Recensietijd! Ditmaal las ik nog eens een relatief onbekend boekje dat ik ongeveer een jaar geleden bij The Book Depository kocht: Mystic City. De cover is, zoals jullie zien, werkelijk prachtig. Met gemak in de top 5 mooiste covers die ik in mijn bezit heb denk ik! (Heeft een mat mettalic effectje met verschillende kleuren, echt supermooi) Ik had eerlijk gezegd dan ook torenhoge verwachtingen van dit boek. Helaas zijn die niet waargemaakt …

Mystic City gaat over Aria Rose, dochter van de machtigste man (lees: maffiabaas zo’n beetje) van een dystopisch Manhattan dat de Aeries genoemd wordt: een wereld van wolkenkrabbers waarin enkel de armen en de gedraineerde Mystics in de hete, overstroomde Depths op de grond leven. Na een overdosis magische drugs is ze haar geheugen verloren. Het geplande huwelijk met haar verboden liefde Thomas – uit een rivaliserende politieke familie – gaat echter gewoon door, met het oog de Roses en de Fosters te verenigen tegen de Mystics. Maar Aria komt er al snel achter dat er iets niet klopt aan dit perfecte plaatje …

Theoretisch gezien zou ik dit een waar topboek gevonden moeten hebben. Het had alle elementen waarvan ik hou in een YA! Magie, star-crossed lovers, een leuke dystopische setting, wat politieke intriges … Jeej! Maar ondanks dat alles had ik er een serieus ‘meh’-gevoel bij 😦 Het kwam in z’n geheel gewoon niet van de grond. Dit boek was naar mijn gevoel een beetje all over the place. Hoewel ik de worldbuilding oppervlakkig maar adequaat vond, snapte ik niet hoe er soms dan opeens relatief hedendaagse elementen (bv: tweeten) in voorkwamen. Ook de fashion deed me soms de wenkbrauwen fronsen. Sommige dingen gingen dan weer te makkelijk, anderen waren te geforceerd ‘omg’, te cliché … Ik had er verschillende emoties bij tijdens het lezen, maar weinig daarvan waren echt positief.

Denk dat het voor een groot deel aan het hoofdpersonage lag. Aria en ik hadden echt totaal geen klik. Ik vond haar maar een beetje een irritante trut om eerlijk te zijn, en ik had niet het gevoel dat we haar erg goed leren kennen. Wat Hunter betreft … Hem zou ik wellicht een superfijn personage gevonden hebben (hij is best grappig) als hij net een tikkeltje beter was uitgewerkt. Er komen ook liefdesbrieven voor van een mysterieuze ‘Romeo’ (ja, ze noemen elkaar echt Juliet en Romeo in dit boek … nou ja, wel eerlijk in de zin van bronvermelding maar toch: zo obvious!) waarvan ik de identiteit niet ga verklappen, maar de persoon die deze brieven schreef kwam mij over als een gigantische CREEP! De brieven waren helemaal niet romantisch, maar gewoon aanhankelijk van het niveau ‘neen, dankje’.

Ten slotte nog even dit: eigenlijk vertoont Mystic City SUPERVEEL gelijkenissen met mijn eigen boek Tweedehands Vleugels! Op een bepaald moment werd het echt gewoon RAAR 😀 Ik zweer nochtans dat ik in 2012 nog nooit van dit boek gehoord had hoor :-p Want hoewel het hier duidelijk over gewone (rijke) mensen en Mystics gaat ipv Engelen en Kraaien, waren er toch enkele opvallende gelijkenissen …

• Aria woont hoog in de Aeries, Lucy woont hoog in de Engelenkorf
• Liefdesdriehoek tussen hoofdpersonage, een respectabele verloofde en een ‘foute’ jongen van de benedenwereld/Depths
• ZE GAAN SAMEN NAAR DE KERMIS EN DELEN EEN SUIKERSPIN OMG DAT HEB IK OOK! En ze spelen er een werpspelletje waarbij ZIJ wint!
• Een halsketting (locket vs. Zakhorloge) speelt een grote rol
• Ze schrijven elkaar brieven
• Hij komt langs op haar balkon
• Een dystopische versie van een bestaande stad die verdorie overstroomd is

Zo, dat kan tellen hé qua gelijkenissen, jeetje 😀 Theo Lawrence en ik delen duidelijk een brein, of zo. Trouwens nog even over die auteur: een typsich YA-boek geschreven door een zeer jonge mannelijke auteur, dat kom je wel niet vaak tegen moet ik zeggen. Misschien dat dit ook één van de redenen was dat het me allemaal niet zo aansprak: het is immers een zeer meisjesachtig boek dus ik vind het best gek dat het door een man geschreven is. Hierdoor waren de vrouwen in het boek echt wel zeer cliché neergezet, bijvoorbeeld beste vriendin van Aria ‘Kiki’. Volgens mij heeft Theo Lawrence te weinig voeling met de meisjeskant van de zaak (mode, roddelen over jongens …) en was het misschien leuker als hij het ook vanuit het perspectief van Hunter had geschreven. Maar dan was er NOG een gelijkenis met Tweedehands Vleugels natuurlijk :-p

Kortom: helaas durf ik dit boek geen aanrader te noemen. Het is zeker niet slecht of zo, maar pfff, mijn ding was het tegen alle verwachtingen in dan toch niet helemaal. Jammer!