Wat ben ik blij dat ik deze recensie kan typen! Want dat betekent dat het boek De Ijzerprinses uit is en ik lekker in iets deftigs kan beginnen – thank god.

Ik was al absoluut geen fan van deel 1, maar gezien ik De Ijzerkoning en z’n opvolger De Ijzerprinses in duoset gekocht had, dacht ik het toch maar snel even te lezen. En ik heb het inderdaad vrij snel voor mijn doen uitgelezen, simpelweg omdat ik wou dat het voorbij was.

De eerste paar hoofdstukken leefde ik nog in de zalige illusie dat deel 2 beter zou zijn dan z’n voorganger, maar al snel herinnerde ik me weer volop waarom ik nooit een Ijzerfae-fangirl zal worden. Oh ja, dat hoofdpersonage is een onnozel wicht, en oh ja, bizarre insta-love waar ik nog altijd niets van snap, en oh ja, een pratende kat en een nar die zo wijsneuzig en onelinerverslaafd is dat hij gewoon een karikatuur is. Hip hoi, daar gaan we weer!

Het enige personage dat ik nog enigzins leuk vond, was Ijzerhoef. Maar hij is dan weer verpest doordat alles wat hij zegt in all caps getypt is, waardoor ik opnieuw (na de sprekende kat etc.) veel meer het gevoel kreeg dat ik een jeugdboek aan het lezen was ipv een Young Adult.

De supervlakke en voorspelbare personages dragen daar ook zeker toe bij. Iedereen in dit boek is een cliché, een karikatuur: de duistere en onweerstaanbare prins, de nar in de friendzone, het boehoehoe-bakvisje waar iedereen voor één of andere mysterieuze reden zou willen sterven, de domme maar loyale brute kracht, een kwaadaardige en kille koningin … en ga zo maar verder.

Neen, sorry, ik heb me echt geërgerd aan dit boek en heb geen enkel plezier gehad in het lezen ervan. Als Meghan zegt dat ze “meer houdt van Ash dan van haar eigen leven”, kan ik wel kotsen. Waarom houdt ze van hem? Ik snap het nog steeds niet en kon dan ook geen enkele sympathie opwekken voor hun verboden ‘liefde’. Dit heb ik echt maar zelden (Patch & Nora) dus het is zeker niet dat ik superkritisch ben op dat vlak.

Ook de schrijfstijl van Julie Kagawa bevalt me eigen helemaal niet. Elke zin, elke passage is zo verzadigd van nodeloze details dat de kern van haar woorden en de actie die tussendoor beschreven wordt amper blijft hangen. Een tak met te veel appels aan buigt door, zo zie ik haar schrijfstijl een beetje voor me. Misschien dat dit me iets minder gestoord zou hebben als ik in het boek in Engels gelezen had (alles klinkt mooier in ’t Engels), maar in het Nederlands kon het me alleszins totaal niet bekoren.

Hetzelfde met die vervelende, neerbuigende oneliners van Puck. Wie weet waren ze in het Engels wel grappig? Maar wanneer hij die arme Ijzerhoef maar roetsbak bleef noemen terwijl hij hen hielp, had ik het echt met hem gehad – Nederlands of Engels, dat zou me sowieso gestoord hebben. Ik heb een bloedhekel aan Puck. There, I said it.

En die laatste paar hoofdstukken voor het einde … Méén je dat nou, Julie Kagawa? Ze gaat naar haar prom? Waaaauw, je hebt de wetten der verhaallogica echt wel vèr moeten buigen om die scène erin te krijgen, hé! Dat clichémoment komt er door zo’n irrationele manier opeens in opduiken dat ik echt bijna moest lachen. You’ve got to be kidding meeeeee. De allerlaatste hoofdstukken heb ik dan ook maar rap-rap met één oog gelezen. Hup, dan ben ik er van af.

Conclusie: Ik vond het boek eigenlijk een onsmakelijke mengeling tussen Ruby Red (qua kinderachtigheid en geforceerdheid), de Wings-serie (die ik nochtans wel megaleuk vind!) en The Mortal Instruments (schrijfstijl ofzo?). Wat de beoordeling betreft twijfel ik tussen één en twee sterretjes … Ik ga officieel voor anderhalf, maar op Goodreads zet ik één sterretje vanwege de passende beschrijving ‘I did not like it’ die daarbij hoort.

Wat mij betreft echt een flop en helemaal niets voor mij, sorry!