In ruil voor een eerlijke recensie, kreeg ik onlangs een digitaal exemplaar van ‘Vergeet Mij (niet)’ toegestuurd door Manon Meijer. Ik was erg nieuwsgierig naar dit boek, want de auteur beloofde een fantasyverhaal over de liefde en daar ben ik natuurlijk altijd voor te vinden – zeker wanneer het er eentje van eigen bodem is.

En ben ik teleurgesteld? Allesbehalve! Manon Meijer heeft me in het geheel verrast en betoverd met dit magische New Adult-verhaal over openbloeien, verboden liefde, je plek vinden in de (fantasie)wereld en tegelijkertijd omgaan met diepe, rauwe rouw. Ik ben echt onder de indruk. #bookhangover

Sceptische start

Toch had ik voor ik begon te lezen mijn twijfels … Door de cover wordt mijn fantasie namelijk totaal niet geprikkeld en ook de korte samenvatting deed me een beetje vrezen dat het nogal een zwaar, melodramatisch gedoe ging worden. De nadruk lag nogal erg op rouwen en verdergaan met je leven en bladiebla. Hmm, zeker dat dit een fantasyboek is? Dat kwam naar mijn gevoel niet sterk genoeg naar voren.

Totaal onverwacht werd ik meegenomen op een naar mijn gevoel toch wel feelgoodavontuur naar Amerika, geschreven in een Twilighteske stijl en magische èn emotionele elementen die ik nooit verwacht had. “Don’t judge a book but its cover” is hierdoor maar weer eens bewezen!

Toch zou ik de auteur sterk aanraden voor een andere cover te kiezen. Deze is namelijk bijna identiek aan ‘Looking For Alaska’, terwijl de boeken niet meer van elkaar zouden kunnen verschillen – dan weet je dat er iets mis zit. Een fantasierijk boek verdient een cover die dat weerspiegelt!

Hetzelfde met de titel eigenlijk, die ook helemaal niet aangeeft dat je je aan een weelderig fantasyverhaal mag verwachten. Nochtans past de titel perfect bij het boek eenmaal je het gelezen hebt hoor, maar voor een onwetende potentiële lezer lijkt het echt gewoon over rouwverwerking te gaan. Ik zou dan persoonlijk eerder voor iets als ‘(On)Vergetelijk’ gekozen hebben. Dekt dezelfde lading, maar komt toch ietsje minder depri over.

Al die twijfels verdwenen echter als sneeuw voor de zon (of moet ik zeggen: herinneringen in de mist? ;-)) toen ik het einde van hoofdstuk 1 bereikte. Jep, I was hooked!

Team Twilight

‘Vergeet mij (niet)’ vertelt dus het verhaal van Iris, een jonge meid die na de dood van niet enkel haar ouders, maar enkele jaren later ook haar grote zus, helemaal alleen in het leven lijkt te staan. Ze verhuist naar Amerika, waar Patrick – een goede vriend van haar ouders – woont om een nieuw leven te beginnen tussen de weiden, bossen en paarden.

Al heel vroeg in het verhaal wordt de link met Twilight gelegd. Net als bij Flame, een boek dat ik een tijdje terug recenseerde, is het heel erg duidelijk dat de auteur wel wat inspiratie bij Miss Meyer gaan halen is. Wat ik hier erg leuk gedaan vond, is dat het hoofdpersonage zelf ook Twilight aan het lezen is doorheen het boek. Een vette knipoog naar de inspiratiebron, wat veel doet vergeven op dat gebied.

Patrick vond ik dan ook al van meet af aan een geweldig leuk personage omdat hij mij zo klaar en duidelijk geïnspireerd leek op Charlie Swan. Verder zijn er nog wel wat dingen die bij een Twilight-fan meteen belletjes doen rinkelen: op een dag gaat Iris naar een nabijgelegen stadje om te gaan shoppen, maar eigenlijk wil ze liever naar een boekhandel (sounds like anyone you know? ;-)) om een boek te kopen over een lokale – en nogal relevante – legende. Hierna loopt ze dan ook haar love interest tegen het lijf, die erop staat dat ze samen iets gaan eten. Tja, da’s letterlijk Twilight natuurlijk, maar ik vond het op een leuke manier gedaan dus daarvoor ga ik het boek zeker niet afrekenen, in tegendeel: ik krijg er eigenlijk gewoon nostalgische gevoelens door!

Sympathieke instalove

Oké, oké, er is hier wel een beetje sprake van een behoorlijk intense instalove … Maar omdat het stel niet het hele boek klef bij elkaar zit te dwepen, vond ik het nog wel op een sympathieke manier aangepakt. Hoewel het zeker een romantisch getint verhaal is, is dit geenzins overheersend. Dit is echt het verhaal van Iris en hoe zij omgaat met verlies, hoe ze openbloei en weer instort, hoe ze een andere wereld leert kennen en haar plaats erin opeist.

Iris vond ik trouwens ook echt een personage dat ‘easy to relate to’ was. Alleen had ze van mij wat beter fysiek beschreven mogen zijn, maar het is wellicht een bewuste keuze van de auteur geweest om dat niet te doen. Jonathan daarentegen wordt prima beschreven *wink wink* en ik heb dan ook een duidelijk beeld van hem voor me: zie foto (ik ken hem als Jackson van The Originals, de naam van de acteur is Nathan Parsons). Goedgekeurd door jou voor de verfilming, Manon Meijer? 😉 Die ogen fixen we wel even met lenzen, no prob.

Conclusie? Ik ben fan!

Jep, ik ben officieel fan van ‘Vergeet mij (niet)’ en zal dit boek en z’n personages inderdaad niet snel vergeten! Ik roep mezelf eventjes uit tot ereburger van Greystone, if you don’t mind. Weer vijf sterretjes dus, en ik had nochtans echt niet verwacht dat ik dit verhaal zo leuk zou vinden. Het steekt goed in elkaar en was ondanks de soms nogal duistere gevoelens die Iris overmannen voor mij toch eerder een feelgood-boek. Niet zoals bij Fallen bijvoorbeeld, waar ik echt een grijs, saai, depressief gevoel van kreeg tijdens het lezen. De mooie omgeving waarin het boek zich afspeelt zit daar zeker voor iets tussen.

Ik moet wel zeggen dat ik – heel onlogisch waarschijnlijk – de eerste helft van het boek leuker vond dan de tweede helft. Nochtans zit alle actie in de tweede helft, maar goed, probeer mij maar niet te doorgronden, soms doe ik gewoon wat averechts. Dus euh, wanneer komt het vervolg eraan? Zeg me al-sje-blieeeeft dat er een vervolg komt waarin we meer van Jonathan (en de Dondervogels!) te zien krijgen! Ik verlang er nu alvast naar.

Dit boek is een aanrader voor:

• Paardenliefhebbers (ik denk aan: Madelon en Patricia bijvoorbeeld)
• Twilightfans (ik denk aan: o.a. Lisa en alle andere mede-Twilightfannetjes)
• Supernatural-fans (ik denk aan: Supernatural Reading Addict)