“Birchall wordt getipt als hét nieuwe Young Adult-talent en It-Girl ontvangt volop lof van zowel tieners als twintigers. Het grappige en herkenbare boek, een mix tussen ‘Geek Girl’ en ‘Notting Hill’, is dé leestip voor deze zomervakantie.” Zo werd It-Girl aangeprezen door de uitgeverij. Oké, colour me intrigued! Ik wou dit boek wel een kans geven ondanks de tacky cover. Niet lang nadat het recensie-exemplaar op de spreekwoordelijke mat belandde, is ‘ie alweer uit. Dat het een vlot leesbaar boek is, mag dus zeker zijn! Toch was het met een score van 3 sterretjes zeker geen hoogvlieger voor me … Waarom? Dat lees je hier!

Ten eerste wil ik, zoals ik wel al eens vaker durf te doen, aankaarten dat dit echt echt echt geen Young Adult-boek is. Het is gewoon een leuk jeugdboek, en daarmee basta. Is dat misschien iets om je voor te schamen tegenwoordig? Moeten ook boeken zich jegens hun doelpubliek ouder voordoen dan ze zijn om ‘cooler’ bevonden te worden? Hier heb ik het soms wat moeilijk mee, want hoe je het ook draait of keert, het verhaal van de 14-jarige Anna voldoet echt aan geen enkele vereiste voor een YA-boek en daarmee creeër je verkeerde verwachtingen. Jammer! Ik raad dit boek dan ook aan voor meiden van 11 tot max.15.

In het begin moest ik dus wel even wennen aan het zeer jeugdige hoofdpersonage (ze gedraagt zich ook zeer als haar leeftijd, het is ongelofelijk dat bijvoorbeeld June en Day uit Legend maar een jaartje ouder zijn) en de schrijfstijl. Brichall maakt veel gebruik van lijstjes en ook e-mails worden erin opgenomen. Dat vond ik, ehrm, een beetje raar. Ik kan me echt niet inbeelden dat een 14-jarige anno 2015 – want er wordt niet aangegeven dat het verhaal zich in het verleden afspeelt – de hele tijd e-mails stuurt naar haar vrienden. Tikje bizarro. Toch vond ik de mails en lijstjes wel tof, want ze brachten humor, afwisseling en vaart in het verhaal.

Na ongeveer 100 pagina’s wennen, begon ik echt zin in het verhaal te krijgen. Dit had alle elementen om leuk en luchtig leesvoer te worden! Ik voelde hier en daar zelfs al een zweempje van mijn eigen veertienjarige zelve terugkeren in mijn bewustzijn. Dat het intussen al meer dan 10 jaar geleden is dat ik even oud was als Anna, leek soms helemaal niet zo. Toch beleefde ik niet alles even levendig door Anna’s ogen als misschien gekund had. De auteur heeft nogal de neiging de regel ‘show, don’t tell’ een beetje over het hoofd te zien, vind ik. Zo kon Anna zeggen dat ze zich immens schaamde voor iets, maar kwam dat niet sterk genoeg in haar beleving en gedragingen naar voren. Misschien omdat de auteur er zich zelf niet zo goed in kon inleven of net té goed, en dat het voor haar vanzelfsprekend was? Geen idee.

It-Girl kwam dan ook niet helemaal op gang zoals ik hoopte na die eerste 100 pagina’s. Het leek me vaak dat de focus op de verkeerde dingen lag, en dat de interessantse dingen ‘off screen’ zeg maar gebeurden en er slechts met een voetnoot naar verwezen werd. Ik had graag meer gelezen over Helena, filmpremières en de glitter en glamour van het verhaal. Al moest die clichématige make-overscène nu ook weer niet voor mij. Wat ik ook miste was het gevoel dat ik in Londen vertoefde, waar het boek zich wel degelijk afspeelt. Eigenlijk zou dit zich gewoon eender waar kunnen afspelen, wat sommigen misschien een pluspunt vinden naar herkenbaarheid toe, maar I love London dus van mij mocht de locatie gerust wat sterker aan bod gekomen zijn. Daarop verdergaand was het boek waarschijnlijk ook beter tot z’n recht gekomen in het oorspronkelijke Engels, qua grapjes en woordgebruik, vermoed ik.

Het leukste aan It-Girl vond ik de relatie van Anna’s met haar beroemde stiefzus Marianne en met haar vader. Al mochten ook die relaties van mij gerust wat dieper uitgewerkt zijn. Ook Connor vond ik zeker crush-waardig, maar idem: hij mocht wat meer aan bod gekomen zijn want ik heb niet het gevoel dat ik hem al erg goed ken. Het minst leuke aan It-Girl vond ik – net als Anna’s BFF Jess, trouwens – dat het hoofdpersonage het de godganse tijd over haar hond heeft. Jeetje, wat was ik dat beest beu halverwege het boek! Oké, we get it: you love your dog, en die heet (zeer irritant) ‘Hond’, maar ugh, ik was het echt zat na een poosje. Al vrij snel eigenlijk. Oké, meteen! Ook de moeder van Anna vond ik echt recht uit zo’n clichémeidenfilm geplukt. Wie heeft nu zo’n moeder? Jep, echt alleen mensen in meidenfilms …

Want ja, dit boek zou in z’n geheel prima tot een vermakelijke girly movie gemaakt kunnen worden! Alle elementen uit tienerfilms komen aan bod: nerdy meisje wil koste wat kost populair zijn, verliest daardoor haar enige échte vrienden, realiseert zich dat zowel haar crush als de populaire meiden leeghoofden zijn en doet vervolgens alles om die echte vrienden (+de jongen van het nablijven) terug te winnen. Voorspelbaar, zeker en vast, maar tja, het is natuurlijk gewoon een succesformule. We kunnen het deze jonge auteur niet kwalijk nemen dat ze daar aan vastgehouden heeft.

Toch hoop ik dat Birchall in deel 2 wat meer risico’s durf nemen en uit de mal breekt. Want nu kon je echt alles in dit boek voorspellen – niets heeft me verrast. Echt niets. Heeft het feit dat ik een oud en cynisch mens van 25 ben ermee te maken, iemand die technisch gezien ver uit de doelgroep valt? Zeker en vast. Maar toch denk ik dat jeugdige lezers vandaag de dag ook wel al die tienerfilms als tig keer gezien hebben, en dat ze wachten op iets méér. Ik scoor dit boek dus 3 sterretjes maar wil de uitgeverij wel zeer bedanken voor het recensie-exemplaar! Als je nieuwsgierig geworden bent naar It-Girl, kan je ‘m hier op bol kopen.