Warning: Vanessiaans geschreven recensie waarin woorden zoals ‘shizzle’ gebruikt worden en samenhang ver te zoeken is. Want waarom ook niet bij een film als dit.

Okééé ik loop een maand achter, I know, maar eergisteren ging ik dan eindelijk naar de cinema voor een avondje Fifty Shades of Grey met m’n vriendinnen. Hoewel ik de boeken niet gelezen heb omdat dat hele SM-gedoe me to-taal niet aanspreekt (TOTAAAAL), had ik door de trailer en awesome soundtrack toch iets hogere verwachtingen gekregen van E.L. James’ kinky boekverfilming.

Maar helaas, mijn initiële idee was dan toch correct: 50 Shades is écht niets voor mij! Het leek me uiteindelijk eerder een diep verontrustende komedie dan een sexy chickflick of wat het dan ook hoorde voor te stellen … Wat moest ik vaak met mijn ogen rollen en lachen op momenten dat het niet de bedoeling was! Als ik Anastasia was zou ik trouwens héél erg vaak gespankt worden om mijn oogrollen hoor, hahaha. Verder heb ik ook meer dan eens met fronsende wenkbrauwen gezeten en gedacht van: jeetje, dit is echt niet oké …

Het mag echter wel gezegd worden dat ik Anastasia tegen al mijn verwachtingen in toch best een fijn personages vond. Het helpt natuurlijk wel dat je haar innerlijke monologen in de film niet moet aanhoren, want als ik dan boekcitaten lees à la “Mijn innerlijke godin deed de dans van de zeven sluiers” of zoiets, wil ik haar liefst op niet-seksuele wijze wurgen. Dakota Johnson speelt het echter heel geloofwaardig en schattig, waardoor ik wel respect heb gekregen voor Anastasia en haar keuzes omtrent het contract etc. Ook echt een knappe vrouw trouwens, die Dakota.

Mr Grey daarentegen … deed me helemaal niets. In Once Upon a Time vond ik Jamie Dornan nochtans superaantrekkelijk. Zijn micro-expressies zaten hier zeker goed, maar vooral zijn stem kon ik niet rijmen met de veeleisende en verknipte Mr Grey. Er zat niets dwingends in die stem, waardoor zijn vertolking toch een stuk minder geloofwaardig overkwam dan die van Dakota. Spijtig, maar ach, hij heeft natuurlijk wel een knap lijf, dus toch niet de slechtste castingkeuze ter wereld, haha.

De rode kamer … vond ik a) echt verschrikkelijk verontrustend – ik zou schreeuwend wegrennen en een restraining order aanvragen als ik Ana was, b) saai. De vonken spatten naar mijn gevoel nu niet meteen van het scherm … En dat was toch wel het minste dat ik van deze film verwacht had.

Verder kon ik het natuurlijk ook niet laten om alle Twilight-vergelijkingen op te merken, wat soms best grappig werd: “Dit is mijn adoptievader Carrick” en vervolgens kwam zijn adoptiezus met kort, donker haar de trap afgehuppeld, hahahahaha toen kon ik het echt niet meer houden. En dan zijn er natuurlijk ook nog José/Jacob, Paul/Mike, Ana die in een hardware store werkt (en Bella in een winkel met kampeeritems), beetje piano spelen, beetje elkaar redden van een verkeersongevalletje … Ja ja, amusante shizzle, zo’n vleugje plagiaat bij je porno.

Dus, Mr. Grey: je bankrekening en lichaam om te bewonderen, graag, maar hou die rode kamer toch maar op slot. En gooi de sleutel weg. Kthxbai.