Hoe ik Verslaving blurb-gewijs kort zou omschrijven? Een Nederlandse Mara Dyer op z’n Lauren Kate’s! Als je fan bent van de Fallen Saga en/of het de Mara Dyer-reeks, hoort dit boek zeker thuis in je boekenkast.

Mijn eigen boekenkast is met Verslaving dus weer een leuk YA-boek van eigen bodem (Nederland is ook een beetje eigen bodem hé) rijker. Online kende ik Patricia natuurlijk al via o.a. Nine Sisters en Twitter, maar ik wou haar nu toch ook echt eens leren kennen als auteur en was dan ook superbenieuwd naar haar verhaal en schrijfstijl. Toch vind ik het altijd gevaarlijk om iets te lezen van iemand die je kent … Wat als ik het een rotboek vind, ga ik dat dan wel durven zeggen? Gelukkig is dat geen probleem geworden: ik kan in eer en geweten vier sterretjes uitdelen. OEF!

Misschien moet ik wel al meteen even nuanceren dat ik het hierboven een YA-boek noemde: voor mij is dit immers 100% New Adult! Dit vanwege de leeftijd van de personages (ze zitten op college, niet high school) en het feit dat seks echt wel een hoofdonderwerp is in Verslaving. Hoewel de sexual content niet echt expliciet beschreven wordt – je moet zéker geen schrik hebben voor 50 Shades-taferelen – vond ik het voor YA toch een tikkeltje te gewaagd op dit gebied. Verandert natuurlijk niets aan het feit dat Verslaving van Patricia Bonilla gewoon keihard een aanrader is, YA of NA!

We weten natuurlijk dat Verslaving over een bovennatuurlijke verslaving gaat, maar wat voor verslaving blijft in het begin van het verhaal nog vrij vaag en mysterieus. Net omdat je in die eerste hoofdstukken niet helemaal door hebt wat er aan de hand is, word je snel in het verhaal gezogen. Aanvankelijk denk je bijvoorbeeld ook dat het zich allemaal afspeelt in onze wereld, maar dan verrast Patricia ons met Heksenjagers en blijkt dat alle gewone mensen ook weet hebben van het bovennatuurlijke. Dat kom je niet zo vaak op deze manier tegen in YA, vond ik! Best uniek, die hele setting. Enkel jammer dat het zich afspeelt in Amerika en niet hier bij ons.

Hoofdpersonage Jesmee kwam me aanvankelijk over als een vrij volwassene en nuchtere meid. Maar ik wist natuurlijk dat ze haar onevenwichtige, ‘crazy’ kantje nog moest tonen! Dit zorgde ervoor dat ik echt doorheen Verslaving vloog aan een rottempo. Ik moest gewoon weten hoe de vork in de steel zat! Toch kwam het boek voor mij pas echt stevig op gang rond pagina 150. Want hoe meer tipjes van de vele sluiers worden opgelicht, hoe sneller je wilt verderlezen in de hoop dat je uiteindelijk het hele plaatje krijgt.

Maar … Je zal best wel wat geduld moeten hebben om dat totaalplaatje te zien! Patricia houdt een groot aantal plotwendingen in haar broekzak verstopt en haalt ze pas uit wanneer zij daar zin in heeft. Dit vertaalt zich ook naar het hoofdpersonage: Jesmee laat niet in haar kaarten kijken en dat is voor een hoofdpersonage toch vrij ongewoon. Het leest daarom bij momenten een beetje als een dagboek van een shizofreen: wat weet Jesmee nu wel en niet over haar eigen duelerende krachten en haar plek in de bovennatuurlijke wereld?

Patricia is naar mijn gevoel ook niet het soort van schrijfster die emotionele omwegen maakt en lang stil blijft staan bij overpeinzingen. Ze weet waar ze met d’r verhaal naartoe wilt en stevent er als een sneltrein op af. Je spendeert dus niet veel tijd ‘in’ het hoofd van de vertellers, maar maakt alles eerder van op een afstandje mee. Ik heb vaak moeite met verhalen die in derde persoon geschreven zijn, maar hier viel het me heel goed best mee. Je kan echt niet niet opgeslokt worden door all the family drama 😉

Maar oké, het is niet omdat we Patricia een hele toffe meid vinden dat we geen puntjes van opbouwende kritiek hebben hé. Hier en daar had Zilverbron er o.a. wel ietsje meer eindredactie op kunnen doen. Zo keek iemand bijvoorbeeld over zijn ‘bil’ uit in plaats van zijn ‘bril’ 😀 Grappig wel! Maar soit, op zich heb ik daar niet zo’n probleem mee. Shit Typo’s happen.

Wat ik dan weer wel ècht vervelend vond was dat er soms met ‘het’ verwezen werd naar een voorwerp dat ‘de’ als lidwoord had. Bijvoorbeeld iets à la: “Ze trok de stoel uit zodat het niet meer in de weg stond.” Hmm. Naar mijn gevoel moet dat dan ‘hij’ of ‘die’ zijn, maar ik weet niet of ik het nu gewoon zelf taalkundig verkeerd heb of dat het misschien iets typisch Hollands is of zo? Ik had het alleszins nog nooit op deze manier ergens gelezen.

Nog iets waar ik persoonlijk een beetje over struikelde was het religieuze aspect. Ik ben niet zo voor al die God-blabla (no offense), maar goed, in de strijd van Goed versus Kwaad is het natuurlijk wel toepasselijk dus ik snap de keuze wel. Ik maak weer de vergelijking met Fallen, want daar is het zo’n beetje op dezelfde manier aangepakt denk ik. Oh ja, en dat Jesmee de achternaam van haar zogenaamde BFF niet kende kwam naar mijn gevoel ook wel erg gek over! Maar dit zijn natuurlijk kleinigheidjes.

Oké, wauw, alweer anderhalf A4 volgeschreven over Verslaving! Tijd om af te ronden: Verslaving is zeker geen dertien-in-een-dozijnverhaal. Het bevat tegelijkertijd hele originele elementen die je totaal niet zal zien afkomen en typische YA-elementen zoals, jawel, een love triangle. Liam ga je soms echt (naar mijn mening wel terecht) een dikke klootzak vinden, maar uiteindelijk komt er dan toch vanalles aan het licht waardoor je begrijpt wat Jesmee in hem ziet en waarom ze eigenlijk toch soort van perfect voor elkaar zijn. Toch denk ik dat ik eerder Team Nathan ben! Al is mijn lievelingspersonage verrassend genoeg geen supernatural bink, maar wel … (schoon)zus Shivah! Die had je niet zien aankomen, hé 😉

Hoe dan ook, als je fan bent van o.a. Mara Dyer en Fallen moet je Verslaving zeker een keertje lezen. Ik weet dat Patricia momenteel bezig is met Overdosis (deel 2) dus je zal niet al te lang op je honger moeten blijven zitten. Want sowieso willen we MEER van Jesmee, Liam, Nathan en de rest van de familie!

Koop het boek op Bol.com en steun YA/Fantasy van eigen bodem!