The first sentence sets the tone. Eens of oneens? Persoonlijk denk ik zelden echt lang na over de eerste zin van mijn verhaal. Het begin van een boek schrijven is namelijk veruit het makkelijkste deel van het hele proces voor me (afwerken daarentegen …) en meestal weet ik precies met welke zin ik van start wil gaan.

Tegenwoordig is dat bij mij dan ook heel vaak een stukje dialoog. Ik verkies deze werkwijze omdat je de lezer meteen meesleurt in de conversatie en/of actie. Toch is het zeker geen regel van me. Elk verhaal is anders en vergt dan ook een andere aanpak, een andere tone of voice, een andere ‘hook’. Laat ik er misschien eens een paar eerste zinnetjes van mijn tot dusver gepubliceerde schrijfsels bij nemen:

Tweedehands Vleugels: “Ik heb nieuwe vleugels nodig”, zei ik tegen Raffyr toen die naast me op de dakrand landde.

Wat zegt deze zin? Deze zin vertelt je meteen de kern, de nood van het verhaal: de verteller heeft nieuwe vleugels nodig. Hierover gaat het hele boek en dat is meteen duidelijk. Het feit dat de verteller deze zin zegt tegen iemand met een ietwat rare naam die zo maar even op de dakrand ‘landt’, geeft je wat meer info over de wereld. Een wereld waar mensen kunnen vliegen en vleugels vervangen moeten worden. Omdat ze er zelf van nature geen hebben? Wat denk je, intrigerend genoeg? 🙂

Zand: Het was zes minuten na vijf toen de bus met een knarsend remgeluid tot stilstand kwam aan mijn halte. Ik drentelde vrijwillig wat voor de deur en liet de omineuze zeven die mijn horloge spottend aanduidde ruimschoots passeren.

Wat zegt deze zin? Oké, hier heb ik dus even de eerste twee zinnen genomen omdat het anders nogal nietszeggend was. Geen goede openingszin dan? Misschien inderdaad wat minder. Ik koos deze aanpak destijds (het is een erg oud verhaal) omdat ik wou beginnen met de septofobie waaraan het hoofdpersonage lijdt. In zin drie wordt nog verder verduidelijkt dat ze effectief wacht tot acht na het uur om haar huis naar binnen te gaan, omdat ze gelooft dat het getal zeven ongeluk brengt. Het hoofdpersonage is dus nogal bijgelovig en ze heeft haar routines haast in steen gebeiteld. Wat gaat er gebeuren om haar leven overhoop te gooien?

Gekochte Dagen – Wie betaalt de Lazarusprijs: “No way, dat lieg je.” “Lieg ik ooit?”

Wat zegt deze zin? Het stukje Engels geeft meteen aan dat het er jongerentaal verwerkt is in het desbetreffende kortverhaal. De lezer zal zich (hoop ik althans :-)) ook onmiddellijk afvragen waarover er gelogen wordt en wat er nu zo ongelofelijk is aan de waarheid. Het is volgens mij ook gewoon een erg herkenbaar stukje conversatie voor tieners.

En tot slot EXCLUSIEF en IN PREMIERE de eerste zin van Zilveren Vleugels, deel 2 in de Vleugels Trilogie: De jongeman luisterde al ettelijke minuten niet meer naar de rouwbegeleidster van het hospitaal.

Wat zegt de zin: Dit is een beetje een gevalletje apart omdat de zin deel uitmaakt van een flashback die geschreven is vanuit een ander perspectief dan de rest van het boek. Je leert er alvast uit dat er recentelijk iemand overleden is (als je deel 1 gelezen hebt, kan je je misschien nog wel herinneren wie) en dat de scène zich afspeelt in het ziekenhuis, wat ook in Tweedehands Vleugels een belangrijke locatie was. Gezien dit dus een soort van proloog is, zal je je vooral afvragen waarom het verhaal nu net begint uit het oogpunt van deze man en niet hoofdpersonages Lucy of Max. En, ben je al nieuwsgierig aan het worden? 🙂

Is de openingszin van een boek/verhaal belangrijk voor jou?