Op het moment dat ik deze blogpost schrijf, heb ik echt even een serieus motivatiedipje wat solliciteren betreft. Onvermijdelijk na 4 maanden werkloosheid (ik noem het liever “creatieve me-time en intensief jobhunten” hoor) en 1 maand schermstaren op een doodsaaie interim, maar voor mij toch vrij ‘plots’. Boosdoener: een mogelijke opportuniteit waaraan ik me wat vastklampte, is in het water gevallen.
Hierdoor ben ik bijna van de ene dag op de andere, met een slag als die van een klapband, tot het besef gekomen dat ik tegen nu eigenlijk al weer volop aan de slag had willen zijn. En dat dat (misschien nog lang) niet zo is …

Sinds mijn interim anderhalve week geleden afliep, ben ik natuurlijk weer volle vaart vooruit de jobsites aan het afschuimen. Alleen valt er niet veel te rapen, zelfs geen kruimelenpad naar die droomjob, laat staan een volledig brood.
Ofwel liggen die kruimeltjes verstopt onder de neergevallen herfstbladeren, dat kan natuurlijk ook. Zoekt er dan niemand een copywriter? Ik heb ervaring hoor! En ik kan best goed Photoshoppen, als dat helpt!

Dan heb je quasi-dagelijks nog zulke rotmomenten: “Oh, dit lijkt me leuk! Ja perfect! Dit kan ik! Dit wil ik doen!” Maar na een ruime scoll neerwaarts zie je dan al meteen dat dat bedrijf weer maar eens aan andere kant van ‘t land ligt. Bummer.
Spontaan solliciteren heb ik naar mijn gevoel al gedaan bij alle relevante kandidaten die voor mij bereikbaar zijn. Wat blijft er dan nog over behalve wachten … of een beetje minder kieskeurig zijn?

Met smakelijke tegenzin surfte ik (nog) eens rond op op Regiojobs, een site waar vacatures voor lokale verkoopsters, fabrieksmedewerkers, office managers enzovoort op staan. Maar wanneer ik het takenpakket van zo’n job onder ogen krijg, krabbel ik al snel terug.
Dat kan ik toch helemaal niet! Ik ben een copywriter!
Wat andere mensen doen als vakantiejobje, boezemt mij al snel angst in, simpelweg omdat ik weet dat het niets voor mij is. Zelfkennis is het begin van de wijsheid, en dat betekent voor mij ook weten waar ik me beter niet aan waag – for the good of all mankind. 

Maar wat wil ik dan wel doen – wat kan ik doen – als die volgende copywriterjob er echt niet komt? Moet ik echt een compleet andere richting uit (welke dan?)? Misschien een avondcursus DTP volgen en mijn grafische skillset wat uitbreiden? Freelance gaan (hallo helse boekhouding)? Toch weer richting de journalistiek (haha, alsof er daar jobs in zijn!)?
Of moet ik gewoon stoppen met een zalm te zijn die tegen de stroom ingaat, en me erbij neerleggen dat ik het creatieve en het leuke zal moeten beperken tot m’n vrije tijd, zoals het merendeel van de werkende massa dat doet? Grow up, get a real job. 
Is 25 de leeftijd waarop ik besef dat het niet de bedoeling is dat je een toffe job hebt, zolang er maar geld in het laatje komt? Of ben ik nu gewoon overdreven dramatisch bezig door die ene tegenslag?

Soms – héééél soms – zou ik mijn creativiteit maar al te graag inruilen voor het talent om met volle overgave schoenen te verkopen, goedgeluimd aan de kassa te zitten van een supermarkt of de hele dag op vriendelijke wijze telefoons te beantwoorden in een callcenter.
Gelukkig ben ik 99,9% van de tijd een stuk optimistischer, en weet ik dat mijn kans om me te bewijzen als copywriter, communicatiemedewerker, redacteur of whatever er nog wel komt. Is het nu niet, dan is het morgen, of volgende week, of volgende maand (hopelijk niet volgend jaar pas). Het goeie aan die koppige creativiteit van mij is alleszins dat ik me in tussentijd niet zal vervelen!