Soms ben ik gewoonweg te lui om een deftige recensie te typen. Gedachten ordenen, meh, geen zin in vandaag: het wordt een recensie in puntje voor het hele leuke boek My Soul to Take! Ook wel eens leuk, neen? 🙂

• Ik vind het fijn dat de volwassenen nauw betrokken worden in het verhaal. Eindelijk eens niet zo’n geval van puberverwaarlozing wegens fantasyredenen (à la: mijn ouders zijn nooit thuis dus ik kan prima elke dag rondhangen met een ‘insert supernatural creature’).
• De schrijfstijl doet me erg denken aan Colleen Houck, en laat dat nu net toevallig één van mijn favoriete auteurs zijn! Ik vind het fijn hoe er aandacht wordt besteed aan zeer kleine details, zoals de kleur van iemands bloes of de handelingen die we onbewust doen tijdens een gesprek. Dat lijkt voor sommigen misschien minder vlot te lezen, maar voor mij maakt het alles veel tastbaarder.
• Kaylee doet me dan ook erg denken aan het hoofdpersonage uit de tijgerboeken van Colleen Houck: Kelsey. Zelfs hun namen lijken op elkaar! In het begin zag ik zeker geen gelijkenissen (Kelsey is een boekenwurm en Kaylee leren we kennen in het uitgangsleven) maar gaandeweg kreeg ik een erg gelijkaardig gevoel vals bij mijn BFF Kelsey, door de manier waarop ze omgaat met het paranormale.
• Er is aandacht voor eten. Dat zit in kleine dingen: dat Kaylee even macaroni maakt als ze stressed is en dat de moeder van Nash brownies bakt, bijvoorbeeld, maar voor mij is zoiets heel warm en toegankelijk.
• Ik beeldde me de vader van Kaylee in als Sirius Black uit de film, hah! Dat paste echt even perfect in mijn hoofd.
• Het einde van deze boeken vond ik echt suuuuuperspannend. Echt plottwists tot en met en een fantastische finale. Heel veel boeken in dit genre stellen op het einde net teleur, bij de ontknoping, maar hier was het echt BOEM, vuurwerk. Eerst dacht ik dat het gewoon een viersterrenboek was, maar door het einde is het toch een vijfje geworden.
• Met Nash en Tod heb ik nu wel niet zooooo veel. Ik bedoel, ik vind hen wel leuk, maar ze voelen een tikje vlak en met Nash is het echt wel een insta-love die totaal niet verklaard wordt.
• Wat ik in het begin hééél bizar vond is dat Kaylee weet wat een bean sidhe is. Want ik lees nu toch wel veel fantasyboeken en ik had er nog nooit van gehoord :p Van een sidhe dan weer wel (in de zin van een faerie achtig wezen) maar met die ‘bean’ waren ze me even kwijt. Gek dat Kaylee meteen wist wat dat was, zonder dat er een verklaring voor gegeven wordt.
• Ik vind het vervelend dat Tod zijn naam niet met twee DD’s geschreven is. Todddddd. 
• Nash is ook een stomme naam, en nu we toch bezig zijn: Kaylee is ook geen topper. Het was leuker geweest als haar naam haar Ierse roots toonde.
• Over die Ierse roots gesproken: die waren in het begin nogal randomly ‘there’. Ze hadden wat mij betreft een grotere rol mogen spelen.
• Ik denk dat ik er zeker wel goed gedaan aan heb om ook de pre-novella My Soul to Lose te lezen, want anders had ik niet zo’n voeling gehad met Kaylee als personage, denk ik.
• Verwante boeken: Tiger’s Curse vanwege hoofdpersonage en schrijfstijl en de Watersong-boeken van Amanda Hocking naar verhaallijn toe en ook wel een beetje de Mediator van Meg Cabbot. Allemaal aanraders!

Komt erop neer dat dit een dikke vette aanrader is in het luchtige genre van “Ik kom er opeens achter dat ik bovennatuurlijke krachten heb en also: hot new boyfriend yay!”

*****