Dit boek won ik bij de lieve en vrijgevige dames van NineSisters. Ik moet zeggen, als ik het niet gewonnen had, zou ik het wellicht nooit gelezen hebben. Dat wil niet zeggen dat ik er niet nieuwsgierig naar was – tuurlijk wel! Maar de titel en de cover schrikten me toch te zeer af om het zelf te kopen. Zo’n naam die je niet kan onthouden als titel van je boek, het is een risico dat ik persoonlijk niet zou nemen. Femke Dekker doet dat wel, wat een dappere keuze is! Hoe dan ook, intussen zal ik de naam van het hoofdpersonage, Argadwyn dus, zeker en vast nooit meer vergeten, want hij komt vaker voor in het boek dan de woordjes ‘en’, ‘de’ en ‘het’ samengeteld. Véél dus. (Té veel.)

Dit verhaal begon nog best wel veelbelovend en ik had er zin in. De schrijfstijl is poëtisch en door het grote font vloog ik makkelijk door de eerste pagina’s heen. De 15-jarige Hadewig/Argadwyn die zich niet helemaal op haar plek voelt in de gewone wereld, de mysterieuze wereld waar naar gehint wordt, haar ietwat ongewone relatie met haar moeder … Prima hoor! Maar helaas blijft dit boek een verschrikkelijk vaag gedoe. Vaag, oppervlakkig en een tikkeltje frustrerend.

Oké, je wilt een zweem van mysterie rond je fantasywereld, allemaal goed en wel, maar in een verzonnen taal spreken en zomaar veronderstellen dat je lezers mee zijn met al die half uitgesproken gedachten en geheimen, neen, dat gaat me te ver. Je moest gewoon de helft van dit boek zelf nog schrijven terwijl je aan het lezen was, zo weinig informatie krijg je mee! In het begin vond ik dat geen probleem omdat ik veronderstelde dat het gaandeweg wel allemaal duidelijk ging worden, maar toen iedereen zo rond pagina 200 nog steeds in raadsels en cirkels sprak, had ik het er eigenlijk best wel mee gehad. Er gebeurde ook weinig tot niets in dit boek. De verhaallijn is net even vaag als de personages, de wereldopbouw en al de rest errond. Nog een ergerpuntje was het grote gebrek aan dialoog, interactie. Dit is voor mij toch zo’n beetje de drijfveer van een boek.

Ook het hoofdpersonage Hadewig/Argadwyn vond ik nogal een wispelturig, kil en vreemd iemand. Oké, die wispelturigheid kan je misschien toeschrijven aan haar leeftijd (of het feit dat ze een meisje is ;-)) en die andere dingen aan het feit dat ze Aldych is, maar toch. Het ene moment is ze Argadwynargadwynargadwyn aaaaah en haat ze alles aan haar gewone leven, dan gaat ze eigenlijk naar *insert ingewikkelde naam van het land hier* en is het opeens van ‘ach ik mis m’n vriendin!’ terwijl ze daarnet geen ene moer om haar gaf? Hierdoor voelde ik echt geen greintje sympathie voor haar. Ze was te zeer all over the place met haar gedachten en gevoelens. Ik kon er geen lijn in vinden en voelde me daardoor gedetacheerd van het verhaal. Jammer, na de veelbelovende start dat het ‘dit maar was’, dat gevoel had ik zo’n beetje.

Nu nog even een spoiler alert want dit moet ik toch even kwijt [SPOILER]: Er is daar dus één of andere mysterieuze gast die somehow nog mysterieuzer is alsal de rest, met wie Argadwyn ongeveer drie woorden wisselt en wat wandelt en twee seconden later zegt hij dat ze maar samen in bad moeten gaan en doet ze dat. Euh … dit hoofdpersonage is 15! En ze kent die gast echt letterlijk twee minuten, ik snapte er niets van en vond het verschrikkelijk ongepast! Waar sloeg dit nou op? Wat was de meerwaarde? Ik heb echt fysiek naar het boek gefronst in onbegrip! [END OF SPOILER]

Om toch op een positieve noot te eindigen: wat ik dus wel fijn vond was de sfeervolle en lyrische schrijfstijl en het idee van deze magische wereld, maar helaas dus niet de uitwerking. Ik kreeg er wel zo’n beetje een Keltisch gevoel bij, en dat was leuk, maar uiteindelijk moet ik toch hard oordelen dat het me allemaal véél te vaag bleef en dat ik niet genoten heb van het lezen. Ik wou gewoon dat het uit was, en daarom heb ik extra snel gelezen. Ik twijfelde eerst nog tussen twee en drie sterren, hopend dat het einde me zou overtuigen toch voor de drie te gaan, maar helaas, het einde was gewoon van hetzelfde laken een broek.

Dit boek is dus wel een aanrader voor (eerder ervaren?) fantasylezers die zelf graag hun fantasie de vrije loop laten tijdens het lezen, want er zijn héél veel blanco’s die je zelf moet invullen. Daar hou je van, of daar hou je niet van, maar wat mij betreft ga ik niet verder in de Bloed van Aldych-boeken. Tenzij ik deel 2 ook win, that is 😉

PS: Nu ik eraan denk: die cover snap ik ook helemaal niet. Wie zijn die twee personen? #geenidee