Eeeeindelijk heb ik Zwarte Veren uit … Pfoeh! Dankzij uitgeverij Fontein viel het tweede deel in de Anderen-reeks van Anne Bishop onlangs bij me in de bus. (Thanks Urban Books!) Eerste indruk: mooie cover weer! En ik had ondanks het feit dat ik deel 1 (Rode Letters) “maar” drie sterretjes gaf best zin in het vervolg erop, omdat de boeken een heel unieke sfeer hebben die echt niet te vergelijken is met eender welk ander boek dat ik so far gelezen heb. Ook was ik er zeker van dat ik er ditmaal makkelijker in zou komen, omdat ik al voorbereid was op al die vreemde elementen zoals dat mensen als voedsel aanzien worden en dat de dagen van de week andere namen hebben en zo.

Maar helaas blijf ik bij mijn mening van vorige keer en geef ik tweeënhalfsterretje aan dit boek. Ik beleef echt geen plezier aan het lezen van zoiets duisters … Ik zie de wereld, ja zelfs een wereld die we zouden delen met bovennatuurlijke wezens, net iets rooskleuriger. Als ik daardoor een naiëf mens ben dat het leven door een heel fake, roze bril leest, vind ik dat prima! Ik lees net om van de gruwelen van de wereld te ontsnappen, niet om mezelf bloot te stellen aan extra gruwelen. Ik snap dan ook echt niet dat ze dit aanraden aan volwassen Twilighter, to be honest. Volgens mij staan Twilighters en Others-fans echt aan twee volledig andere kanten van het spectrum.

Alweer vond ik het zwaar dat het verhaal uit zo veel verschillende perspectieven verteld wordt in de derde persoon. Hoeveel mensen komen er wel niet aan het woord, twintig, of zo? Verwacht een auteur echt dat je je kan inleven in zo veel personages, dat je zo makkelijk kan switchen tussen door wiens ogen je deze angstaanjagende wereld bekijkt? Ongetwijfeld zullen er wel mensen zijn die dat prima kunnen, maar ik ben zeker en vast niet dat type lezer. Enkele perspectieven, oké, maar meer dan tien, dat is erover in mijn ‘boekje’. Meg, Simon, Monty, Lorenzo, Louis, Steve, Burke, Jean, Simon en wie nog wel niet allemaal. Vooral de politie-agenten kunnen me echt niet boeien. Thrillerlezers zullen hierdoor dan weer wel een raakpunt vinden.

Waar ik een gloeiende hekel aan had, was het feit dat die drugsoort ‘Lekker’ heet. Aaaargh daarom haat ik vertalingen. Wat een rotwoord in deze context, echt zo Hollands als maar zijn kan (sorry Dutchies, love you :D) want ik hoorde het in mijn hoofd zo echt op z’n Nederlands uitgesproken als Lekkurrrrrr :’). Een Belg zou dit woord nooit in de context van ‘ik voel me lekker’ gebruiken. Da’s echt … bah 😀 Eten is lekker. Maar als je je lekker voelt ben je dus gewoonweg eetbaar. In deze setting misschien heel erg toepasselijk, maar euh, neen. In het Engels (net even opgezocht) is het ‘feel good’. Ja, oké, dat houdt steek. Lekkurrrrrr. Ah nee toch :’)

Anyways, ik kan best aanvaarden dat dit objectief gezien een heel goed boek is. Op dat gebied zou ik eerder een vier geven. Maar als ik denk met hoe veel tegenzin en soms ronduit walging ik dit boek gelezen heb, moet ik mijn rating drastisch droppen naar een tweeënhalf. Dat is gewoon het subjectieve gevoel dat ik erbij heb. Ik snap ook best dat veel mensen blij zijn dat ze eindelijk niet door een onrealistische zwijmelromance moeten ploeteren, dat het er lekker bloederig en onethisch aan toe gaat. Maar dat is niet wie ik ben als lezer. Dus sorry, maar ik denk niet dat ik verder ga lezen in deze reeks. Ik hou niet van het zware, zwarte gevoel dat dit soort boeken me geeft. Ik duik ter compensatie straks lekker in een dystopian of chicklit of zo, doeiiii!

Vergeet niet dat je deel 1 ‘Rode Letters‘ kan winnen via mijn giveaway! Nog tot 1 augustus loopt ‘ie, dus doe snel mee als je graag je eigen mening over dit boek wilt vormen!