Je hebt vijfsterrenboeken, en je hebt ALLEsterrenboeken. Boeken die gewoon compleet op een ander niveau zijn dan zelfs de beste vijfsterrenboeken waar je immens van genoten hebt, omdat ze zo geniaal zijn, zo … “Is dit ‘maar’ een boek?” Het lijkt wel een stukje van een vreemd universum, betoverd om papier te worden! Zo’n boek is Days of Blood and Starlight.

Deel 1: Dromendochter, oftewel Daughter of Smoke and Bone (komaan die titel in het Nederlands doet de badass-heid van de Engelse echt geen eer aan!) vond ik in het begin niet zo mijn ding, maar gaandeweg, als Madrigal meer in the picture komt, vond ik het wel een prachtig verhaal. Nu Karou en Madrigal natuurlijk weer één geworden zijn, geeft het dit boek een heel andere sfeer dan het eerste deel.

Ik ben alleszins heel blij dat ik voor de rest van de reeks naar het oorspronkelijke Engels geswitched ben, want man, wat is dit verhaal onwijs mooi geschreven! Laini Taylor heeft echt een buitenaards mooie schrijfstijl. Niet al te makkelijk leesbaar in ’t Engels (hier en daar zeker woordjes die ik niet kende) maar werkelijk prachtig en poëtisch – iets wat een vertaling onmogelijk kan benaderen.

Er waren hier zo veel personages om verliefd op te worden dat het moeilijk kiezen was, maar Hazael was denk ik mijn favoriet. Liraz deed me een beetje denken aan mijn eigen personage Harmen Belle uit de Vleugels Trilogie, dus ook haar kon ik vrij snel in m’n hart sluiten. Karou, die me nog een beetje irriteerde in deel 1, vond ik hier zonder meer geweldig. Perfect in haar mate van sarcasme, vertwijfeling versus gedetermineerdheid, kracht versus zwakte, talent, menselijkheid, bovenmenselijkheid … GASP I LOVED ITTT.

Ik meen me van deel 1 ook te herinneren dat ik Zuzanna niet sympathiek vond, maar nu ze allemaal deel uitmaken van de wereld van de chimaera en de seraphim zit alles in een zodanig ander perspectief dat ik hen als andere mensen kon zien. Zuzanna en Mik vond ik hier dus ook erg schattig en ik ben benieuwd of ze in deel 3 nog een rol gaan krijgen. Maar ook van Sveva hield ik (ze heeft enkele geweldige diepzinnige quotes), van Ziri natuurlijk, en van Amzallag wiens naam me voor de een of andere reden bijblijft terwijl hij niet zo’n megagrote rol heeft.

Jammer natuurlijk dat Akiva en Karou/Madrigal hier zo van elkaar gescheiden zijn, maar die kwelling maakt het bijna nog mooier. Laini Taylor is duidelijk een auteur die risico’s durft te nemen, zowel qua schrijfstijl als qua verhaallijn. Het resultaat is magisch tot de tiende macht. Ik kan tienduizend jaar schrijven en nog niet op dit niveau geraken – dit is echt van de hoogste plank.

Ik heb vrij lang aan dit boek gelezen (het telt ook meer dan 500 pagina’s) maar zelfs op het einde voelde het niet als een karwei om het uit te lezen. De wereld was verrukkkelijk en verschrikkelijk genoeg om steeds weer in terug te willen duiken. De perspectiefwisselingen zijn haarscherp uitgevoerd, precies zoals het hoort om een meerwaarde te vormen.

Als ik dan een kritiek moet leveren op dit pareltje, is het dat de cover naar mijn gevoel even mooi had moeten zijn als het verhaal – da’s nu niet bepaald het geval helaas. Maar duizend woorden zeggen in boekland gelukkig nog steeds meer dan één beeld: de toverkracht van dit boek kan je niet in één beeld weergeven.

Dus fuck yeah, ik ben fan. *****