– Ik ben eigenlijk nog nooit buiten Europa geweest, helaas. Maar binnen Europa heb ik prachtige plekken gezien, en de stad Delgado is direct afgeleid van Budapest in Hongarije. In de prequel besteden we heel veel tijd in Delgado, en het gevoel van die stad zit er letterlijk in. Budapest is een van die plaatsen die je bezoekt en dan direct verliefd op wordt. Dus ik denk het wel! Van mijn dromen moet ik het qua locatie setting helaas niet hebben. Mijn onderbewuste is een lui zwijn dat steeds dezelfde locaties hergebruikt, maar dan met andere belichting en andere situaties. Ik heb denk ik tientallen keren over hetzelfde appartementencomplex gedroomd wat dan een setting was voor een droom. En dan zag het er wel steeds anders ingericht uit, maar het was steeds dezelfde locatie. Een beetje zoals al die motelkamers in Supernatural. Gaat nérgens over! Misschien moet ik maar wat meer gaan reizen, hihi.

– Daar hoef ik niet eens over na te denken. Mijn cast zit vol met aantrekkelijke mensen, maar ik heb de hugest crush op Valeria de la Meray. *kucht*

– Ken je die Shia leBoeuf video? Just…. DOOOO ITTTTTT! Die. Want dat is het eigenlijk. Gooi je excuses het raam uit, sla je innerlijke redacteur bewusteloos, bind hem vast en sluit hem op in een kast, en ga zitten en schrijven.

– Buiten die lethargie en de ‘ik kan er niets van, ik schrijf het stomste verhaal ooit, waar gaat dit over, argh’ gevoelens, heb ik soms erg veel moeite met overzicht houden. Ik ben van nature een chaotisch type, dus logistiek is niet mijn forte. Ik vind het echter wel superbelangrijk dat het moet kloppen en dat je als lezer zoiets hebt van: ‘Als ze nu X gedaan hadden, en dat bedacht hadden, dan hadden ze nooit in deze situatie gezeten’. Of, áls je dat als lezer kan bedenken, dat je in ieder geval accepteert dat je personages om een heel goede reden/of hun eigen begrijpelijke fouten – niet tot die conclusie zijn gekomen. Seamons impulsiviteit, bijvoorbeeld. Of Valeria’s beroepsdeformatie. Lezers van “Stof en Schitteringen” weten nu waarschijnlijk wel wat ik bedoel. 😉 En hoe haal ik zulk soort dingen er nu uit… via herlezen, aanpassen, logisch nadenken, en de hulp van mijn lieve getalenteerde proeflezers.

– Haha, ik vind het leuk dat je ‘momenteel’ zegt. Het is over de jaren wel veranderd. Sirka is heel overduidelijk Tatiana Maslany (Orphan Black) in mijn hoofd, Seamon kan ofwel door Robert Sheehan (Nathan uit Misfits) of Thomas McDonnel (Finn uit The 100) zijn, hoewel die allebei een beetje te oud zijn. Valeria is een jonge Milla Jovovich (Resident Evil, onder andere), en Joy heb ik heel lang heel moeilijk geworden, want ze is ‘gewoon’ een pretty girl-next-door. Maar op het moment ben ik even tevreden met Britt Robertson (uit Under The Dome). Dit kan nog wel weer veranderen!

– Dat is de wereld waar wij ook in leven. De oorlog is nog niet eens het belangrijkste, aan de grondslag hiervan – en dat is waar ik heel erg van streek van word, liggen haat, discriminatie en intolerantie. En het hele concept dat als je iemand als een crimineel behandelt, dat hij dat dan tegen wil en dank vanzelf ook wordt. Het lijkt wel alsof mensen dat niet zien; dat haat en achterdocht alleen maar haat aan het zaaien is. In Nederland is er sinds het nieuwe millennium (en overal wel, denk ik) een flinke stroming opgekomen van haat tegen moslims en buitenlanders. Ik word er misselijk van als ik zie hoe mensen over immigranten praten. Of dat ze zeggen dat het goed is dat al die vluchtelingen op de middellandse zee verdronken zijn. Mijn handen jeuken als ik dat hoor, want dat zijn óók mensen met levens en dromen en geliefden. Dacht je dat ze voor de lol op zo’n vlot stapten? Dat ze kwamen om jouw leven te stelen?

De Lentagon serie is een aanklacht aan die instelling die mensen hebben. Kijk eens, als je een gewoon mens zo onder druk zet, zo in een hoek drukt, dan knapt hij, en dan zal hij je inderdaad aanvallen. Mishandel een dier en hij wordt vals. Mishandel een mens… Self-fulfilling propecy, noemen ze dat.

14. Welke tv-serie vind je echt geweldig om te kijken?

– Ik denk dat ik een paar series ga noemen die jij en/of de lezers van je blog nog niet (zo goed) kennen. De namen als Game of Thrones kent iedereen natuurlijk (maar lees de boeken, die zijn veel genuanceerder en kloppen beter qua personage motivaties), maar ik zou iedereen van harte naar Spartacus verwijzen (mogelijk nog rauwer dan Game of Thrones, met fantastische character development, intriges, en vier seizoenen die een prachtig verhaal omspannen en op het hoogtepunt eindigen), Breaking Bad (vijf seizoenen, perfect opgebouwd en uitgevoerd en fantastisch geeindigd), Orphan Black (het derde seizoen is net klaar) en The 100 (blijf even hangen tot in ieder geval aflevering 7, seizoen 2 was fantastisch!).

Moderne fantasy, magie, technologie, menselijkheid, complexe personages, kristal en een heleboel explosies – wat wil je nog meer?