Gone is een apart – en bij wijlen zelfs ronduit bizar – boek dat ik nogal moeilijk te recenseren vind. Na de spanning van de eerste paar hoofdstukken (poef, alle volwassenen weg, spannend!), ging ik me al snel een beetje vervelen door de vele vertellers versus het trage tempo.Vanaf het begin al, was Lana’s verhaallijn wel al heel uitgesproken mijn favoriet, en voor mij werd het hoofdverhaal dan ook pas echt interessant toen haar verhaallijn zich bij die van Sam en co voegde.

Hoewel het in het begin dus nogal wennen was aan de vele vertellers en dat het boek in derde persoon enkelvoud geschreven was (ging in dit geval natuurlijk moeilijk anders met al die verschillende verhaallijnen, maar doorgaans heb ik het niet zo graag), heb ik uiteindelijk toch op een vreemde manier erg van dit boek genoten. Er zaten echt verknipte, absurde elementen in en de regels van de wereld werden permanent vloeibaar gehouden, waardoor je nooit wist wat precies te verwachten.

Toch vond ik het geen echte topper, omdat ik me toch niet verbonden voelde met het lot van de personages (misschien gewoon omdat het er te veel waren) en omdat sommige dingen misschien een beetje té waren. Zo vond ik het bijvoorbeeld vrij doorzichtig dat de twee slechterikken echt typische bad guy-names hadden: Caine en Drake. Iets wat ik ook compleet niet begreep was hoe [SPOILER ALERT] Sam en Caine opeens tot de conclusie springen dat ze broers zijn? Ofwel heb ik erover gelezen, ofwel hadden ze echt gewoon zo iets van: we zijn op dezelfde dag en hetzelfde uur (sorta) geboren, dus we moeten wel broers zijn!

De setting was iets helemaal anders dan ik gewend ben. Hoewel het soms allemaal nogal geforceerd en fake aanvoelde wat er toevallig allemaal onder die FAKZ-koepel viel (beetje too convenient allemaal), vond ik het uiteindelijk toch gewoon passen in het verhaal.

De laatste 200 pagina’s wordt de spanning goed opgevoerd en las het boek – ondanks de megakleine lettertjes in mijn paperbackuitgave – als een trein. Ook pluspunten dat Michael Grant aan alle aspecten van het leven in de FAKZ aandacht besteed, en dus niet enkel het verhaal van de held, maar ook ondermeer de zorg voor de kinderen die zijn achtergelaten toen alle volwassenen poeften en de voedselvoorziening via o.a. MacDo. Bij veel andere verhalen volg je enkel maar het pad van het hoofdpersonage, terwijl je je soms afvraagt hoe het met de rest van de wereld gaat. In Gone krijg je echt wel het (nogal disturbing) totaalplaatje.

Alleszins vind ik Gone stukken beter dan het enige andere Michael Grant-boek dat ik ooit gelezen heb – BZRK. Maar raten vind ik moeilijk … Het boek is een beetje kinderachtiger dan ik graag lees, en door de vertelvorm voelde ik geen noemenswaardige band met de hoofdpersonages. Toch ben ik zeker blij dat ik dit boek eindelijk gekocht en gelezen heb, omdat het zo totaal anders en zo geschift was dat je het bijna toch een ‘verrijking’ kan noemen. In a weird way … I guess …

Aan 75 cent voor bijna 500 pagina’s was het alleszins een koopje! Ik ga ik zeker nog verderlezen in deze reeks, want één ding is zeker: je hebt echt geen idee waar het allemaal op gaat uitdraaien! Ik ga op Goodreads gaan voor een drie moeten gaan, maar geef hier graag nog een half puntje extra: 3,5/5. Wie weet is er voor één van de volgende delen wel nog een volledig vierde sterretje weggelegd.