Alweer een hele poos terug (ai ai, was het echt oktober?) kreeg ik van Zilverbron-auteur Dieter Ryckewaert een recensie-exemplaar van Jills Talisman aangeboden. Leuk, want ik heb al goede ervaringen met Zilverbron-boeken gehad in het verleden! Het heeft weliswaar even geduurd eer ik ‘in the mood was’ om in Jills verhaal te duiken te beginnen, maar intussen is de achterflap dichtgeslaan en het oordeel geveld … Dus hierbij mijn recensie!

Wie, wat, waar?

Een jonge vrouw in militair plunje staart gedetermineerd voor zich uit op de cover – een sterk beeld dat ook meteen weergeeft dat dit boek zich afspeelt in een fictief land in volle oorlogsstaat: Latana. We volgen Jill, een jonge medic, terwijl ze tijdens een brute aanval gescheiden wordt van haar familie en moet vluchten van de Hellestrijders (een slangachtig ras) die het land kort en klein aan het knallen zijn.

Bootje varen

Oké, we vliegen er meteen in met de actie: goed! Maar daarna was het verhaal naar mijn gevoel toch iets té veel van hetzelfde. Jill redt een soldaat, Sam, die ze langs de waterkant oppikt en samen varen ze weg van de nabije dreiging … En varen ze … en varen ze nog meer. Tja, na een hondertal pagina’s varen, had ik wel even nood aan een change of scenery (ik word nochtans niet zeeziek ;-))! Gelukkig kwam die er iets voorbij het halfwegpunt ook wel en werd de fictieve wereld waarvan we tot dan vooral veel hoorden, maar niet veel zagen, eindelijk verder opengetrokken.

Fantasy … of dan toch niet helemaal

Toch was Jills Talisman niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Op de achterflap staat immers dat Ryckewaert altijd al fan is geweest van het fantastische genre – waardoor je als lezer toch gaat verwachten dat het boek zich ook enigzins in dit genre bevindt. Er komen echter bitter weinig fantasyelementen in voor, en dat vond ik als liefhebber erg jammer.  Hier en daar wat vage verwijzingen naar elementen die – wanneer ze prominenter uitgewerkt waren – een sci-fisfeertje hadden kunnen bewerkstelligen, maar meer ook niet. Zo wordt de oorlog gevochten met vrij gewone wapens en komen de wezens die half dier, half mens zijn slechts als figuranten voorbijgewandeld. Had Jill een magische heler geweest in plaats van een verpleegster, was dit voor mij ook leuker fantasyleesvoer geweest. Al is het op de manier die Ryckewaert gekozen heeft ontegensprekelijk realistischer en misschien ook wel origineler!

Chronisch conflictgebrek

Ondanks het feit dat het boek over oorlog gaat, miste ik over het algemeen wel heel hard wat conflict. Van de Hellestrijders was ik niet echt bang, gezien ze zowat het hele boek lang een ‘ver van mijn bed show’ zijn. Jill en Sam komen niet echt oog in oog met deze wezens en ze worden dan ook maar zeer schaars beschreven. Spijtig! Ik had graag een wat visuelere voorstelling (schubben, reptielenogen, een gespleten blauwe tong – anything!) en wat meer in your face-confrontaties gehad tussen de hoofdpersonages en de Hellestrijders/slangenmensen.

Waar blijven die vonken?

Ook tussen de hoofdpersonages mankeerte het naar mijn gevoel helaas wel wat aan conflict/chemistry, terwijl Jills Talisman toch een overwegend romantisch boek is. Jill en Sam komen eigenlijk meteen met elkaar overweg: er is geen tien minuten wantrouwen of spanning tussen hen. Ze zijn meteen maatjes en vertrouwen elkaar zonder slag of stoot. Bovendien hebben zowel Jill als Sam verbazingwekkend weinig kleine kantjes. Ik denk dan ook dat ik het boek leuker gevonden zou hebben als Sam een beetje een sarcastische alcoholverslaafde was (en zodoende al haar dromen over de maarschalk onderuithalend) oftewel Jill een preutse trut die snel op haar tenen getrapt was. Maar dan zouden ze elkaar toch leren appreciëren, blabla, je kent het wel. Nu hadden ze bijna een broer-zusrelatie.

Keep it local

De groene bladspinnenbeet kwam naar mijn gevoel nogal uit het niets en ik snap ook niet zo goed waarom lengtes in voet en yards worden uitgedrukt. Als je mij zegt ‘vijf voet’ heb ik geen flauw benul hoe ver of lang dat is. Het is toch een boek van eigen bodem? Waarom dan die buitenlandse lengtematen en stadsbenamingen? Oké, het speelt zich allemaal af in een fictief land, maar die namen hadden in feite toch perfect – op weliswaar creatieve en niet letterlijke wijze – vertaald kunnen worden. Dan hadden Vlaamse en Nederlandse lezers volgens mij meer voeling met het verhaal gehad.

Drie sterretjes! ***

Het lijkt nu alsof ik supernegatief ben over dit boek, maar dat is zeker niet het geval: vandaar ook de drie sterretjes! Dieter Ryckewaert heeft namelijk een erg aangename schrijfstijl (is hij misschien leerkracht Nederlands? Ik heb er zo’n gevoel bij!) en hij weet ook zeker een erg boeiende en originele wereld te scheppen. Naar het einde toe, wanneer alles in een stroomversnelling terecht komt, kon ik het gloeiende potentieel van dit verhaal haast proeven! Helaas duurde het aperitief me alleen iets te lang … Vandaar dat ik dus ook hoop dat er een deel 2 komt waarin zowel de personages als de wereld de kans krijgen om in hun potentieel te groeien. 234 pagina’s is in dit geval gewoonweg niet genoeg!

Tot slot wil ik Dieter Ryckewaert en Zilverbron bedanken voor het recensie-exemplaar!