Een andere wereld (Salla Simukka) ***

Tgoh … Wat ben ik in de war door deze duologie …

Deel 1 vond ik doodsaai en rotslecht uitgewerkt (ben zonet nog stiekem snel even mijn rating gaan aanpassen van 2 naar 1 sterretje omdat ik als ik eraan terugdacht echt zoiets had van “Waaraan zou dat boek een tweede ster verdiend hebben? I hated it.”) maar dit tweede deel gaf me – net zoals me beloofd door andere lezers op Goodreads – inderdaad wel de nodige antwoorden.

Toch kan ik niet zeggen dat ik er echt van genoten heb, net doordat ik deel 1 zo slecht vond en ik me (net als Emmi – har har, misschien is dat dan net de bedoeling van de auteur) helemaal in de maling genomen voelde door Salla Simukka. Langs de andere kant … Tja, van DIT verhaal heb ik WEL genoten! Als het een standalone was en een wat dikker, beter uitgewerkt verhaal had ik dus zeker vier sterren gegeven. Snap je wat ik bedoel? Neen? Geen zorgen, ik snap het zelf ook niet helemaal meer.

Dit weet ik wel 100% zeker: als je ‘t mij vraagt hadden ze deze twee boeken beter in de mixer gegooid en Samuels verhaal tegelijkertijd verteld met dat van Emmi. Dan snapte je er tenminste een snars van en zou het hele verhaal me echt 10.000x meer aangesproken hebben. Misschien is het dat de Finse fijnzinnigheid gewoon niet aan mij besteed is. Ik had het gevoel alsof er toch iets aan me voorbij ging in z’n totaliteit. De diepere boodschap bereikte me niet zoals het hoort bij een echt goed boek.

Verder nog even vermelden dat ik me best hard stoordeaan de vertaling van ‘never ever’ naar ‘never nooit’ ipv gewoon normaal ‘nooit ooit’. Maar oké oké, los daarvan vond ik Samuels verhaal best fijn om lezen. Veel volwassener dan Emmi’s verhaal. Geen enkel oogrolmoment, hiep hiep! En driewerf hoera, Samuel heeft ook een bloedhekel aan Atro! Dat we dat gemeenschappelijk hadden, schepte wel al snel een band tussen mezelf en het hoofdpersonage. So yeah, not all was lost.

Soms deed het verhaal me zelfs een tikkeltje denken aan één van mijn favorieten ‘Het Leven van Jenna Fox’, maar dan veel minder goed en diepgaand uitgewerkt. Het potentieel is er, maar waar Mary E. Pearson je met verstomming slaat door je mee de diepte van deze moderne problematieken in te sleuren, licht Salla Simukka amper een tipje van de sluier op. Daaraan merk je ook wel dat dit eerder een jeugdboek dan een YA is. Het blijft hier allemaal nogal oppervlakkig – kan ook moeilijk anders met maar 186 pagina’s. Ik heb dit dunne boekje er dan ook op een weekendje doorgejaagd. Snelle hap. Had ik wel even nodig tussendoor met mijn huidige ‘leesdip wegens drukte’.

Tgoh ja … Wat vond ik er nu van … Mixed feelings! Sorry alleszins voor deze meest warrig geschreven recensie aller tijden, maar ik ben ook echt in de war en geef bijgevolg het gemiddelde van drie sterretjes omdat ik even niet meer weet wat ik ervan moet denken :’) Salla Simukka, you are one weird writer! Ik ben alleszins benieuwd naar haar Sneeuwwitje-trilogie die ik onlangs won!