Net als iedereen die into YA is, was ik erg benieuwd naar Endgame vanwege het unieke concept: los het raadsel op (ja, jij als lezer) en win een smak geld. Toch was de belofte van eeuwige roem en rijkdom niet hetgene dat me ‘hooked’ kreeg aan dit raadselachtige boek. Van de raadsels snap ik na 430 pagina’s namelijk nog steeds geen ene snars, maar het achterliggende verhaal van Endgame vond ik dan weer wel een positieve uitschieter binnen de gewoonlijke parameters van YA.

Endgame is eigenlijk gewoon hét YA-boek als antwoord op Ancient Aliens, niet toevallig een docureeks waarvan ik véél (vééééél) afleveringen gezien heb een paar jaar geleden – toen laat opblijven om naar History Channel te kijken nog een mogelijkheid was. Ik vind Ancient Alien-theoriën namelijk geweldig: de manier waarop de specialisten elke religie onderuithalen en dan zeggen van “Het waren aliens!” is mijn idee van topentertainment. En gek genoeg: meestal lang zo gek niet als theorie, eenmaal je alle puzzelstukjes samen legt!

James Frey speelt hier met zijn boek op een heel toffe manier op in. Ik heb nog nooit een boek als dit gelezen en gezien mijn Ancient Aliens-fanstatus had ik zoiets van ‘Ja, hier zat ik op te wachten!’. Toch was Endgame voor mij zeker geen vijfsterrenboek. Oké, het idee is superorigineel en ik vond het heel boeiend dat er zo veel verschillende culturen in samenkwamen, dat de Annunaki een appearance maakten en dat Stonehenge een significante rol speelde, maar het was helemaal geen emotioneel meeslepend boek.

Als er een personage stierf, een hand kwijtraakte, in nauwe schoenen zat, whatever, kon ik alleen maar denken: well, that’s inconvenient. Je hebt namelijk totaal geen band met de psychopaten die dit ‘Spel’ spelen om het einde der dagen in hun voordeel te beslechten. Dat het boek uit 12 (jep, 12!) perspectieven geschreven is, zit daar zeker voor iets tussen. Ik had het dus zeker leuker leesvoer gevonden moesten we het verhaal enkel uit Sarah’s ogen lezen vanaf het moment dat haar broer Tate ongeschikt raakt en zij zijn rol van Speler moet overnemen. Maar oké, dan was het natuurlijk een stuk meer cliché geweest.

Sommige hoofdstukken in dit boek scoorden mij ook gewoon iets te hoog op de ‘that’s not okay’-schaal van Richter. Hier en daar zat er echt wel iets bij dat way too fucked up for my taste was. Hierin deed het me wel denken aan de Gone-boeken van Michael Grant, die soms ook net een stapje te ver gaan. Lezers die dit boek echter vergelijken met The Hunger Games hebben volgens mij te veel nightlock gegeten en zijn aan het hallucineren. Endgame is geenszins een wannabe THG. Het is echt wel iets dat helemaal op zichzelf staat.

De schrijfstijl leest vlot, maar bevat extreem veel herhalingen. James Frey pakt heel graag uit met alle synoniemen in zijn woordenboek. Soms een beetje ‘geeuw, daat gaat ‘ie weer’. Door de korte hoofdstukken vlieg je echter wel heel gemakkelijk door de eerste 200 pagina’s. Daarna werd het naar mijn gevoel iets saaier en kwam ik wat moeilijker vooruit, ook omdat alle verhaallijnen zich gaan samenvoegen en het dan soms wel verwarrend wordt gezien de personages allemaal zo’n vreemde namen hebben en ze dan ook nog regelmatig heen verwezen worden met de naam van hun lijn (bv: de Cahokiaanse, de Aksumiet, de Harrapaanse …).

Samengevat: hoera, eindelijk een YA-boek dat met Ancient Alien-theorieën aan de slag gaat! Maar ook boeeee want ik had geen enkele emotie bij de personages behalve dan hier en daar lichte afkeer voor hun psychopatische neigingen. En gezien Endgame een spel is dat het lot van de wereld bepaald, had ik toch graag voor één bepaalde Speler gesupporterd. Hou je echter van oude en vreemde culturen + aliens, reizen, veel nodeloos geweld … dan raad ik je dit boek zeker aan.