Aaaaaaaaah wat een leuke film was dit 😀 Toen we in een hele kleine cinemazaal met allemaal 10 tot 15-jarigen zaten die non-stop selfies maakten voor de film van start ging (gelukkig niet tijdens), zag mijn vriend het al helemaal niet meer zitten. “Oh jee, waar heb je me nu weer mee naartoe gesleurd?” (Hij heeft me nog steeds niet vergeven voor Vampire Academy, haha). Gelukkig waren we allebei vanaf noot één (want ja, bijna alles in deze film wordt gezongen) verkocht aan dit soms charmante, vaak grappige en uiteindelijk pijnlijk realistische Disney-sprookjesverhaal.

In Into the Woods volgen we een hele hoop sprookjespersonages die voor de één of andere reden allemaal door hetzelfde bos moeten. Hoofdpersonages zijn echter de bakker van het dorp en zijn vrouw, die geen kinderen kunnen krijgen vanwege een vloek die de heks – gespeeld door Meryll Streep – op hun huis plaatste toen de bakkers vader haar magische bonen stal. Willen ze toch een kind, dan moeten ze 4 voorwerpen verzamelen. In het bos dus natuurlijk! Op deze manier komen alle sprookjes (Roodkapje, Jaak en de Bonenstaak, Cinderella en Rapunzel) op magische manier samen. Al zingend!

Emily Blunt is lovely as ever en Anna Kendrick is ge-wel-dig als Cinderella. Ik ben zo trots op haar als je bedenkt dat ze begon als een bijrolletje in Twilight en dat ze nu de ster is van Pitch Perfect en Into the Woods. Wat een sprookjesachtige stem heeft deze meid, en ik ben dol op het gevoel voor zelfrelativering dat altijd doorschemert in haar acteerprestaties. Dat is trouwens zeker iets dat deze unieke Disney-film typeert: zichzelf in vraag stellen en met zichzelf kunnen lachen. Op een bepaald moment zegt de bakkersvrouw tegen Cinderella: “Ik heb je schoen nodig om een baby te krijgen!” Cinderella trekt een ‘wtf’-gezicht en schreeuwt: “Dat houdt helemaal geen steek!” Hilarisch! Ook het duet van de twee prinsen was ronduit geniaal. Agoooonyyyyyyyyy :’) Ik lach niet gauw luidop bij films, maar hier was het toch enkele keren raak.

Toch is dit zeker geen sprookjesparodie of zo, maar net een sprookje met een duisterder, meer realistisch kantje. Op het einde is het namelijk niet van ‘eind goed, al goed’, want zo gaat het in het leven ook niet altijd. Wel leren de personages allemaal waardevolle lessen van hun avonturen. Zo wordt er een stukje getoond wat na de schijnbare “Happily ever after” komt. Traantje heb nog nog nét niet gelaten, maar het was wel wondermooi gebracht.

Perfecte muziek, prachtige scenes, een gezonde dosis zelfrelativering en een ‘careful what you wish for’-mentaliteit die de kinderen van vandaag zeker mogen meekrijgen. Into the Woods is nu al één van de leukste films die ik dit jaar gezien heb!

End jup, nu ga ik eindeloos naar de soundtrack luisteren. Agooooonyyyyyyyyyy :’)