Laat ik maar meteen met de recensiedeur in huis vallen: About Time is een pracht van een film die voortaan hoog (zéér hoog!) in mijn top 10 van favoriete films aller tijden komt te staan. Ik heb gelachen en geweend, en mensen die mij kennen weten dat ik geen van beiden snel doe wanneer ik achter de beeldbuis kruip voor anderhalf uur entertainment. Ik geef dan ook met heel mijn hart vijf sterretjes aan dit wondermooie en unieke levensverhaal.

Hoofdrollen zijn weggelegd voor Rachel McAdams (je weet wel, uit die andere snotterfilm The Notebook) en Domhnall Gleeson (Bill Weasley uit Harry Potter!). Het personage van die laatstvernoemde, Tim, wordt op zijn 21ste verjaardag verteld dat hij door de tijd kan reizen, net als alle mannen uit zijn familie. De manier waarop hij deze unieke gave benut dooruit zijn leven, zal je hart doen zwellen en breken op minstens vijf momenten in de film. Ik leefde echt zo hard mee met de personages en ging er helemaal in op. Voor 123 minuten bestond de rest van de wereld eventjes niet.

Wat fijn is aan About Time, is dat het niet als zo’n typische blockbusterachtige romantische film aanvoelt. Het is dus zeker geen platte commerce à la je gemiddelde Nicholas Sparks-verfilming, gemaakt om je op het begin te doen zwijmelen en je op het einde te doen huilen. About Time daarentegen is gewoon een heel erg oprechte, schattige Britse film met erg fijne acteurs die hun personages perfect tot leven wekken. Bill Nighy neemt de rol van (eveneens tijdreizende) vader op zich en doet dat zo geweldig dat je hem voortaan in de rol van élke fictieve papa zal willen zien.

Een aanrader van formaat voor als je nog een feelgood/feelsad film zoekt voor op zondagnamiddag dus. Ik ga deze film zeker nog vaak herbekijken, en dan zal ik voorbereid zijn: tissues and ice cream please!