Bitterblauw (Kristin Cashore)

Graceling las ik echt laaaang geleden, in het prille begin van mijn intussen nogal uit de hand gelopen leeshobby. Volgens mij was het vlak na het hele Twilight/Shiver/The Hunger Games-gebeuren (destijds de populairste YA-boeken, back in ’08-‘09) dat ik via fan art op DeviantArt uitkwam op Graceling. Hoewel ik niet echt weg was van dat boek (twee sterretjes), is die wereld me wel altijd heel levendig bijgebleven – net als de personages trouwens. Het was dan ook erg leuk om Po en Katsa terug te zien in dit vervolgboek, dat zich zo’n acht jaar later afspeelt. Maar het was vooral een verademing om Bitterblauws doen en laten te volgen in plaats van Katsa, gezien zij veel meer ‘relatable’ is dan het hoofdpersonage uit Graceling.

Soms irriteerde het me wel een beetje dat het net leek alsof Bitterblauw voor dit boek begon nog geen voet uit haar kasteeltoren gezet had. Hiervoor kreeg ik naar mijn gevoel ook geen écht voldoening gevende verklaring. Ik bedoel … hoe kan je in een kasteel wonen (als koningin van dat kasteel nota bene, en als KIND) en niet elk hoekje, elke geheime doorgang, elke vleugel verkend hebben? Of toch tenminste ietsje verder dat je eigen gang. Maar oké, verder was Bitterblauw een erg aangenaam personage dat logische keuzes maakte en soms erg grappig uit de hoek kon komen. Bovenal is ze gewoon een meisje dat toevallig koningin is en al veel rottigs heeft meegemaakt, geen moeilijk te doorgronden warrior princess à la Katsa, die soms heel afstandelijk kon overkomen als hoofdpersonage.

Het was een behoorlijk dik boek (500+ pagina’s) maar hierdoor heb je ook wel volop de tijd om in het bij wijlen vrij ingewikkelde verhaal te komen en jezelf vertrouwd te maken met de soms nogal uitgebreide wereldopbouw die Kristin Cashore met haar Graceling-trilogie in het leven geroepen heeft. Boek twee in deze trilogie, Fire, heb ik nog niet gelezen. Ik denk echter dat dat in dit geval een voordeel was, gezien er zo naar het einde toe nog een plottwist mijn richting uitkwam die lezers van Fire (in het Nederlands: Verraad in de Dalen) natuurlijk al mijlenver zagen afkomen. Toch kon het einde me niet helemaal bekoren. Ik ga niets spoilen, maar hoe het afloopt met het hoofdkoppel vond ik nogal … meh. Wel realistisch hoor, dus punten daarvoor, maar meh.

Desondanks geef ik Bitterblauw dus zeker en vast vier hartjes. Ik heb ervan genoten: de schrijfstijl, de personages, het verhaal, de wereldopbouw … het zat allemaal snor.