Magnetar trok meteen mijn aandacht met z’n knappe elektrisch-blauwe cover en tot de verbeelding sprekende titel. De schreeuwende man (je zou voor minder als de bliksem op je kop inslaat ;-)) op de voorkant gaf me de indruk dat dit een erg spannend boek zou worden, dus ik dook er met volle goesting in.

De hoge spanningsgraad heeft Magnetar naar mijn gevoel dan wel niet 100% waargemaakt, toch is het zeker een aanrader voor liefhebbers van het genre. Dat Mara Van Ness niet zomaar futuristische fictie uit haar mouw schudt maar zelf ook een academische achtergrond in de natuurkunde heeft, straalt namelijk van de pagina’s af. Wie dus graag sci-fi leest die niet puur voor de actie en special effects geschreven is maar waarbij je ook wat meer theoretische achtergrond meekrijgt, zal hier zeker van smullen.

Dat het boek tegen heel wat literaire regels in (maar eerlijk: wie volgt er nu wèl zulke regeltjes?) begint met een hoofdpersonage dat aan geheugenverlies lijdt, kon ik makkelijk vergeven. Je wordt op deze manier namelijk op een zeer zachte manier ingeleid in de lichtjes futuristische wereld anno 2042 en je kunt zonder dat het al te geforceerd aanvoelt rustig kennismaken met de personages.

Van Niamhs aandeel in Magnetar heb ik veruit het meeste genoten. Gezien ik het persoonlijk niet zo heb op vertellingen in de derde persoon – zeker niet wanneer er heel wat (mannelijke) personages aan het woord zijn, zoals hier dus wel het geval is – vind ik het jammer dat het hele verhaal niet geschreven is vanuit het standpunt van deze jonge, ambitieuze journaliste met een voorkeur voor complottheorieën. Tof dat ze zo’n ‘klein kantje’ omzet naar een pluspunt in dit verhaal! Daarnaast trok ook het personage van Cassie me erg aan. Jammer dan dat de venten dus veel vaker aan het woord zijn, want de meiden in dit boek hebben echt veel in hun mars.

Een paar elementen weerhielden mij ervan om dan toch voor de volle vier sterren te gaan bij de beoordeling van Magnetar. In het begin van het boek ergerde ik me bijvoorbeeld nogal aan het lustige gebruik van verkleinwoordjes: collegaatje, flatje, studiegenootje … Misschien dat het iets typisch Nederlands is, maar een Belg komt dat al snel z’n strot uit. Ook het feit dat de naam Lysander wordt afgekort als ‘Luuk’ (en dan ook nog eens als ‘Luke’ wanneer de Britse/Amerikaanse personages tegen hem spraken) vond ik hier en daar wat storend en verwarrend. ‘Sander’ was volgens mij een sympathieker alternatief geweest dan de superhollandse naam ‘Luuk’ die naar mijn gevoel niet zo goed past bij de rest van het internationale elan.

En tja, de homoseksuele relaties waren voor mij toch iets te dominant. Hoewel ik het aanvankelijk heerlijk verfrissend vond dat er een relatie tussen twee mannen centraal stond in het verhaal, moest ik bij de tweede homoseksuele escapade toch een tikkeltje afhaken. Of het nu raar of net heel normaal is dat twee flikflooiende boekhunken me niet zo aantrekken, dat laat ik dan maar even in het midden 🙂

Het einde van het boek vond ik erg sterk. De ‘flirt-fu’ (inside joke, jongens, je moet het lezen om ‘m te snappen) deed me stilletjes gniffelen en de eindscène deed me de kaft met een tevreden gevoel weer dichtslaan.

Samengevat: Mara Van Ness laat zien dat goeie sci-fi echt niet van over de plas of het kanaal moet komen. Ik heb veel respect voor deze ‘woman of science’ die er naast haar wetenschappelijke activiteiten in slaagt om zo’n stevig verhaal neer te zetten. Voor mij persoonlijk had het tempo iets hoger mogen liggen en hadden de dames iets meer het voortouw mogen nemen – zowel wat de seksuele kant van het verhaal betreft als gewoon qua vertelstandpunt – maar laat je daardoor zeker niet afschrikken als je Magnetar wilt lezen. Wie graag eens wat leesvoer op z’n bord heeft dat het paranormale combineert met wetenschap en dat ingaat tegen de heersende dominantie van hetereoseksuele liefdesrelaties in boekland, moet Magnetar zeker aan z’n collectie toevoegen.

Dankjewel Mara Van Ness om me de kans te geven om je boek te recenseren!