Dit boek vind ik erg moeilijk te beoordelen … Na de heartbreak van Tiger’s Destiny vreesde ik in een leesdipje der boekverdriet te vervallen, dus nam ik snel-snel een shiny boek uit de kast waarvan ik verwachtte dat het me meteen zou grijpen: Legend dus. Dat was helaas niet het geval …

Ik had best moeite om erin te komen, in het begin. En dat lag volgens mij toch niet enkel aan het feit dat ik nog aan het rouwen was om Tiger’s Curse. Ik vond beide personages nogal extreem en daardoor niet makkelijk om mee te relaten. In de stukjes van June vond ik al die klinische observaties tussen haakjes erg vervelend. Ook was ik niet altijd mee met de perspectiefwissel, omdat de schrijfstijl voor beide personages op die observaties tussen haakjes na helemaal identiek is.

Een algemeen gevoel dat ik bij de personages was, was dat ze zich véél te oud gedragen voor hun eigenlijke leeftijd. Ik beeldde me de hele tijd zeventien- à achttienjarigen in, en wanneer ik me dan weer even realiseerde dat ze amper 15 waren, haalde dat me echt even uit mijn concentratie. YA met vijftienjarigen vind ik prima hoor, zoals Gone bijvoorbeeld, maar daarin gedragen de vijftienjarigen zich ook echt als jonge tieners. Deze pubers waren voor mij echt wel onrealistisch volwassen (ondanks wat ze allemaal mee hebben gemaakt, zelfs Katniss heeft kinderachtige momenten, maar June en Day dus echt totaal niet).

Toch vond ik dit zeker geen slecht boek hoor, helemaal niet. Het zat qua opbouw heel goed in elkaar en ik snap 100% waarom veel YA-fans hier gek van zijn. Het leest ook supervlot, op een paar dagen was ‘ie erdoor (ja, voor mij is dat snel). Maar tja, het was toch niet 100% een wauw-boek voor me, dus ik geef het een mooie ronde 4 en kijk ik ernaar uit om misschien een 5 te geven aan het tweede deel. Dat ga ik trouwens in het Engels lezen want ik ben er vrij zeker van dat de vertaling mijn beoordeling negatief heeft beïnvloed.