Onlangs keken mijn vriend en ik nog eens een Japanse animatiefilm: Spirited Away, één van de bekendste moderne sprookjes uit het land van de rijzende zon. Nota van de redactie: daar is die film dus zo ongeveer equivalent aan wat een Disneyfilm à la Tangled is voor ons Westerlingen.
Het WTF-gehalte van Spirited Away is, zoals je kan verwachten als je ook maar iets kent van Japanse cultuur, weer behoorlijk hoog. En wanneer ik behoorlijk hoog zeg, bedoel ik: HOE KUNNEN KINDEREN HIERNAAR KIJKEN DIT IS FRIGGIN’ BIZAR!

Dat wil niet zeggen dat ik het geen mooie film vond hoor. Ik vond het boeiend van begin tot einde en qua sprookjesmoraal trouwens ook een goede les over hebzucht. Maar het zette me wel aan het nadenken over de invloed die onze cultuur heeft op onze fantasie, of toch tenminste de verwerking van het rauwe materiaal in ons creatieve brein. Wie weet wat voor verhaal Tweedehands Vleugels geworden zou zijn als ik aan de andere kant van de wereld geboren werd? Ik kan het me eerlijk gezegd niet zo goed voorstellen!

Misschien helpt het als ik het plot van Spirited Away een beetje toelicht: De 10-jarige Chihiro komt op een zonnige dag met haar ouders terecht in een verlaten pretpark. Mama en papa hebben door de lange rit heel erg honger, en wanneer ze ergens een kraam met heerlijk uitgestalde gerechten zien, beginnen ze meteen te (vr)eten.  Chihiro vertrouwt het zaakje niet: er is immers geen kraamhouder. Ze gaat op verkenning in het lege park, maar wanneer ze terugkeert, zijn haar ouders veranderd in groteske varkens die niet kunnen stoppen met eten.

Oké. Chihiro vlucht weg maar komt er al snel achter dat ze nergens meer heen kan gezien de weg naar de auto is afgesneden door een opeens opgedoemde zee. Dan meert er een rivierboot aan en stappen er honderden vreemde, semi-onzichtbare wezens uit. Wat blijkt? Chihiro en haar familie zijn per ongeluk terechtgekomen in een spa-oord voor de geesten van Japan. Vreemde huidskleurige kikkerwezens, een besnorde spinnenman die regeert over de boiler room en een trolachtige heks met een gigantische baby (2 meter hoog of zo?) zwaaien hier de plak.

Gelukkig is er Haku nog: een jongen die Chihiro wilt helpen om te overleven in deze bizarre wereld totdat ze haar ouders kan redden. Maar natuurlijk is Haku niet zo maar een jongen, hij is ook de rechterhand van de kwaadaardige heks en … een draak.

Werkend in het badhuis, moet Chihiro (wiens naam intussen is afgenomen en vervangen door ‘Sen’) een blubberend stinkmonster bedienen dat de boel doet overlopen. Een mysterieuze No Face (zie 1ste foto) helpt haar van uit de schaduwen. Vrijgevig creepertje, denk je eerst, tot ‘ie iedereen begint te lokken met goud en vervolgens in één brok op te eten. Maar oh, van zodra hij het badhuis weer verlaat zijn ze weer vriendjes hoor, niets aan het handje.

Tja, in Japan werkt de fantasie toch een tikje anders, denk ik dan. Terwijl wij de sprookjes van de gebroeders Grimm danig opkuisen vooraleer we ze aan onze kids tonen of voorlezen, worden bizarre hersenspinsels en creepy verhaallijnen in Japan gewoon ongeredigeerd op het kindervolk losgelaten. Ik moet zeggen dat het me wel fascineert en in zekere zin ook inspireert. Als je jouw NaNoWriMo-verhaal dus een beetje origineler (lees: absurder) wilt maken: kijk de films Howl’s Moving Castle en Spirited Away, en je schrijversbrein zal ongetwijfeld enkele gedachtesprongen maken die je niet voor mogelijk had kunnen houden!

Zijn jullie fan van Japanse sprookjes, of zijn ze iets te ‘out there’ voor jouw smaak?