De ene lovende recensie na de andere las ik bij mijn collegabloggers over de nieuwe Urban Boeken-hype ‘Rode Letters’. Ik moest en zou een exemplaar bemachtigen want ik was zó benieuwd naar het verhaal dat achter die mooie cover schuilging! Gelukkig was De Fontein zo aardig om me een recensie-exemplaar op te sturen! 530 pagina’s later is het boek verslonden en de tijd om een mening te vormen aangebroken … Een echt lovende recensie zal het helaas niet worden, maar wel een eerlijke 🙂 Ik kan alvast verklappen dat ik dit boek een score van 3,5 sterretjes geef.

Ik merk steeds vaker dat mijn iets negatievere boekbeoordelingen vaak grotendeels gebasseerd zijn op foute verwachtingen. Je kent dat wel: je haalt een bepaald boek uit de kast omdat je zin hebt in een bepaald soort van verhaal, toch? Hier liep het al mis met ‘Rode Letters’ … Ik had me totaal niet verwacht aan de setting: een wereld die niets gemeen heeft met de onze. Aangezien het vorige boek dat ik hiervoor gelezen had (de Ijzerkoningin) ook al ‘too much of a good thing’ op dit gebied was, begon ik al met lange tanden aan het knabbelen aan de eerste pagina’s.

Want bij Urban Fantasy verwacht je meestal als uitgangspunt toch onze wereld, waarachter dan een andere wereld schuilgaat, or is that just me? Hier kom je echter boenk-baf terecht in een wereld waar zelfs de namen van de dagen van de week geen houvast meer zijn en je om de oren gegooid wordt met vreemde terminologie en afkortingen. Verder had ik verwacht dat Meg écht het hoofdpersonage was, en niet zomaar één van de vele vertellers in een verhaal dat ultiem wel rond haar draait, maar niet zo zeer haar verhaal is. De verhaallijn van de politie-agenten had wat mij betreft dan ook geschrapt mogen worden.

Om het lijstje van mijn initiële turn-offs te vervolledigen, was er dan ook nog een vampier die Vladimir heet (dat zal dan wel als grapje bedoelt zijn, maar ik had toch zoiets van ‘rrrrreaaally?’) en heel wat onsmakelijke verwijzingen naar mensen als vlees om op te eten. Hmm, met vampieren die m’n bloed opzuigen heb ik minder moeite, maar smakelijk opgegeten worden door een “weerwolf”? Neen, dankje. Nog een laatste turn-off en dan ga ik verder met gewoon recenseren hoor: volgens mij zou er op dit boek een sticker of zo moeten staan dat dit een serieuze trigger is voor mensen die met een zelfmutilatieproblematiek te kampen hebben. Naar mijn gevoel (oké, ik zit zelf natuurlijk niet in de problematiek dus misschien zie ik het te zwart-wit) wordt zelfverminking hier echt wel verheerlijkt. Mensen die daar bijvoorbeeld net van afgekickt zijn, gaan door het lezen van dit boek misschien weer zin krijgen omdat het allemaal zo euforisch en verslavend beschreven wordt. Hmm, daar heb ik dus wat morele bedenkingen bij …

Oké, dat was dus puur mijn eerste indruk van de eerste paar hoofdstukken gebasseerd op mijn verwachtingen. Hierna kwam het verhaal spijtig genoeg ook maar traag op gang. Meestal vind ik het wel leuk als alledaagse activiteiten uitgebreid beschreven worden, maar dan moet dan wel iets tegenover staan. Bijvoorbeeld een hoofdpersonage dat net een heel leger heeft verslaan en daarna gaat plassen, zich wassen, iets eten, slapen. Ja, prima. Maar als diezelfde gedetailleerde dagomschrijving gebruikt wordt bij een personage wiens meest interessante dagactiviteit de post sorteren is … Euh … Nou ja … Ik bleef erg lang op mijn honger zitten wat actie en spanning betrof. Een verhaal over een postbode in een bovennatuurlijke stad, allemaal goed en wel, maar er moet ook wat gaan gebeuren behalve dat pakjes rondbrengen en hier en daar een vriendelijk mythisch wezen ontmoeten. Toch?

Meg was ook heel wat minder kick-ass dan ik verwachtte, al is de reden daarvoor natuurlijk wel erg goed uitgewerkt en heb ik geen enkel probleem met de verklaring voor haar kindsheid. Waar ik me dan weer wel aan ergerde, was dat Meg soms iets keiraars of traumatisch kon meemaken en in de volgende zin alweer rustig het uiterlijk van een gebouw of het weer of zo aan het beschrijven was alsof er niets gebeurd was. Haar gedachtegangen voelden mij instinctief dus heel onnatuurlijk aan, maar opnieuw valt dit wellicht te verklaren door haar achtergrondverhaal.

Wat de randpersonages betreft had ik het gevoel dat ze te veel van ’t zelfde waren. Blair, Jester, Nathan, soms ook Vlad … Die zijn voor mij allemaal zowat samengevloeid in één en dezelfde persoon. Ze hadden maar weinig kenmerken die hen onderscheidden van elkaar. Jammer. Mijn favoriete personages waren dan ook Tess (hoe fucking cool is Tess?) en Henry (die twee moeten een koppel worden in boek 2, oké?). Verder vond ik ook de Kraaien erg leuk om over te lezen en dan vooral hoe ze Meg ‘de Meg’ noemden. Dat was reuzecute. Ik hoop van deze personages dus meer te zien in het tweede deel.

Want jawel hoor, deze recensie klinkt nu misschien niet al te positief, maar ik heb al bij al zeker geen spijt dat ik dit boek gelezen heb en ga ook zeker de volgende delen in de reeks lezen. Het einde had – door het feit dat Meg al alles voorspeld had en je ook leest vanuit het standpunt van ‘de slechterikken’ – weliswaar maar weinig verrassingen voor de lezer in petto, de opbouw is traag en ik miste romantiek (er komt liefde in voor als je genoeg geduld hebt, maar absoluut geen romantiek of de New Adult-typerende seks), maar het is een fijn verhaal voor iedereen die eens iets Anders wilt.

Dus heb je genoten van Half Bad, The Coldest Girl in Cold Town en The Mortal Instruments? Dan zal je dit wellicht ook een fijn verhaal vinden.

Bedankt Urban Boeken / De Fontein voor het recensie-exemplaar!

Voeg Rode Letters hier toe aan je Goodreads to read-boeken.