Wegens een overvloed aan reeds ingeplande blogposts, komt deze recensie nu pas online terwijl ik de film intussen alweer een tijdje geleden in de cinema zag. Maar eh, beter laat dan nooit, zeker? So here goes: mijn beoordeling van Disney’s Cinderella!

*Bipperty-boppety-boo*

Cinderella is echt een heel erg klassieke hervertelling van het alomgekende Assepoestersprookje. Er zijn weinig vrijheden genomen met de verhaallijn en dat kan je oftewel appreciëren of juist niet. Verwacht je dus alleszins niet aan grootse verrassingen, maar gewoon aan een toffe klassieker met hoog sprookjesgehalte!

Laat ons beginnen met het hoofdpersonage, Ella/Cinderella, die gespeeld wordt door Lily James uit Downton Abbey. Er was voor de film in de zalen verscheen al veel commotie rond de extreem smalle taille van deze nieuwe vertolkster van de Disneyprinses, en ik moet zeggen dat het inderdaad wel een irritatiepuntje was. Telkens ze in beeld was, dreven je ogen automatisch naar de wespentaille van haar. Echt, niet echt? Een ongezond zelfbeeld promotend bij jonge kijkertjes? Ik vond het vooral afleidend eerlijk gezegd! Toch een dikke pluim voor Lily James over hoe ze het personage heeft neergezet. Gezien Cinderella zo’n beetje te goed voor haar eigen goed is, zou ze makkelijk als een naiëf wicht overgekomen kunnen zijn zoals de trienen in horrorfilms die de verkeerde kant op lopen, maar Lily James zet het erg mooi neer.

Van de Helena Bonham-Carter’s vertolking was ik hier minder onder de indruk. Ze ziet er zo gebotoxed en fake, en bovendien blijf ik haar toch liever zien in crazy evil rollen dan in die van de verpersoonlijking van het ultieme, magische goed. Wel was haar scène (ze heeft namelijk niet zo’n grote rol in de film) erg grappig en dan vooral de gans die in een coachman verandert en heel droog verkondigt: “Ik ben een gans, ik kan niet rijden!” Ja oké, zo’n dingen vind ik dan weer grappig – sue me! Ook van prince charming – Kit (gespeeld door Richard Madden uit GoT) was ik niet danig onder de indruk. Hij is hier echt veel minder knap dan in Game of Thrones! Hun romance is ook wel classic Disney (ontmoet een prins in een bos en daarna is ’t koekenbak) en heeft niet echt een diepere laag gekregen in deze hervertelling, wat wel een gemiste kans is. Maar me er echt aan ergeren deed ik ook niet.

Het was een mooie en vermakelijke film, maar echt de magie tot in m’n botten voelen deed ik helaas niet. Daarom lijkt 3,5 op 5 me een mooie score. Als je dus zin hebt in een echt typische, knap in beeld gebrachte maar wel vrij oppervlakkige sprookjesfilm met een charmante hoofdrolspeelster moet je deze zeker kijken, maar als het ook wat meer mag zijn dan raad ik Into the Woods aan als alternatief!