Twee voordelen aan dit boek: 1) Het heeft een erg mooie hardcover met zilveren accenten en zonder vervelende dustcover, 2) Het is maar 168 pagina’s lang en je bent er dus snel van af. That’s it. Spoorloos van de (nochtans zeer populaire) Finse auteur Salla Simukka heeft verder namelijk totaal geen indruk op me gemaakt: noch qua verhaal, noch qua schrijfstijl.

Ten eerste vind ik dit echt wel een jeugdboek en gaat de ‘Voor lezers vanaf 15 jaar’-disclaimer op de kaft volgens mij echt niet op. Indien ze er enkele sporadische vloekwoorden uitgeredigeerd zouden hebben, zou dit boek perfect door elfjarigen gelezen kunnen worden. Of misschien zijn Finse jongeren gewoon nogal onschuldig en naïef ten opzichte van de rest van de wereld en moeten zij een beetje meer betutteld worden? Hmm.
Alleszins lijkt het me dat iets oudere lezers zoals mezelf (*hoest* bijna 25 *hoest*) redelijk hard op hun honger zullen blijven zitten. Iemand ouder dan 15 verwacht volgens mij toch echt wel meer van z’n leesvoer dan dit skeletachtige verhaal met platte, ééndimensionele personages. Hoewel er genoeg boeken over vijftienjarige hoofdpersonages zijn die wèl helemaal in de Young Adult-categorie thuishoren (denk maar aan Wings of Gone), is dit naar mijn gevoel gewoon een jeugdboek – dat merk je ook aan de schrijfstijl. Niets mis mee natuurlijk, maar wel helemaal verkeerd aan de man gebracht, als je ’t mij vraagt. #KnowYourAudience

Maar het grootste probleem dat ik met Spoorloos had, was toch wel de schamele opbouw van het verhaal. Hoewel het idee erachter best boeiend had kunnen zijn, laat de uitwerking sterk te wensen over. De eerste helft van Spoorloos is op z’n vriendelijkst gezegd “soort van saai” en de tweede helft is simpelweg teleurstellend. Waarom is dit verhaal überhaupt in een duologie opgesplitst? Simpelweg omdat de auteur/uitgeverij meer geld wou verdienen? Of wist Salla Simukka gewoon nog niet waar ze met haar sprookjeskruimels heen ging? Zo komt het naar mij namelijk over: een first draft waar totaal niet over nagedacht is. Op Twitter werd me door andere lezers verzekerd dat deel 2 de nodige antwoorden biedt, maar je zou toch niet meer zo hard in het duister mogen tasten na het afronden een eerste deel.

Het hielp natuurlijk ook niet dat ik een bloedhekel had aan de 3 hoofdpersonages. Emmi, de narrator, is even kleurloos en saai als Meghan Chase uit de Iron Fae-boeken van Julie Kagawa. Net als bij de Ijzerprinses is dit wel opzettelijk zo geschreven, maar dan verwacht ik toch een meer drastische ommezwaai die de muizerigheid van het personage een zekere karakteropbouwende meerwaarde geeft naar het einde toe.
Emmi blijft echter non-stop een natte vod die me meer dan eens m’n ogen deed rollen naar de pagina’s. Haar (zeer geforceerde) Love Interest, Atro, is dan weer één van de vervelendste personages die ik ooit ontmoet heb op papier. Wat een pompeuze pipo! Onerva was dan nog het best van de drie te pruimen, maar ook haar vond ik ronduit karikaturaal geschreven. Een elf- à twaalfjarige is hier misschien nog net tevreden mee, maar een Young Adult vereist toch ècht wel wat meer diepgang.

Spoorloos speelt zich een tikkeltje verder in de toekomst af, maar dit was naar mijn gevoel gewoonweg een ‘cheap trick’ om in de graaggeziene dystopian-karavaan te mogen meerijden. “Oh, goed idee: laat ik de jongeren opdelen in factions/kastes/categoriën/talentgebieden!” dacht Salla Simukka vast tijdens het schrijven. Inderdaad een prima idee hoor … als het iets toevoegt aan je verhaal! En dat is hier absoluut niet het geval. Het wordt weggemoffeld als een geflopt idee in een first draft. Zo’n vislijn die je uitwerpt om je lezers te ‘hooken’, maar waarmee je achteraf niets meer doet. Vreemd, zeer vreemd. Het verhaal had als je ‘t mij vraagt veel leuker kunnen zijn als [SPOILER] enkel de Potentiëlen achterbleven op aarde. [END OF SPOILER]

Nu moet ik er wel bij vertellen: misschien ben ik wel zo streng voor dit boek omdat ik er stiekem helemaal niets van snapte. Hoewel ik de schrijfstijl en de platte personages dus eerder geschikt vind voor een veel jonger publiek, ben ik met mijn tien jaar extra levenservaring bovenop de aanbevolen leesleeftijd dus totaal niet wijs geraakt uit het verhaal. Misschien ben ik dan weer té oud om dit te snappen? Of gewoon niet snugger genoeg? 😀 Hoe dan ook, de ‘diepere betekenis’, als die er al was, is totaal over mijn hoofd heengevlogen. Dit boek was even onsamenhangend als een droom. Indien goed uitgevoerd, kan dat een plus zijn. Maar als je het mij vraagt was Spoorloos toch eerder een nachtmerrie.