“Ik moet even iets aan je pc checken”, zegt m’n vriend op zaterdagmiddag.
“Zie dat ‘ie niet uitvalt”, waarschuw ik al meteen op dreigende toon. “Want ik ben aan het schrijven.”
Ik typ inmiddels lustig verder want ik zit ‘in the zone’ en deze onderbreking komt nu echt niet als geroepen.
“Neenee”, moppert hij op zo’n ‘ik weet heus wel wat ik aan het doen ben hoor’-manier.
Terwijl hij het zegt, druk ik voor de zekerheid toch maar even snel op de save-knop (want je weet maar nooit) en EXACT op dat moment … zwart scherm.
Computer dood.
Kàç!”àçé&è!”uuzhIIJKKH7837UHEZEZR24/D%MFmlùµo§è(é”!çéç’.
Vertaling: scheldtirade aan het adres van de vriend die beloofde dat m’n pc heeeeeus niet ging uitvallen. SHIT! Heeft m’n pc die laatste save nu wel of niet uitgevoerd? Valt het nog te recoveren indien dat niet het geval was? Oh god oh god oh god wat als ik al m’n werk van de laatste twee uur kwijt ben? Ik was net zo goed op dreef! Ik heb geen idee meer wat ik geschreven heb, dat kan ik heus niet reproduceren! Eénmaal de woorden op papier staan, zijn ze weg. Niet meer van mij.
Ik heb het gelukkig nog nooit meegemaakt dat ik echt een grote brok (of eender welk formaat van brok) tekst kwijtraakte dankzij mijn extreme paranoia op dit gebied. De save-knop is mijn beste vriend en ik maak van alles een virtuele back-up. Gelukkig heeft dat me ook ditmaal gered. OEF! Die minuut waarin de pc aan het heropstarten was, was één van de langste minuten van mijn leven. Want ik wist: als ik dit kwijt ben, is het voorbij. Mental breakdown imminent en alle goesting om dit verhaal af te werken wèg.
Dus dankjewel, save-knop voor het redden van mijn verhaal. En nu ga ik even bekomen van de schrik.
Mijn B.I.E.B. 
Wat is een laptop wat dat betreft toch heerlijk… Ik ken het benauwde gevoel ontzettend… bijvoorbeeld als je bezig bent met een eindexamenwerk en photoshop valt uit. Tranen met tuiten.
Exactly! Ik bedoel het is 2015: we zouden onderhand echt wel al computers moeten hebben die nooit ooit uitvallen en die 100% betrouwbaar zijn 😀 (zelfs als iemand dus effectief op de uit-knop duwt zoals in mijn geval, haha: de computer moet gewoon wéten dat dat niet de bedoeling was :D)
Dat heb ik jammer genoeg al meerdere keren meegemaakt. Gelukkig is mijn echtgenoot vrijwel steeds mijn redder-in-nood. In het net-niet Stenen Tijdperk bijvoorbeeld toen de diskette waar mijn kortverhaal opstond om zeep was en hij die gegevens toch nog kon redden (enkel de lay-out was verdwenen). Toch gebeurd het af en toe toch nog eens hoor. Tekstbestanden probeer ik frequent op te slagen terwijl ik bezig ben. Maar bij het schrijven van een mail naar mijn vrienden én mede-boekenfan durft de computer halverwege wel eens besluiten dat hij het voor bekeken houdt. Ook bij het invoeren van een vrij omvangrijke reactie op een blog durft het al eens gebeuren. Maar dit keer gelukkig NIET. 🙂
Enkel de layout weg viel dan nog mee – zeker voor in die tijd toen data recovery toch nog iets minder evident was! – maar toch, altijd rot als je moeite voor niets hebt gedaan … Brr, ik weet al waar ik nachtmerries over ga hebben vannacht! Sinds ik echt serieus bezig ben met schrijven heb ik gelukkig altijd genoeg paranoia backups gemaakt en ben ik dus nog niets verloren 🙂 Hopelijk blijft dat zo want ik zou het echt niet aankunnen, denk ik! Met bloggen ben ik minder voorzichtig want ik typ meestal rechtstreeks in de blog editor! Living on the edge :p
Ik ben zo iemand die blogposts eerst in een tekstverwerker uitwerkt en hem dan pas in de blog editor invoert. Zie het al gebeuren dat ik plots mijn hele blogpost kwijtspeel en opnieuw kan beginnen.