Dat ik geen fan ben van de Iron Fae-boeken is intussen geen geheim meer (vernietigende reviews, wie, ikke?) dus het was nu niet meteen met superveel enthousiasme dat ik in Onsterfelijk, deel 1 van Blood of Eden van dezelfde auteur, Julie Kagawa begon. Toch nam ik het op een dag spontaan uit de kast en had ik zoiets van: jep, jou ga ik lezen. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb!

Blood of Eden is honderdduizend keer beter dan de Iron Fae en mijn vertrouwen in Julie Kagawa is bij deze helemaal hersteld! Onsterfelijk volgt de transitie van Allie van mens naar vampier en de zowel praktische als morele bekommernissen die daarbij komen kijken. Ik vond haar overgang en de manier waarop ze met de Honger omgaat geniaal beschreven. Je voelde het echt met haar mee! Ze is moreel ook heel sterk en daar hou ik onwijs hard van in een hoofdpersonage. Toch strijdt ze met haar emoties, haar nieuwe bloedlust, haar nieuwe krachten en dat was erg realistisch neergezet. Het contrast met de duffe Meghan Chase (wat een natte vod, die meid) uit Iron Fae zou echt niet groter kunnen zijn!

De opdeling in verschillende delen vond ik hier heel tof gedaan. De hoofdstukken hadden een prima lengte en de schrijfstijl las zeer vlot. Het was verfrissend eens over een Aziatisch hoofdpersonage te lezen (niet dat je daar nu veel van merkt, maar kom, it’s the thought that counts) en ook de randpersonages komen goed tot leven. Kanin bleef misschien nog iets té mysterieus, maar dat heeft natuurlijk ook z’n redenen. Zeke en Jeb vond ik zeker fijne personages en de slechterikken gaven me meer dan eens de creeps.

Hoofpersonage Allie heeft wel wat Katniss in zich, en het begin van het boek deed me dan ook wat aan The Hunger Games denken qua sfeer. Ook The Coldest Girl in Coldtown heeft best veel met dit boek gemeen, maar toch is het naar mijn gevoel een origineel verhaal dat weer eens een verfrissende kijk op het vampierengenre verleent. Gooi dan nog wat zombie-achtige wezens in de mix, geef die meid een katana en je heb een badass boek tot en met!

Ik heb dan ook erg genoten van het eerste deel in Blood of Eden en ga deel 2 (na mijn book buying ban) zeker aanschaffen, want deel 3 heb ik al. Naar het einde toe moet ik wel zeggen dat mijn aandacht wat verslapte, maar dat kwam vooral doordat ik wat weinig leestijd had en niet zo zeer door het boek, denk ik. Wel één dingetje waar ik me vragen bij stelde: als de uitbraak van de epidemie al zo lang geleden is (was het nu 60 of 100 jaar?), hoe kunnen ze dan nog altijd conserveblikken met eten vinden die niet al decennia eerder geplunderd zijn – en hoe zijn die nog goed? Tien jaar blijft dat misschien wel eetbaar, ja, maar zestig à honderd, echt? Dat vond ik soms een beetje gek maar hé, het kan wel I guess.

Een erg leuke verrassing, dit boek! Ik twijfel tussen 4 en 5 sterretjes, maar voel me in een gulle bui dus ik ga voor vijf op vijf!