Topcover? Check. Interessant uitgangspunt waarin zelfmoord besmettelijk is? Check! Voldoend aan mijn verwachtingen? Nope.

Helaas, het klonk allemaal erg goed, maar voor iedereen die Slated van Teri Terry al gelezen heeft is Het Programma onmogelijk te identificeren als iets meer dan een flauw afkooksel. Niet dat ik zeg dat het effectief nageaapt is of zo hoor, maar Slated gaat zo veel dieper waar Het Programma ergerlijk oppervlakkig blijft.

Grootste struikelblok was voor mij het hoofdpersonage. Ze blijft 400 pagina’s lang een enorm vaag non-persoon van wie je niets anders weet dan dat ze veel houdt van haar dode broer en haar vriendje, die trouwens een eikel is. Je ouders denken dat hij een slechte invloed op je is? Dat jullie te afhankelijk van elkaar zijn door het gedeelde verdriet en daardoor niet in staat zijn een gezonde relatie te hebben? Wel, ze hebben hartstikke gelijk. Wat ben ik oud aan het worden, zeg, als ik meer begrip heb voor de acties van de ouders in dit verhaal, dan die van de tieners … #SOSfeelingold Maar goed, wat ik dus wou zeggen is dat het hoofdpersonage een hobby nodig had of zoiets, een passie, something/anything want nu is het de hele tijd ‘blablabla I love my boyfriend so much’ en die vlieger ging niet op bij mij want haar vriendje was een kwal.

Ook het plot stelde me behoorlijk zwaar teleur. Ik dacht aanvankelijk namelijk dat zelfmoord hier echt letterlijk besmettelijk zou zijn (iemand besmet raakt je aan en dan spring je even later ook van een brug), maar het is gewoon een gevalletje cause and effect: mensen in de omgeving van de zelfdoders worder zelf ook depressief en zo heb je dan een beetje een dominoeffect. Dat alles vond ik een beetje te … tam.
Ook de manier waarop hun geheugen uiteindelijk gewist wordt: pilletjes en eindeloze therapiesessies. Wauw. Spannend joh. Ik had alleszins meer actie verwacht van Het Programma, maar eigenlijk bestaat het boek vooral uit veel gemijmer en tieners die niet weten wat goed voor hun is. De vele flashbacks vertragen het tempo van dit boek ook enorm.

Het taalgebruik vond ik dan weer de andere kant op gaan: té ordinair. Jongere lezertjes vinden dat wellicht verfrissend en gewaagd, maar ik vond het onnodig. Het maakte de reeds onsympathieke en vlakke personages er zeker niet leuker op.

Waarom dan toch 2,5 à 3 sterretje? Wel, het boek leest ondanks alle minpuntjes wel erg vlot en dat is een grote plus. Maar heb je na het lezen van de flaptest van Het Programma dus zoiets van hmm, kan boeiend zijn? Koop dan liever Slated en weet dat je daarmee een trede hoger zit dan met Het Programma.

Bedankt Karakter voor het recensie-exemplaar!