Ik was echt supermegaopgetogen toen er – op Halloween dan nog wel! – een recensie-exemplaar van Alice in Zombieland in de bus stak. Dankjewel Harlequin om dit pareltje bij me af te leveren, want de cover is echt waanzinnig mooi en ook de opmaak aan de binnenkant is van zelden geziene klasse. Een knallend gifgroen kleurtje en een edgy doodskopjespatroon, maken van dit boek echt een unieke verschijning in je boekenkast, zelfs als je de dustcover eraf haalt. Maar oké, de inhoud is natuurlijk nog steeds het belangrijkste: die krijgt van mij een mooie score van vier welverdiende sterretjes!

Alice in Zombieland was nochtans niet helemaal wat ik ervan verwacht had. In het begin van het verhaal had ik vooral heel erg een ‘been there, done that’-gevoel. Een meisje wordt wees, gaat naar een nieuwe school en valt meteen voor een supernatural bad boy met een duister geheim. Tgoh ja, dat heb ik nog wel al een paar honderd keer gelezen, hé.

Gelukkig wist Alice in Zombieland zich vanaf pagina 1 al meteen te onderscheiden van de concurrentie door de humoristische, hippe en vlot leesbare stijl waarin het boek geschreven is. Ali is echt hilarisch bij momenten en ik heb dolgraag over haar gelezen, gewoon al door de manier waarop ze haar gedachten verwoordt en omgaat met pestkoppen. Soms maakt ze ook grappige opsommingen tussendoor, wat ik best wel origineel vond. Qua schrijstijl dus dubbel en dik vijf sterretjes wat mij betreft!

Mijn grootste struikelblok bij dit boek is eigenlijk gek genoeg de connectie met Alice in Wonderland. Die draagt namelijk totaal niets bij aan het verhaal, voelt erg onnodig en geforceerd aan en stelde me gewoonweg loeihard teleur. Als je dus op zoek bent naar een eigentijdse hervertelling van Alice in Wonderland, maar dan met zombies, ga je van een kale kermis terugkomen.
Hier en daar is er wel een knipoog aangebracht naar het Lewis Carroll-verhaaltje waar we allemaal mee zijn opgegroeid, maar waarom eigenlijk? Het verhaal had volgens mij veel sterker in z’n schoenen gestaan zonder dit gedwongen sprookjeselement. Vooral de manier waarop het witte konijn opduikt … Neen, dat had echt niet gehoeven hoor. #killyourdarlings

Ik had verder het gevoel alsof het eigenlijk vrij ongepast was dat dit boek over zestienjarigen ging. Naar mijn gevoel gedroegen ze zich veel volwassener dan dat. Ik had dus eerder het gevoel dat het over iets oudere young adults ging, 17- à 18-jarigen in het laatste jaar middelbaar, zeg maar.
Ook het feit dat er sporadisch vermeld werd dat het zomers weer was, verwarde me soms. Op de één of andere manier vond ik dat niet zo in het verhaal passen en werd ik bij elke vermelding van de hoge temperatuur eventjes met een lichte shock uit het verhaal getrokken.

Waar ik ook nog een probleem mee had (ook ook ook, nog nog nog), was de manier waarop zombies ‘werken’ in dit boek. [SPOILER MAYBE?] De zombies zijn namelijk geen fysieke wezens, maar eigenlijk meer een soort van spirituele verschijningen. Geesten? Oké. Zombies, oké. Maar zombiegeesten? Erhm, da’s een beetje gek.

De manier waarop je die wezens nu precies dood kan maken bleef soms ook een beetje te vaag aangepakt, vond ik, terwijl dit toch net heel erg belangrijk is voor een zombie hunter in wording zoals Alice. Het feit dat de zombie hunters heel frequent zwaargewond raken is dan weer wel behoorlijk realistisch, maar misschien ook weer een beetje té. Zouden ze intussen dan geen betere manieren gevonden hebben om de zombies te bevechten, in plaats van een groepje tieners iedere nacht halfdood geslagen te laten worden in de strijd? Hierbij had ik enige bedenkingen.

Nog een heikel punt voor mij is de religieuze ondertoon die zich hier en daar door de narratieven weeft. Als je de dankbetuiging van de auteur aan het eind van het boek leest, is het dan ook weer heel voorspelbaar en typisch Amerikaans van “Ik wil graag God bedanken om – bladieblablabla”. Dit is iets waar ik persoonlijk nogal op afknap, maar goed, het woog gelukkig niet al te zwaar door op het verhaal.

Oké, het lijkt alsof ik alleen maar aan het klagen ben geweest, maar toch heb ik echt (ja echt!) heel hard genoten van dit boek. De zalig zondige romance tussen Ali en Cole zat daar zeker voor iets tussen! Cole wist meteen niet alleen Ali’s, maar ook mijn aandacht te trekken. ([SPOILER MAYBE?] Moest hij trouwens de belichaming van the Mad Hatter voorstellen, doordat hij petten draagt? Ik weet het niet goed).
Hoewel Cole een typische bad boy is – iets waar je al dan niet voor bent – is de ontwikkeling van hun relatie toch op zo’n manier gebracht dat je onvermijdelijk om hem gaat zitten zwijmelen. De plagerige omgang tussen Ali en Cole is behoorlijk friggin’ cute. Wel had ik graag een verklaring gehad voor zijn paarse ogen, of eh, is dat opeens normaal?

Hoe dan ook: JA, dit boek is een aanrader, zeker weten. Het was misschien niet helemaal wat ik voor ogen had op basis van de cover en de titel, maar toch is Alice in Zombieland overheerlijk leesvoer (veel lekkerder dan dode hersenen, enzo). Verwacht je gewoon niet aan te veel ‘Alice in Wonderland-igheid’ maar eerder aan een typische paranormal YA met veel puberhumor en hier en daar een vleugje Buffy the ZombieSlayer, dan zal ook jij ‘m met plezier uitlezen van cover tot prachtige cover.

In huis halen die handel!