Wowwww, wat een FANTASTISCHE film vond ik Jurassic World! Zelfs nog beter dan verwacht! 2 uur vliegen voorbij in wat lijkt als 20 minuten en tenzij je niet graag mensen ziet opgegeten worden door dinosaurussen (in dat geval: wat ben jij raar), kan ik me echt niet inbeelden wat je slecht zou vinden aan deze blockbuster van T-rexformaat J

Toen ze dat melodietje speelden in het begin van de film werd ik al overvallen door een vlaag jeugdnostalgie zo intens dat er tranen in mijn ogen sproten. Jeetje, dit klinkt dramatisch, maar gek genoeg is het echt waar. Als kind was ik dol op dino’s en was Jurrasic Park – samen met Star Wars – één van mijn lievelingsfilms. Dus oké, misschien ben ik een tikje biased … Toch ga ik nu even proberen onderbouwen waarom ik de film zo’n hoge wauw-factor vond hebben die mijn toch al vrij hoge verwachtingen totaal overstegen heeft:

Laten we beginnen met de cast onder de loep te nemen. Ik vond de casting hier ronduit perfect. Per-fect. Zowel de twee schattige broertjes die het park bezoeken op de noodlottige dag dat de Indominus Rex op wandel trekt, Zach en Grey, als de volwassen hoofdpersonages gespeeld door Bryce Dallas Howard (die in de rol kruipt van de manager van daily operations van het park, zeg maar) en Chris Pratt (de Held met de hoofdletter H van ‘holy moly why is this guy so hot’).

Daar gaan we graag wat dieper op in, natuurlijk. Die H van Hot, bedoel ik dan. Mag ik Chris Pratt beschrijven met een stout woord, het enige écht toepasselijke woord, of kijken er ook jonge lezertjes mee? Och, ik ga er gewoon voor: Chris Pratt is in deze film de definitie fuckable. There, I said it. I’m not even sorry. Niet enkel qua uiterlijk natuurlijk, maar ook qua gedrag. Chris Pratt on a motorcycle as the alfa of a pack of raptors, uhm, yes please can I refill?

Hierop voortbordurend wil ik even een applausje voor de personen die de kostuums en kapsels kozen. Chris Pratt in een Indiana Jones-achtig pakje stoppen was wellicht de beste beslissing van de eeuw. Bryce heeft haar Victoria-krullen uit Twilight gewisseld voor een strakke bob en een wit mantelpakje dat doorheen de film een kleeein beetje vuil gaat worden. De jonge broertjes kapen dan weer de titel van schattigste kopjes weg: dat haar, die outfits … Zo neutraal perfect dat ze decennialang relevant ogen en toch zo eenvoudigweg … perfect. Cuties!

Zeg ik misschien te veel het woord perfect, in deze recensie?

Wat ik op het einde erg fijn vond – en pas op, dit is een spoiler – is dat de slechterikken uit de vorige films hier een beetje de goeierikken worden. T-rex to the rescue! En Blue the raptor die zijn baasje verdedigt was adorabel en … perfect! Haha, misschien moet ik het synoniemenwoordenboek er even bij halen, want dit loopt uit de hand. Hoe dan ook, zoals in de film gezegd wordt: de term monster is relatief, want voor een kanarie is een kat een monster. En zo overwinnen de ‘natuurlijke’ monsters het ‘onnatuurlijke’ gedrocht dat ze in het labo gekweekt hebben. Eind goed al goed, met een zeer Spielbergiaans slot.

Op het einde moest ik de bizarre impuls om een applausje te geven aan de film onderdrukken, dus dat zegt genoeg. Ik ga deze film zeker nog eens kijken en raad hem aan aan iedereen die in de cinema met huid en haar wenst opgeslokt te worden door een visueel spektakel dat ook qua verhaal uitstekend in elkaar zit, that tugs at the heartstrings en een geweldige cast heeft. Also, Chris Pratt moet er voortaan dus altijd exact zo uitzien, maakt niet uit welke rol hij heeft. Het enige wat op dat gebied nog ontbrak was een shirtless scene 😉