Ik zal meteen met de deur in huis vallen: ik vond The Scorch Trials een flutfilm. Losstaand van het feit dat dit de meest afwijkende boekverfilming is die ik ooit heb gezien (I mean, seriously?) kon de film op zich me absoluut niet overtuigen. Here’s why.

In de eerste plaats had ik het gevoel dat zowat het enige wat ze behouden hadden van de boeken de namen van de personages was. Zowel Ratman (Janson) als Jorge zijn volledig andere personen geworden. En ja ik snap prima dat sommige elementen zich niet goed vertalen naar een spannende film, maar dit was erover.

Wat The Scorch Trials gedaan heeft is 10.000 clichés op een hoop gooien en alle unieke eigenheid van de boeken vervangen door dystopische eenheidsworst. Het is alsof ze hun film zo hard mogelijk op andere YA-verfilmingen wouden doen lijken, waardoor de voorspelbaarheidsfactor en de ‘been there, done that’-factor de pan uit swingden.

Jeetje, ik bedoel, what the fuck. In de plaats van het toffe mindfucky “wat is er aan de hand” begin van het boek, kozen ze voor een erg clichématige, door futuristische technologie overheerst alternatief. Die bunker waarin ze terecht komen is echt exact hetzelfde als in twintig andere films. Ik vond het echt een gevalletje copy-paste. 0% eigenheid. Gelukkig was Minho er nog, anders was het een nog grotere flop.

Ik herinner me zeker niet meer alles van de boeken, want ik las ze in augustus 2013 en da’s toch weer al even geleden. Maar dit week gewoonweg té hard af. (SPOILERS: o.a. Teresa is mee, de meidengroep heeft geen rol tenzij even op het einde, ze wandelen amper 2 minuten door de woestijn en dat plaatje met ‘the Traitor’ hebben ze ook maar achterwege gelaten, Jorge en Brenda zijn niet nomadisch maar leven in een gemeenschap).

Soit, het boek gaf ik ook al maar 3 sterretjes, maar dit is amper 2 sterretjes waard als je het mij vraagt. Als je zin hebt in platte commerce en om doodgesmeten worden met clichés is dit zeker en vast een film voor jou. Maar deze eenheidsworst heeft mij niet gesmaakt!