Ooit komt er een boek dat je nooit zult kunnen uitlezen. Niet omdat je het geen leuk boek vond, of omdat je kleine broertje de laatste pagina’s eruit scheurde of omdat de batterij van je e-reader leeg was, maar omdat je dood bent. 

Ooit zal er een boek voor altijd in je handtas blijven steken met de bladwijzer ergens net voorbij de helft. Ooit zal er een boek voor altijd opengeslaan op je nachtkastje blijven liggen, wachten. En nooit zal jij het einde van dat boek kennen.

Tenzij … de auteur zich al in de hemel bevindt, en jij het geluk of recht hebt om daar ook te belanden. En dan kan je misschien gewoon vragen aan hem of haar hoe het verhaal eindigt, en rust vinden. Maar ook al geloof je in zo’n dingen – het zal niet hetzelfde zijn. Je zal dat boek nooit uitlezen, zelfs al is er leven na de dood.

Ooit zal iemand – je ouder, je partner, je kind – een halfgelezen boek vinden in je handtas of op je nachtkastje, of op je e-reader. En misschien kan hij of zij het wel voor je uitlezen en er troost in vinden omdat het het laatste is wat jij las.

Het leven is een verhaal waar niemand van ons het einde van kan kennen voor het te laat is, maar het gaat altijd verder – zij het met een andere protagonist.